Ο δασκαλάκος είναι...άφραγκος

...ειδικά τώρα που έπαιξα και τα τελευταία λεφτά μου στο Τζόκερ και στο Κίνο. Βασικά, σιγά σιγά τα εξανεμίζω με συνοπτικές διαδικασίες. Μην του φανεί και απότομο και μου πάθει τίποτα. Εγώ δεν ξέρω τι θα πάθω, αλλά τέλος πάντων.

Ψέμα. Ξέρω τι θα πάθω. Αν δεν μπουν στον λογαριασμό τα λεφτά, θα πάθω σίγουρα ασιτία. Γκαραντί, όμως. Με πόνο ψυχής πήρα τα προτελευταία είκοσι ευρώ. Λογικά θα βοηθήσει η Γ.Τ. (Γονεϊκή Τράπεζα). Αλλά δεν είμαι και πολύ στην φάση να τους ζητάω. Ήδη τους ζήτησα για να πάω μια εκδρομή στην Κομοτηνή. Μασάω, κοινώς, να τους ζητήσω, φοβούμενος το επερχόμενο κωλοδάχτυλο που θα φάω. Κωλοδάχτυλο δεν θα φάω, να μην λέω μπαρούφες, αλλά μόνο ο επικριτικός τους τόνος στην φωνή, θα με ψιλοτσακίσει πιστεύω. Ίδωμεν!

Πόσο την έχω, δεν φαντάζεστε...

Τόσο καιρό έλεγα να σας το πω, αλλά δεν το κατάφερα. Μια βαριόμουνα (μια ελαφρόπου... Πικάντικο! Δεν το λέω), μια κοιμόμουν, μια ο Γιάννης δεν μπορεί, μια ο κώλος του πονεί με λίγα λόγια. Που λέτε, πήγα την πρώτη μου εκδρομή στα πέριξ! Καλά, δεν την λες και τόσο "πέριξ" την Κομοτηνή, αλλά καταλαβαίνεται τι θέλω να πω. Είναι στο ίδιο γεωγραφικό διαμέρισμα.You know! Ανατολική Θράκη και Έβρος! Ευτυχώς που είμαι εγώ εδώ και σας μαθαίνω κάποια πράγματα, διότι είμαι ΣΙΓΟΥΡΟΣ ότι μικροί δεν προσέχατε στο μάθημα της γεωγραφίας. Α - ααχ!!! 

Ουσιαστικό πρώτο πέρασμα από την Κομοτηνή ήταν το 2000, όταν ήμουν Β' Λυκείου. Η στάση ήταν για να φάμε (η εκδρομή ήταν στην Αλεξανδρούπολη). Όχι σε τοπικές γκρουρμεδιές, αλλά στα Goody's. Τι να κάνω; Μικρό παιδί ήμουν και δεν ήξερα. Τώρα, βέβαια, γνώρισα το απόλυτο, το σούπερ γκουρμέ που έχει να προσφέρει η Κομοτηνή...

Κυρίες και κύριοι, σας παρουσιάζω το (τρρρρρρρρρρρρ, ΤΣΣΣ!!!)....

ΓΥΡΟ ΛΑΧΜΑΤΖΟΥΝ!!!

Αλληθωρίζω...

Βέβαια, το σάντουιτς δεν το έφαγα εδώ...

Ή θα φας, ή θα λιποθυμήσεις.

... το έφαγα εδώ...

60 μέτρα διαφορά. Και μερικές χιλιάδες ευρώ.

...πράγμα που δεν με χάλασε καθόλου. Εγώ για την γεύση πήγα, όχι για το ύψος. Άσε που δεν σερβίρουν τόσο "λαϊκά γεύματα" εκεί πάνω. Πφφφ...

Μου άρεσε σαν πόλη. Πολύ γραφική (όχι όλη, σε κάποια σημεία). Όπως, επίσης, σε αρκετά σημεία μου θύμισε Θεσσαλονίκη. Για ένα περίεργο λόγο, μια διασταύρωση μου θύμισε Αθήνα. Τι στο διάολο; Γκαστρωμένος είμαι και "μυρίζω" διάφορα; Μάλλον μου λείπουν αυτές οι πόλεις... Σνιφ, κλαψ, λυγμ...

Και σμπαρακουάκ αλλά δεν βρίσκω καλή φωτογραφία. Μ' έχει ζαλίσει το google με τις άκυρες επιλογές του. Νταξ, δεν είναι και μέσα στο μυαλό μου/μας για να καταλαβαίνει τι φωτογραφία θέλω,-ουμε.

Πείνασα. Την κάνω με πολύ γρήγορα βήματα για την κουζίνα, διότι το λάπτοπ είναι άνοστο.

Θα φροντίσω να μην φάω ζεστό φαγητό...

Ούπς!

Τελικά δεν με θέλει η τύχη μου για τα αυγά μάτια. Είτε θα κάνω το ένα σωστό από τα δυο (σήμερα μου βγήκαν τα αυγά στο ποτήρι χωρίς να σπάσουν), είτε θα τα κάνω και τα δυο στραβά. Και φυσικά, όπως έχω πει σε προηγούμενο ποστ... Δεν θυμάμαι τι είπα, βασικά. Η κάθε ανάρτηση είναι τόσο μοναδική, που είναι υπερβολικά υπέροχη για να την θυμάμαι.

Oh! Σας ευχαριστώ!!! Cheers, m8!!!

Επηρεάστηκα από την γνώμη φίλου, ότι γράφω πολύ συχνά. Για αυτό τον λόγο, την εβδομάδα που πέρασε δεν υπήρξαν πολλές αναρτήσεις. Όχι ότι το κάνω για λόγους "μάρκετινγκ" το blog, κάθε άλλο. Το κάνω καθαρά από δικιά μου ευχαρίστηση και ψυχαναγκασμό. Μιας και το άλλο blog που έχω χρειάζεται "υλικό". Τι σκατά; Εδώ πέρα δεν λένε γκάφες; Τόσο σοβαροί είναι; Αλλά που θα μου πάει, θα τους ανακαλύψω.Και τότε θα αναφωνήσω:

Λεζάντα προαιρετική...

Λοιπόν, το πήρα απόφαση (μόλις τώρα). Θα γράφω ad libitum. Δεν θα κολλάω γενικά στο αν γράφω πολύ ή όχι. Στο κάτω - κάτω της γραφής, πόσοι το διαβάζουν; Το ξέρουν πολύ, το διαβάζουν πολύ λιγότεροι.

Πάω να πλύνω κανένα πιάτο, διότι θα βουλιάξει η κουζίνα από τα άπλυτα (και τα ψίχουλα), Μ' έχει πιάσει τρελή σπαρίλα αυτές τις μέρες. Δεν κάνω τίποτα. Με τα χίλια ζόρια προετοιμάζομαι για τα σχολεία. Μου τρώνε την ενέργεια. Όταν έχω τα "εκτάκια" ή τα "πεμπτάκια", κυριολεκτικά με λούζει κρύος ιδρώτας. Αλλά και εγώ, τους κάνω καψόνι. Τύπου καψόνι. Μπαίνω μέσα παγοκολώνα. Αν κάνεις την χαζομάρα στα συγκεκριμένα και χαμογελάσεις, την πάτησες. Κάνουν ό,τι γουστάρουν ρε πούστη μου! Λες και το χαμόγελο σημαίνει: "το πάρτυ ξεκινά"! 

Τέσπα, τα παρατάω τώρα και τα λέμε αύριο.Cheerio.

Το άχρηστο βίντεο της ημέρας:

Με τι καίγεται ο κόσμος...

Όψιμη boredom

Σήμερα δεν έχω και πολύ όρεξη να γράψω για τα δικά μου. Σίγουρα θα το κάνω σε επόμενο ποστ (εννοείται). Και νιώθω και δεν νιώθω την ανάγκη να γράψω. Βασικά, και νιώθω και δεν νιώθω ότι... Σκατά. Δεν ξέρω τι νιώθω αυτή την στιγμή να κάνω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχω τεράστιο πονοκέφαλο και θέλω να μου "πάρω" τα μυαλά.

Καλή φωτογραφία - σχέδιο το ο,τιδήποτε...

Δεν εννοούσα αυτό ακριβώς, περισσότερο κάτι τέτοιο:

Ουυυ! Τι να σου πω. Blow my mind του κώλου.

Δώστε μου ένα λεπτό να με σφαλιαρίσω με τις αηδίες που βάζω...

Αυτό πόνεσε.

Λοιπόν, μετά την χαστούκα που μου έδωσα, μπορώ να ποστάρω την φωτογραφία που ήθελα σχετικά με το "πάρσιμο" των μυαλών μου:

Είμαι σίγουρος ότι την λένε Εύα.

Τόσος πρόλογος για αυτή την βλακεία; Καταλαβαίνεται σε τι σημείο βρίσκομαι. Επικά άθλιο και άθλια επικό (μου αρέσω όταν κάνω αυτά τα λογοπαίγνια, τύπου). Για να ξεκινήσω σιγά - σιγά...

Το σημερινό ποστ θέλω να πιστεύω ότι θα είναι καθαρά "κραξοπόστ". Τι θέλω να κράξω; Την δηθενιά κάποιον που έχουν την τάση να μιλάνε greeklish. Προσέξτε: όχι να τα γράφουν (αν και αυτό, για να πω την αμαρτία μου, το κάνω και εγώ, με την εξαίρεση ότι γίνεται ΜΟΝΟ όταν μιλάω σε chat), να τα μιλάνε.Και ειδικά όταν αυτά τα άτομα τυγχάνουν προσοχής των ΜΜΕ. 

Ποιο είναι το νόημα να μιλάς ένα συνονθύλευμα, κοινώς ένα μπαστάρδεμα δυο γλωσσών; Δεν θα σε κάνει να φαίνεσαι πιο μορφωμένος/η, ούτε σε κάνει να φαίνεσαι πιο ανώτερος/η από μένα.Τι δηλαδή; Έζησες μερικά χρόνια (για την ακρίβεια 2) στο εξωτερικό και συνήθισες να μιλάς τόσο πολύ στο Αγγλικός που πλέον έχεις ξεχάσει τελείως την μητρική σου γλώσσα;

Προσοχή! Δεν μιλάω για τους δίγλωσσους. Σε εκείνους το βρίσκω λίγο διασκεδαστικό.

 Ακολουθεί παράθεμα από συνέντευξη γνωστής τηλεοπροσωπικότητας:

...Εάν(...)είστε μικρή παρέα στο πάσο-πάγκο μπροστά στην κουζίνα, που έχει το καλύτερο view of the kitchen και είναι ήδη talk of the town.

Με δουλεύεις;;; Και όλα αυτά από 2 χρόνια παραμονής στην Γαλλία και κάποια ταξίδια στο εξωτερικό;;; Ε, άντε και γαμίδια ρε κοντέ!!! Εκεί που εκνευρίζομαι περισσότερο είναι όταν μιλάνε με την προφορά, την οποία εν μέρη ζηλεύω αλλά την σιχαίνομαι. Για να μιλήσω στην "γλώσσα" τους όλων αυτών των φαντασμένων, δεν like at all όταν χρησιμοποιείς κάποιο προτέρημά σου in vein. Γιατί αν ήταν έτσι, οι Αφρικανοί θα κυκλοφορούσαν με τα παλαμάρια τους απέξω. Τότε θα σε χάλαγε; Ναι, γιατί θα απαντούσες σαν ξινισμένη άντε-μην-πω: "ε, τότε θα μιλούσαμε για προσβολή δημοσίας αιδούς", ασχέτως αν θα αληθώριζες όταν τα έβλεπες και ΦΥΣΙΚΑ θα ένιωθες (παρόλο που δεν θα το παραδεχόσουν) μειονεκτικά, Μάικ φασολάκι με το tinnie winnie σου. Που το μόνο που έχεις να επιδείξεις είναι μια προφορά και οι γνώσεις που έχεις στον τομέα σου (επίτρεψέ μου να έχω τις αμφιβολίες μου πάνω σε αυτό το θέμα). Διότι, σύμφωνα με υπολογισμούς, σημαίνει ότι θα πρέπει να βρισκόσουν στο εξωτερικό για τουλάχιστον 10 χρόνια, ενώ τα συνεχόμενα έτη που βρισκόσουν στην πραγματικότητα δεν ξεπερνάνε τα 5. Άρα, χρησιμοποιείς την προφορά σου για να ρίξεις στάχτη στα μάτια του κόσμου. Για να μην καταλάβουν ότι ήσουν αρκετά χρόνια στην Ελλάδα, πολύ πριν γίνεις γνωστός.

Όταν μια εικόνα δεν ισούται με 1000 λέξεις...

Α, ναι. Ξέχασα. Ήσουν όντως στο εξωτερικό. Όλα αυτά τα έκανες με την αξία σου, όχι με τις γνωριμίες σου. Προς θεού! Ποιος/α θα σε αμφισβητήσει; Μόνο καμιά σκατιάρα μεσοαστή, που κοιτάει παθητικά τηλεόραση και έντυπη ενημέρωση, τρώγοντας ό,τι τις σερβίρουν. Αυτές τις βλαμμένες μπορείς να τις παραμυθιάσεις, εμάς όχι γλυκέ μου. Άντε και χαιρετήσου. 

Poor λάπτοπ, εσύ θα pay for this...

Ουφ!!! Τα είπα και ξεθύμανα. Τώρα πάω να κάνω μια ηρεμιστική και να ξαπλώσω...

Comme au tini

Χτες (δηλαδή 17 Νοεμβρίου) έγιναν αξιοσημείωτα γεγονότα. Μην φανταστείτε. Θυμάστε τον Σταύρο, την μοναδική μου αγάπη; Έκανε το τελειότερο "χτύπημα": κατά την διάρκεια της σχολικής γιορτής και λίγο πριν πουν τα παιδιά το πάλαι ποτέ "ένα το χελιδόνι", σηκώνεται ωραία και όμορφα, στέκεται μπροστά από το μικρόφωνο και λέει με στόμφο και καμάρι:

- Εγώ! Εσύ! Αυτός! Εμείς! Εσείς! Αυτοί!

Κοινώς, έλεγε τις προσωπικές αντωνυμίες.

Κρατήθηκα με νύχια και με δόντια να μην γελάσω (τουλάχιστον δυνατά), αλλά αυτό που έκαναν οι περισσότεροι ήταν να χειροκροτήσουν. Εννοείτε πως το έκανα και εγώ! Αλλιώς τι σκατά fan του Σταύρου θα ήμουν;;;

Χωρίς κανέναν ενδοιασμό και ντροπή.

Ξέρω πως νιώθετε όλοι για αυτές τις γιορτές. Αναγκαίο κακό. Και να θες δεν μπορείς να το αποφύγεις. Πόσο μάλλον αν είσαι δάσκαλος. Λες και καταλαβαίνουν τα μούλικα τι λένε. Ψωμί - παιδεία - ελευθερία. ΟΚ, καταλαβαίνω ότι είναι δουλειά των δασκάλων να τα ενημερώσουν. Ποιοι το κάνουν; Κανένας. Μόνο εγώ πήγα να το κάνω, με πρόφαση να εξηγήσω τι στο περίπου λέει το "χελιδόνι". Αλλά ποσώς σκοτίστηκαν. Το μόνο που θέλουν είναι να τελειώσει η κωλογιορτή για να φάνε καμιά μπουγάτσα (πλάκα στην πλάκα, δυο μπουγατσατζίδικα έχω δίπλα μου και δεν έχω φάει σε κανένα. Την έχω δει Μίστερ υγιεινή διατροφή - αν εξαιρέσεις την φέτα που την έχω ξεφτιλίσει).

Προ λίγου, είδα ένα στάτους status στο facebook που έλεγε: "Ψωμί δεν έχουμε, παιδεία δεν έχουμε, ελευθερία δεν έχουμε". Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Εν μέρει συμφωνώ. Δεν συμφωνώ απόλυτα. Ψωμί δεν έχουμε, αυτό είναι το γεγονός. Δουλειές δεν υπάρχουν, και αν υπάρχουν, δεν υπάρχουν χρήματα. Ούτε παιδεία δεν έχουμε. Να φανταστείτε (θα το ξέρουν όσοι είναι δάσκαλοι) έχει γεμίσει ο τόπος φωτοτυπίες. Φωτοτυπίες για την ιστορία, φωτοτυπίες για τα μαθηματικά, για την γλώσσα και πάει λέγοντας. Ομοίως με τα χρήματα, δεν υπάρχουν βιβλία. Σε αρκετές περιπτώσεις, έχουν έρθει τα βιβλία της μουσικής. Μόνο. Καλή χρυσή η μουσική, αλλά μόνο τα βιβλία της μουσικής;;; Την παλεύουμε; Τι λέω, δεν την παλεύουμε... Όσο για την ελευθερία, στο χέρι μας είναι να την κερδίσουμε.

Σαν πολύ δεν το σοβάρεψα;;; Για να αλλάξουμε πορεία!!!

Ή σελίδα, όπως θέτε.

Ο ιδιοκτήτης μου ξέρασε (χμ, καλός τίτλος για βιβλίο). Ναι, αλήθεια λέω. Εκεί που έκανα την βραδινή μου περιποίηση (τα δόντια μου έπλενα), ξαφνικά ακούω από τον φωταγωγό ένα "χουααααααρλχχχχχχ" και μετά ένα συνεχόμενο φτύσιμο. Στο τέλος, τράβηξε το καζανάκι. Μην φάει και καμιά παντόφλα από την γυναίκα του (την οποία, παρεπιπτόντως, ακόμη δεν έχω μάθει το όνομα της, συνέχεια το ξεχνάω). Το όνομα του ιδιοκτήτη (δηλαδή του άντρα της) το θυμάμαι, θέλοντας και μη. Είναι η εικόνα του αντίστοιχου αγίου στην κουζίνα.

Τώρα που είπα εικονίσματα, το σπίτι είναι σχεδόν γεμάτο από αυτά. Ένα γύψινο, τύπου εικόνισμα, πάνω από το προσκεφάλι μου και άλλα δυο στην κουζίνα. Α! Ξέχασα και στο χωλ έχει κανά δυο. Ή ένα, δεν θυμάμαι. Βαριέμαι να πάω να κοιτάξω. Είναι άγιο αυτό το σπίτι. Έχει την χάρη του Κυρίου. Έχω κάνει πολλές μικρές προτάσεις. Αυτή η δουλειά με καταστρέφει σιγά σιγά.

Ελπίζω να εξελιχθώ στο τρίτο. Μετράει.

Ήρθε η ώρα επιτέλους να ξεκουνηθώ το ΣουΚου. Θα πάω εκδρομή! Νιώθω σαν παιδί του δημοτικού, που φωνάζαμε σαν τα υστερικά : "ΕΚΔΡΟΜΗΗΗ! ΕΚΔΡΟΜΗΗΗ!" για να χάσουμε μάθημα. Χεστήκαμε αν το δικαιούμασταν. Θέλαμε να πάμε. Απλά. Στεγνά. Ανθρώπινα.  Βέβαια, τις περισσότερες φορές παίρναμε τα τρία τους (και δεν εννοώ τα "μουυυ" τους) αλλά με την επιμονή (πιο πολύ πρηξοπούτσι θα το έλεγα - πιπέεερι) κάτι καταφέρναμε. Πλέον δεν υπάρχουν αυτά. Πληρώνω και πάω όπου γουστάρω. Να δω πότε θα με πληρώσει η Αννούλα. 

Δεν είναι;

Πεθύμησα αυγά μάτια για μεσημεριανό. Έτσι, αφού πήρα την σοβαρή απόφαση να ξαναβάλω το τζιν μου, κατέβηκα κάτω στην αγορά (η οποία απέχει μόλις λίγα μέτρα - δηλαδή κλάιν απόσταση). Έπρεπε λίγο να κάνω την έξοδό μου στα μουλωχτά, διότι μόλις είχα ρίξει άκυρο σε "συναδέλφους" (υποτίθεται την σιχαίνομαι, αλλά συνέχεια την λέω. Πρέπει να βρω κάποια λέξη αντί για αυτήν. Μπορείτε να βοηθήσετε; Silver alert) και καλά ήμουν κουρασμένος. Η τύχη μου, όμως, άλλα μου επιφύλαξε. Στον δρόμο είδα μια συνάδελφο με το μωράκι της και με προσκάλεσε στον καφέ που θα πήγαινε με άλλους συναδέλφους. Το κλου ήταν πως μου είπε ότι θα καθόντουσαν λίγο. Οπότε λέω από μέσα μου τι για λίγο θα κατέβω για καφέ; Θα τον πιω (τον καφέ πρόστυχοι όλοι σας ΦΤΟΥ ΣΑΣ) μαζί με φίλους και θα το ευχαριστηθώ. Έτσι, πήρα τα αυγουλάκια μου και πήγα στην κουζινούλα μου (Μαμαλάκης speaking).

Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι έχω ένα θέμα να σπάω αυγά (έφαγα ένα τσοφλάκι. Το είδα τελευταία στιγμή), έχω ένα θέμα με το να βγάζω τα αυγά από το τηγάνι. Σαν καλός ψυχαναγκαστικός που είμαι, τα αυγά θέλω να έχουν μια συγκεκριμένη μορφή όταν τα βάζω στο πιάτο.

Αυτή.

Χωρίς την γάτα.

Αλλά τις περισσότερες φορές, τρώω κάτι τέτοιο:

Στο πιάτο

Προσωπικά, το ένα με προκαλεί να το φάω, ενώ το άλλο να το πετάξω. Στην φάση που ήμουν, το έφαγα όπως είναι, διότι κόντευα να φάω το ξύλινο ταβάνι (το οποίο τόσο μισώ).

Κανονικά, θα έπρεπε να κοιμόμουν τώρα. Αλλά έκανα βλακεία και κοιμήθηκα το απόγευμα (ούτε καν μεσημέρι). Τώρα; Το μάτι είναι γαρίδα και δεν κλείνει με τίποτα.

Θα κάνω μια ύστατη προσπάθεια να κοιμηθώ. Ήδη η τηλεόραση παίζει βλακείες και τα ψιλοπαίρνω (άσχετο, δικαιολογίες βρίσκω).

Καληνύχτα. Μάλλον, καλημέρα.

Για να πάει καλά η μέρα...

Ντάκο Bell

Ζητώ συγγνώμη από το ταπεινό κοινό μου, που δεν του έγραψα κάτι τόσο καιρό. Αλλά τι λέω; Τέσσερα άτομα με διαβάζουν όλο κι όλο. Κι αν... 

... και ξέρει ποιος/α είσαι ...

Βασικά δεν έγινε και τίποτα το ιδιαίτερο αυτές τις ημέρες. Το συνταρακτικό νέο είναι ότι έχω ξεμείνει από λεφτά και ζήτησα από την καλή μητερούλα να βάλει κάτι στον τραπεζικό λογαριασμό. Πάνε εκείνες οι εποχές που έβλεπα από κοντά το "αλισβερίσι" χρημάτων. Είχε μια πιο σκοτεινή χροιά. Άσε που μπορούσες ανετότατα να παζαρέψεις το ποσό σου. Τώρα... Πνιχτήκαμε εις τας τεχνολογίας. 

Τώρα που το σκέφτομαι, φαντάζεσαι να περίμενα να μου δώσουν τα λεφτά από κοντά; Θα είχα πεθάνει από ασιτία. Σε συνδυασμό με κάποια βλαμμένα από τα σχολεία (για τα παιδιά αναφέρομαι), θα έπρεπε να κλείσω κάσα από τώρα. Πλέον δεν συμφέρει να πεθάνεις. Ούτε να ζεις. Τι σκατά θα κάνουμε;;;

Ίσως και ο μόνος που χαίρεται με τόσα ερωτήματα.

Όλως παραδόξως, σήμερα ήταν μια μέρα σχετικά ήρεμη. Σχετικά. Αν εξαιρέσεις τα παιδιά της Α' Δημοτικού (γνωστά και ως ΠΡΩΤΑΚΙΑ) τα οποία, κάθε φορά που έρχεται η Τετάρτη, με πιάνει κρύος ιδρώτας. Για να το καταπολεμήσω (και καλά), είμαι προετοιμασμένος κάθε φορά για πολύ φωνή. Παίζει να ακούγομαι σε όλο το σχολείο. Θα βγάλω και δίσκο! Τέτοια φωνή δεν λέει να πάει στράφι...

Αύριο μεγάλη μέρα. Είτε θα κλάψω από τα γέλια (με τα φάλτσα που θα κάνουν τα μικρά), είτε από την ντροπή. Μόνο αν βγει χάλια η γιορτή, μην γυρίσουν και πουν μετά : "Α! Ο μουσικός μας βοήθησε στην γιορτή" ! Ο Παντεπόπτης να με φυλάει (διότι είμαι και πολύ γούτσου)! 

Ένα άλλο που δεν κατάλαβα είναι το εξής: γιατί πρέπει να πάω από τις 08:30 στο σχολείο; Αγελάδα θα αρμέξουμε;;; Έκανα υποχώρηση (δεν μπορούσα να κάνω και αλλιώς, δεν μ' έπαιρνε). Ήθελα να σαπίσω στο κρεβατάκι μου και να δω τα υπόλοιπα επεισόδια "Steps" (καταλαβαίνετε σε τι σημείο έχω φτάσει). Από την άλλη σκέφτομαι ότι θα δω τον έρωτά μου, τον Σταυράκη.

Δεν θυμάμαι να έχω μιλήσει ποτέ για τον Σταύρο. Ο Σταύρος είναι ένα 9χρονο αυτιστικό παιδί, με απίστευτο ταλέντο στην μουσική. Για όνομα! Θυμάται όλες τις μελωδίες απέξω!!! Το σοκ το έπαθα την προηγούμενη Παρασκευή. Καθόμουν με την κυρία που τον προσέχει και συζητούσαμε. Μου λέει : "να πεις τον Σταύρο να σου τραγουδήσει. Τραγουδάει πολύ καλά! Βγήκε στο ραδιόφωνο για μπλαμπλαμπλα". Κοινώς, τον εκθείαζε. Πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις κρατάω μικρό καλάθι. Δεν είχα καμία απαίτηση. Είπα από μέσα μου: "Εντάξει! Τον αγαπάει πάρα πολύ για αυτό τα λέει! Και πως να μην αγαπάς αυτό το πλάσμα; Είναι αξιολάτρευτος!".

Κανείς, όμως, δεν με προετοίμασε για την συνέχεια...

Έρχεται ο Σταύρος, τελικά, εκεί που καθόμουν με την νταντά του. Τον πείθω να μου τραγουδήσει κάτι που ήξερε πρόσφατα (συγκεκριμένα, το "Αργυρόκαστρο", μιας και το είχε πει στο ραδιόφωνο). Φυσικά και δεν με/μας άκουσε και ξεκίνησε να λέει το "χοντρό μπιζέλι" (το μάθαμε πρόσφατα). 

Και σε εκείνο το σημείο, κουφάθηκα...

Άρχισε να το λέει ακριβώς στον τόνο (δεν καταλάβατε, ΑΚΡΙΒΩΣ στον τόνο, τον θυμόταν), να μην ξεφεύγει ΟΥΤΕ μόριο. Και ας χτυπιόταν σαν παλαβό. Δεν έχασε την στήριξη ούτε για αστείο (μια φορά μόνο και εκείνο επειδή χόρευε κιόλας). Να χέσω την στήριξη που μάθαινα τόσο καιρό. Και στα καπάκια, μου πετάει και την αρκούδα καφέ. Φυσικά άψογα εκτελεσμένο! Το αστείο ήταν που, δεν θυμόταν μόνο τον τόνο, έκανε και την μουσική!!! Με ένα του τραγούδι, έσκισε πολλών τα πτυχία...

Κάπου εκεί, τρελάθηκα.

Θα πάω εκδρομή στα πέριξ!!! Επιτέλους! Έχω ψιλοπήξει αυτές τις μέρες. Όλο σπίτι - σχολείο, σχολείο - σπίτι. Ούτε καν λαϊκή (τώρα ειδικά που δεν έχω και πολλά γκαφρά, τι να πάω να κάνω;). Θα ενημερώσω εντός ολίγων ημερών. 

Ως τότε, να περνάτε καλά (πολύ κλισέ έχουν καταντήσει οι "κατακλίδες" μου), να δείτε καμιά ταινία και προσοχή στα ποπ κορν (τώρα το έσωσα)...

Δεν ξέρετε τι κυκλοφορεί...

Πάμε Έβρο;

Και δεν πάμε; Τι έχουμε να χάσουμε; Είναι φθηνά σχεδόν τα πάντα. Και κάνει ψοφόκρυο!!! Μέσα σε δύο μέρες (βλακείες λέω. Από χτες το απόγευμα) τα πάντα μπήκαν στο ψυγείο. Ακόμη και εγώ...

Όταν ξύπνησα, ήταν κρύο ακόμη και το σεντόνι. Μετά από μια πάλη με το πάπλωμα (ο θεός να το κάνει. Λες και είναι από αφρό σαπουνιού Μασσαλίας - ah, τι chic) και με μια άλλη με μένα (σχιζοφρένεια έχω;), πήρα την μεγάλη απόφαση να τσακιστώ να πάρω κανένα σαλατικό, λίγο ψωμί (το ξέρατε ότι η μαργαρίτα έχει 8 ολόκληρα κομμάτια; Ήδη τρίβω σατανικά τα χέρια μου) και να σκεφτώ τι θα φάω για μεσημέρι (πατάτες βραστές θα κάνω τελικά). 

Όταν κατάφερα να σηκωθώ από το κρεββάτι (μετά κόπων και βασάνων), αφού έφαγα και κάτι (ρυζόγαλο - θα μιλήσω παρακάτω για αυτό), σκέφτηκα το εξής: αφού κάνει το απίστευτο κρύο, γιατί να μην φορέσω τις αρβύλες από τον στρατό; Είναι αρκετά καλές για τέτοιους καιρούς (ειδικά για χιόνια). Τα φοράω και αμέσως ένιωθα ότι περπατούσα σε ξυλοπόδαρα. Τι σκατά; Τόσο χαμηλά είναι τα "καθημερινά" παπούτσια; Το προσπέρασα γρήγορα, διότι δεν με παίρνει χρονικά.

Πρώτη στάση: φούρνος. Δεύτερη στάση: Μανάβικο. Μετά το μανάβικο, κατέβαινα μια από τις πιο γνωστές οδούς του Διδυμοτείχου (δεν έχει και πολλές). Είχα σταμπάρει ένα μαγαζί τόσο καιρό που είμαι εδώ και ήθελα οπωσδήποτε να το επισκεφτώ. Είναι από αυτά που έχουν τα βοτάνια, τα καλά προϊόντα ρε παιδί μου. Το ζαχάρωνα συνέχεια. Βρίσκω μια συνάδελφο (από τα τρία δημοτικά που βρίσκομαι), πιάνουμε την κουβέντα και την ρωτάω αν ξέρει τι παίζει με αυτό το μαγαζί. Έχει καλά προϊόντα ή πουλάει αέρα κοπανιστό; Ούτε και αυτή ήξερε. Με τα πολλά, με πείθει να μπω στο μαγαζί να ρίξω ένα βλέφαρο (ατςςς). Τυπικό μαγαζί που πουλάει αυτού του είδους τα πράγματα, εσωτερικά.

Μου άρεσε ένα συγκεκριμένο: το δάκρυ της Χίου (νέο μυθιστόρημα της Κάλη Καρατζά). Και σε εκείνο το σημείο μου ξεφουρνίζει το εξής: 

- Το "δάκρυ της Χίου" το έχουμε σε προσφορά.Τα 100 γραμμάρια, από 6 ευρώ στα 3.

Σχεδόν με κλειστά μάτια το πήρα.

Την ρωτάω γιατί σε αυτή την τιμή; Και μου λέει: "Επειδή είναι τσαλακωμένο το σακουλάκι του" ! 

Τώρα, το καημένο σακουλάκι που είναι τσαλακωμένο (άχου το μωρρρέεε), είναι στην κουζίνα μου. Χνιε, χνιε, χνιε...

Μιλάμε για πολύ δάκρυ...

Το ρυζόγαλο, λοιπόν, βγήκε καλό. Εντάξει, δεν βγήκε και σιμιγδαλένιος χαλβάς (όσοι έχουν δοκιμάσει από τα χέρια μου, ξέρουν), αλλά τρώγεται. Τελικά, ήθελε περισσότερο ζάχαρη. Και περισσότερο νισεστέ. Ας με βοηθήσει κάποιος/α σε αυτό: αφού κρύωσε το ρυζόγαλο, τα έβαλα (τα μπωλάκια) στο ψυγείο. Γιατί, όμως, κανένα από τα δυο δεν έχει στερεοποιηθεί και είναι σαν σούπα; Έφταιγε το ότι δεν έβαλα αρκετό νισεστέ; Έβαλα όσο χρειαζόταν!!! Άι σιχτίρ... Τσατίζομαι όταν κάνω συνταγές και δεν μου βγαίνουν με την πρώτη. Τα παίρνω, πραγματικά...

Ω θεοί!!!!!!

Πεινάω. Και πεινάω πολύ.

Παιδάκια, θα σας ευχηθώ καλό Σαββατοκύριακο. Να περάσετε τέλεια και πιείτε καμιά μπύρα και για μένα. Το αξίζω!!! :Ρ

No more κάστανο!!!

Βλέπω τα καημένα τα κάστανα στο σταχτοδοχείο μου και τα λυπάμαι. Τα πήραμε μαζί με την mama (γαλλική προφορά, τύπου) την προηγούμενη εβδομάδα. Τα είδα στο μανάβικο, απ' όπου τα πήραμε, και τα λιμπίστηκα. Δεν ήθελα και πολύ. Όταν έδωσε και την ιδέα η mama (ομοίως), εκεί πέρα λύγισα. Κανένα κιλό πήραμε, αν θυμάμαι καλά. Φυσικά και τα περισσότερα τα πήραν οι γονείς μου, διότι δεν έπαιζε να τα φάω μόνος μου. Έφαγα δύο πριν από δυο μέρες. Το προγραμμάτιζα να φάω σήμερα, είτε στο σχολείο - καθώς θα περίμενα να μπω για ολοήμερο, είτε στο σπίτι για σνακ αντί για σοκολάτα ΙΟΝ (την οποία στην τελική την ξέσκισα). Υγιεινή διατροφή και έτσι. Αλλά σκατούλες. Τελικά, έκανα ρυζόγαλο με το γάλα που έληγε σήμερα. Και τα κάστανα στέκονται εκεί, δεν τρέχουν...

Σας παρακαλώ, δεν θα ήθελα... ΑΛΛΟ!!!

Πολύ δεν το ξέρετε αυτό για μένα (δεν ήταν incognito, απλά δεν έτυχε να το μάθετε). Ξεκίνησα μαθήματα ισπανικών (ισπανικής γλώσσας, ανόητοι) για να πάρω το C2 (superior). Βρήκα και ένα καθηγητή Ισπανό εδώ και είπα καλή ευκαιρία να τα τελειοποιήσω. Η τιμή ήταν φθηνή νομίζω (125/μήνα, τουτ' έστιν 15,62 η ώρα). Εκεί ακριβώς έρχονται και τα "περίεργα" με τον τυπά. Η τιμή αυτή ήταν για ιδιαίτερο (σε φροντιστήριο κάναμε). Έλα, όμως, που ήμασταν δύο μέσα στην τάξη! Τι στο καλό, ξέχασα να μετράω;;; Όταν λέμε ιδιαίτερο, συνήθως δεν λέμε εγώ και εσύ (ο καθηγητής);;; Το βουλώνω για αρχή για να δω τι θα γίνει, πως θα εξελιχθεί η κατάσταση.

Και μετά βλέπω το εξής "φασούλι"...

Ναι μεν κάναμε δύο ώρες την εβδομάδα, αλλά αυτές διαρκούσαν 50 (!!!) λεπτά. Για την ακρίβεια, στο προτελευταίο μάθημα που έκανα, διήρκεσε 40 (!!!!!) λεπτά. Δεν την παλεύουμε εδώ μέσα, μου φαίνεται!!! Το συζητούσαμε με τον τύπο που πληρώναμε για ιδιαίτερο μάθημα (έκαστος) ότι θα πρέπει να τον μιλήσουμε κλπ. , δεν την πολυπαλεύουμε οικονομικά και κάτι τέτοια. Συγκεκριμένα, ο Θ. είναι χωρισμένος και πληρώνει διατροφή στην γυναίκα του (με την οποία είμαστε συνάδελφοι σε ένα από τα τρία σχολεία). Δεν τον παίρνει ιδιαίτερα (το πιάσατε το αστείο;;;Εεε;;;Χα,χα...Χα...Όχουυυ) να έχει και άλλα έξοδα. Οπότε, με συνοπτικές διαδικασίες, το σταμάτησε χτες. Σε αυτό το σημείο, άρχιζαν να μου μπαίνουν ιδέες.

Μήπως δεν μπορώ να τα καταφέρω να τα πληρώσω; Φαντάσου, αυτός είναι αξιωματικός στον στρατό και δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα. Έχω νοίκι, έξοδα, όλο και κάποια εκδρομούλα θα θέλω να πάω. Γενικότερα θα ήθελα άνεση οικονομική και να μην εξαρτούμε από τους γονείς μου.

Ουφ!!!

Μετά από μια "εσωτερική" πάλη, στο αν μπορώ να αντεπεξέλθω ή όχι, πήρα την απόφαση να μην συνεχίσω. Ξέρω καλά ότι έκανα το σωστό για το καλό της τσέπης μου. Όχι μόνο για αυτήν, αλλά για το στομάχι μου και το έντερό μου, διότι αν δεν μπορούσα να είμαι τακτικός στις πληρωμές, θα μ' έπιανε τρελό άγχος και θα είχα την αντίστοιχη ενόχληση στα σημεία αυτά. Μου αρέσουν γενικά οι ξένες γλώσσες, και δη τα Ισπανικά (γελάς; Που 'τανε να κλαις) αλλά ήταν λίγο ακατάλληλη η στιγμή για να τα ξεκινήσω.

Θα την μάθω όμως, που θα πάει;

Δεν βλέπω την ώρα να δοκιμάσω το ρυζόγαλο που έφτιαξα! Συγγνώμη που σας αφήνω σύξυλους (ούτε που ίδρωσε το αυτί σας), αλλά είμαι ολίγον τι κοιλιόδουλος...

Αηδίες. Εγώ το κάνω καλύτερα.

Διδυμότειχο Opera

Σήμερα η μέρα ήταν των πολλαπλών shock. Το πρώτο ήταν με τον διευθυντή του ενός σχολείου (φαινόταν τι κουμάσι ήταν από την αρχή. Ομοφοβικός και εκκολαπτόμενο φασιστόμουτρο - δολοφονικός συνδυασμός) και το δεύτερο ήταν όταν έβαλα να ακούσω ραδιόφωνο στο κινητό, φεύγοντας από το σχολείο. Ας τα πάρουμε από την αρχή...

Βαθιά ανάσα και φύγαμε!

Προς θεού, όχι με αυτό το μαρκούτσι!

Ο διευθυντής, λοιπόοον! Ο καλός μας ο κύριος Σ. (ας κρατήσουμε και κάποια πράγματα από κοντά - απευθύνομαι στους περίεργους). Ένας άνθρωπος μεγαλωμένος και γαλουχημένος με την ιδέα ότι "το παιδί θα διορθωθεί αν του βάλεις να γράψει το όνομά του 200 φορές, και δη σε ένα παιδί που ανήκει σε μειονότητα (το συγκεκριμένο αμφιβάλλω αν ξέρει να το γράφει). "Τα μουσουλμανάκια", όπως τα αναφέρουν χαρακτηριστικά οι δάσκαλοι. Πλέον, το λένε και τα παιδιά του σχολείου (άκου εκεί "μουσουλμανάκια". Λες και αναφέρονται σε καμιά ταβέρνα στο λιμάνι). Υπάρχει άνθρωπος που το πιστεύει αυτό; Ειλικρινά απαντήστε μου. Ακόμη και εγώ που ήμουν από τους ήσυχους της τάξης (όσο και αν σας φαίνεται απίστευτο, ισχύει. Οι γονείς μου με παρατούσαν σε ένα σημείο και δεν το κουνούσα, αν δεν έρθει να με πάρει κάποιος), όταν μου βάλανε αυτού του είδους την τιμωρία (ο Θεός να την κάνει) το βρήκα πάρα πολύ αστείο - καταρχήν - και επίσης δεν νομίζω ότι "έβαλα μυαλό". Επειδή αυτός μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον με πλήρη απουσία παιδαγωγικής κατάρτισης, τι χρωστάνε τα καημένα να γίνουν σαν τα μούτρα του; Άσχετο, αλλά τα ίδια σκ*#ά είναι και η γυναίκα του. Κρυόκωλη και τσαούσα. Τι στο διάολο; Συνεννοημένοι είναι; Αλλά τι λέω; Είναι ανδρόγυνο. Αν δεν ταίριαζαν, δεν θα συμπεθέριαζαν.  

Επειδή είναι Ο διευθυντής, αυτό σημαίνει ότι είναι και Ο αστειάτορας του Διδυμότειχου (έκλασε ο Σερβετάς και βγήκε αυτός). Θα αναρωτιέστε γιατί τον λέω ομοφοβικό. Θα μάθετε μόλις τώρα...

Διάβαζε διάφορα άρθρα στο ίντερνετ και ένα από αυτά ήταν για το "Go Greek for a week". Το ξέρετε όλοι, οπότε δεν θα μπω καν στον κόπο να το αναλύσω. Και επειδή τον έπιασε αίσθημα εθνικής (ψωρο) υπερηφάνιας, άρχιζε να βρίζει τους Άγγλους. Πάνω εκεί, του ήρθε το κα - τα - πλη - κτι - κό "ανέκδοτο" (ακολουθεί πρελούδιο):

-  Άντε μωρέ με τους βρωμοάγγλους, που θα μας την πούνε, τις παλιοπουστάρες. Το ξέρεις ότι όλοι οι βουλευτές είναι αδερφές;

Αφού βέβαια έπαθε αυτό το παραλήρημα, το είπε:

- Ξέρεις πως βγάζουν οι Άγγλοι το προφυλακτικό; Ε; Ξέρεις;

Η απάντηση ήταν πολύ προβλεπόμενη...

- Κλάνοντας!!!

Ακολούθησε γέλιο από αυτόν, πνιχτά από τους "άντρες" της παρέας. Κανείς όμως δεν θα μπορούσε να περιμένει την συνέχεια...!!!

(Δασκάλα Αγγλικών) - Και τι σημασία έχει αυτό; Μια χαρά την διοικούν πάντως!

Αυτό πόνεσε...

Μετά το βούλωσε και άλλαξε στα καπάκια θέμα. Κλασικός χέστης επαρχιώτης, τι να πω.

Γάμησέ τον προς το παρόν. Απ' ό,τι φαίνεται θα ακούσω πολλά από αυτόν. Οψώμεθα και θα τα μάθετε.

Το άλλο θέμα που λέτε (σοκαριστικό για τα δεδομένα της επαρχίας) ήταν το ραδιόφωνο. Τα πράγματα δείχνουν ότι το Διδυμότειχο κατατάσσεται στον προσωπικό μου κατάλογο των "παρασιτουπόλεων". Μια με το κινητό (αν έχεις Κοσμοτέ, στο άσχετο μπορεί να έχεις και Avira - Τουρκική εταιρία) και μια σήμερα με το ραδιόφωνο. Δεν έπιανε φυσικά τους σταθμούς που είχα αποθηκευμένους από Θεσσαλονίκη και έτσι αναγκάστηκα να κάνω αναζήτηση καινούργιων σταθμών. Τι περίμενα και εγώ ο δύσμοιρος; Ένα σταθμό με ροκ - έστω έναν σταθμό που να παίζει τα εμπορικά (ξένα εμπορικά, τα εμπορικά ελληνικά είναι για τον φέτσουλο). Αφού έγινε η καθιερωμένη αναζήτηση, πέφτω πάνω σε ένα σταθμό από την Βουλγαρία!!! Περιττό να σας πω ότι γούσταρα, διότι... Δεν έχει αλλά και διότι. ΑΠΛΑ ΓΟΥΣΤΑΡΑ! Ο αμέσως επόμενος σταθμός, έπαιζε κλασσική μουσική. Και έπεσα πάνω την ώρα που είχε όπερα. Διδώ και Αινείας παρακαλώ! Καλή εκτέλεση (του 1951, στην Ζυρίχη. Η Διδώ ήταν Ελληνίδα, το όνομα του Αινεία δεν μπορώ καν να το προφέρω), αν και παραέγινε το κακό με το πόσο αργά τα έπαιρνε όλα ο μαέστρος. Τον εσιχάθηκα. Αλλά αυτό που σιχάθηκα περισσότερο είναι τον εκφωνητή. Ποιος έγραψε την όπερα αυτή; Ξέρετε;; Πολύ λάθος!!! Τα δεδομένα λένε ότι λέγετε Χένρι Περσέλ... Περσέλ!!! Περσέλ!!! Το προσπερνάω διότι δεν νιώθω καλά, ανακαλώντας το...

Σ' αυτό το σημείο θέλω την βοήθειά σας. Ο σταθμός είναι ο 88,1. Το έψαξα στο ίντερνετ και δεν βρήκα τίποτα. Βοήθεια! Οποιαδήποτε πληροφορία θα αμειφθεί  (ψάριιι)!!!

Να δείτε το Fab5 στον ΑΝΤ1. Γελάω πάρα πολύ. Σαμαρά ζούμε για να σε ακούμε - και Ψινάκη. 

Νύχτες. Ευχαριστώ που με διαβάζετε! :)

Αρκετά για σήμερα.

Υ.Γ. Ρε παιδιά να ρωτήσω: ποιος με διαβάζει και μένει στην Ρωσία; Όπως και να έχει, спасибо !!!

Δεν την παλεύω κάστανο

Κάνω μια μικρή "ιεροτελεστία", δικιάς μου εφεύρεσης, που έχει τις ρίζες της από παλιά, όταν ακόμη ήμουν φοιτητής στην Θεσσαλονίκη: βράζω αργά το νερό και στην συνέχεια βάζω και το φακελάκι τσάι. Πράσινο τσάι με λεμόνι. Δεν είναι τα φανταστικά βοτάνια που είχα τότε, αλλά τι να κάνεις; Εκεί που βρίσκομαι, δεν λες που μπορώ και κρατάω λίγα πράγματα από το παρελθόν;

Γουλιά και ξεκινάω...

Συνέχεια έρχεται μια φράση που είχα διατυπώσει ο ίδιος για τον εαυτό μου: είναι ευλογία και κατάρα να έχεις μεγάλη μνήμη. Ευλογία διότι μαθαίνεις πολλά πράγματα και δεν πρόκειται να τα ξεχάσεις. Άσε που αυτό το σημείο της "σοφιστείας" έχει και την πλάκα του. Θυμάσαι πράγματα που οι υπόλοιποι δύσκολα θυμούνται - για την ακρίβεια το ξεχνάνε. Σε αυτό πολλοί φίλοι μου μπορούν να με επιβεβαιώσουν. Όταν συμβαίνει αυτό, συνήθως οι συζητήσεις καταλήγουν σε ατελείωτες ώρες γέλιου και αναμνήσεων - το ένα φέρνει το άλλο κλπ.

Έρχεται και το, ας πούμε, δυσάρεστο: να μην ξεχνάς. Ακούγεται λίγο οξύμωρο, το καταλαβαίνω. Εννοώ να μην ξεχνάς τις δυσάρεστες καταστάσεις, αυτές που σε έκαναν να πονέσεις, να κλάψεις (όχι πάντα) - είτε από τα νεύρα είτε από στεναχώρια και κυρίως, τους ανθρώπους που σου το προκάλεσαν αυτό. Σε αυτό θα προσθέσω και τους ανθρώπους που πίστευες ότι πραγματικά άξιζαν ένα κομμάτι από την ζωή σου. Θα καταλάβετε τι εννοώ αν πω το εξής: τους ανθρώπους που το έπαιζαν "φίλοι". Είναι σαν αρρώστια στην ζωή καθενός. Γελάς μαζί τους άπειρες ώρες, περνάς μαζί τους άλλες τόσες και στο τέλος τα πράγματα, ως είθισται, λόγω του ότι έχουν την τάση να αλλάζουν, αλλάζουν και οι ίδιοι. Όχι βέβαια προς το καλό το προσωπικό του καθενός, προς το δικό τους (φυσικά). Ποιος έχει τα κότσια να πει κάτι τέτοιο εξ αρχής, ότι δεν σε βλέπει σαν πραγματικό φίλο; Ακόμη και εγώ καμιά φορά κωλώνω - μόλο που δεν έχω κάνει τέτοιες ψευτοφιλίες (αν θεωρεί κανείς ότι έχω κάνει κάτι τέτοιο, ας το πει). Το χειρότερο είναι ότι το μαθαίνεις ΠΑΝΤΑ μετά, αφού γ*#θεί η κατάσταση μεταξύ σας και καταλαβαίνεις συμπεριφορές. Θεωρώ ότι καταλαβαίνετε τι λέω. Πιστεύω ότι το έχετε ζήσει πολλοί. Εγώ το έχω ζήσει πρόσφατα - το ζω ακόμη. Και απ' ό,τι φαίνεται, δεν θα σταματήσουμε να το ζούμε...

Συγγνώμη για το πρήξιμο. Έγιναν κάποια πράγματα πρόσφατα και απλά θέλω να τα πω. Δεν είναι κάτι, θέλω να πιστεύω. Εύχομαι να τελειώσουν όλα σύντομα. Αλλά τι λέω; Τα "αποτυπώματα" θα είναι πάντα εκεί. Γ*#ώ την καλή μου μνήμη...

Ευτυχώς γίνανε κάποια πράγματα σήμερα και γέλασα. Σε σημείο δακρύων (το Ραπανάκι το γνωρίζει πολύ καλά αυτό). Άκουγα ατάκες από συναδέλφους, όχι τόσο που είπαν αυτοί, ατάκες που είπαν και μαθητές τους. Αφορούσαν τοπικές διαλέκτους και η σύγχυση που δημιουργείται σε κάποιον που δεν την ξέρει.  Θα αναρτηθούν οσονούπω στο ιστολόγιο Ελ ατακαδόρ. Αναμείνατε...

Ακόμη μια γουλίτσα και συνεχίζω...

Είναι περασμένες 00:00. Θεωρητικά θα έπρεπε να κοιμάμαι. Η τηλεόραση υπνωτίζει. Άρα, κοιμάμαι ήδη δύο ώρες. Ο πραγματικός ύπνος, όμως, έρχεται με την συγκεκριμένη εκπομπή: τους Ρ.Α. (μην κάνετε πως δεν καταλάβατε, ξέρετε ποιους εννοώ). Αυτό που παθαίνω με δαύτηνε, το έχω πάθει και με την "Λάμψη" (όχι του Cubric, του Foskolou): την σιχαίνεσαι, αλλά αν κάνεις το λάθος και περάσεις από εκεί, την πάτησες. Θέλεις όπως και δήποτε να δεις τι θα γίνει παρακάτω, αλλιώς θα σκάσεις. Κακά τα ψέμματα, κάποια πράγματα που κάνουν είναι πετυχημένα, ας πούμε τώρα δείχνει τον Σταρόβα (μου την ψιλοσπάει για μια δήλωση που είχε κάνει, αλλά το ξεπερνάω σιγά - σιγά) και πετούσε κάτι πετυχημένα - για την ακρίβεια τραγουδούσε. Ωδή για την "πολιτιστική και γλωσσική διαμάχη" μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Γέλασα λίγο (ναι, το έπαθα και αυτό), αλλά μετά σαν να μην το είδα. 

Κοινώς, αυτή η εκπομπή μου θυμίζει το μεσημεριανό φαγητό που έφαγες την προηγούμενη εβδομάδα:  σαν να μην πέρασε ποτέ.

Αν και έχω πάρει φόρα για να πω κι άλλα, θα κάνω κράτη για αύριο. Τα λέμε.

Το O.S.T. της ημέρας:

Thanx Τέο! ;)

Δεν τρέχει κάστανο

Σημαντικές αλλαγές από σήμερα, φίλοι μου! Έχω λάπιτοπι, πράγμα που σημαίνει ότι έχω γλιτώσει το βασικό έξοδο του ίντερνετ - όχι τελείως, βέβαια. Θα πληρώνω το μερίδιό μου στον ιδιοκτήτη, μιας και αυτός έχει το μόνδεμ. 24mbps και οι γραμμές είναι τέσσερις (από πέντε). Δεν με χάλασε καθόλου! Ας είναι καλά η καλή μου η αδερφή και οι καλοί μου οι γονείς που μου το φέρανε εδώ στα "απομακρυσμένα". 

Καρδούλες!!! <3

Ευτυχώς που έμεινε η μητέρα και σήμερα. Μαγειρέψαμε, ψωνίσαμε, ξανά ψωνίσαμε, γενικά κάναμε πολλά ψώνια σήμερα. Τι λαχανικά θες, τι κρεατικά θες (εντάξει, λίγο τσιτσί που και που χρειάζεται). Ενθουσιάστηκε την προηγούμενη φορά με τα κρεμμύδια. Ήταν, λέει, πολύ ζουμερά. Έχω ακούσει για πορτοκάλια, για μανταρίνια, εσπεριδοειδή γενικότερα, αλλά για κρεμμύδια πρώτη φορά το ακούω. Όπως και να έχει, σήκωσε το μανάβικο από κρομμύδια. 

Κόντευα να ξεχάσω πως είναι να μαγειρεύει κάποιος άλλος για σένα. Θα μου πεις, δεν είμαι και πολύ καιρό εδώ πάνω μόνος. Σχεδόν ανά δυο εβδομάδες έρχεται και κάποιος (οι γονείς μου στην προκειμένη περίπτωση - άντε, σγα σγα να έρχεται και κανένας από εσάς... Ναι! Εσένα λέω που διαβάζεις τις γραμμές αυτές). Αλλά, σαν το φαγητό από τα χέρια άλλου, και δη έμπειρου στην μαγειρική, είναι άλλη φάση.

Σήμερα έκανα μια δραματική διαπίστωση. Για όσους δεν ξέρετε (βασικά, κανένας σας δεν το ξέρει), ο μετρητής του ρεύματος (a.k.a. "χελώνα", πλέον γνωστό και ως "αντίστροφη μέτρηση θανάτου τσέπης") είναι μέσα στο σπίτι. Καλή φάση, διότι βλέπεις ανά πάσα στιγμή τι καταναλώνεις. Εκεί που μαγειρεύαμε (δηλαδή, μαγείρευε), έριχνα και κανένα βλέφαρο στο διάολο αυτό. Εκείνο το δισκάκι (πως σκατά λέγεται δεν ξέρω), ενώ όταν ανάβεις απλά γυρίζει και το βλέπεις να κινείται αργά και σταθερά, όταν ανάβεις τον φούρνο ή το μάτι (ή το θερμοσίφωνα μια άλλη φορά που το έβλεπα) απλά χάνει την μπάλα. Σήμερα, εν ολίγης, καταναλώσαμε 5 κιλοβατώρες! Τώρα πως μεταφράζεται σε τιμή δεν ξέρω, αλλά μου φάνηκε πολύ. Αν ξέρει κάποιος, ας βοηθήσει. Βαριέμαι να κάνω αναζήτηση στο ίντερνετ για το πόσο αντιστοιχούν κλπ κλπ...

Κάτι νούμερα που έχει...

Έχω τόσα αποθέματα τροφής, που υπάρχει περίπτωση να μου φτάσουν και μέχρι τον Ιανουάριο. Για να δείτε πόσο σας σκέφτομαι (αναφέρομαι στα πρεζόνια της καφεΐνης), έχω και καφέ ελληνικό και φραπέ (ντεκαφεϊνέ). Κανονίστε, διότι δεν μπορώ να τα πιω όλα αυτά μόνος μου! Επίσης, έχω μπόοολικη φέτα. Ατελείωτη, πραγματικά. Σε αυτό δεν θέλω βοήθεια. Είναι δικιά μου!

Έπος αθλιότητας η φωτογραφία...

Αυτιά για σήμερα. Αύριο πάλι. Πάω να ζήσω στιγμές οικογενειακής θαλπωρής. Ύπνου δηλαδή...

Υ.Γ. : Αμερικλάνε, αν με ακούς (βλέπεις, τέλος πάντων), έχω να σου πω το εξής: φέτες υπάρχουν πολλές. Σαν την φέτα Σουφλίου ΚΑΜΙΑ! Επίσης, μάθε μου να κάνω απεύθυνση. Πως περιμένω αυτή την μέρα...