All Claps Rage!!!

Είναι από τις λίγες φορές στην ζωή μου που έχω πάρει τόσο ψύχραιμα μια σκατένια κατάσταση. Αλλά πραγματικά δεν πάει άλλο. Όσο δεν έχω σφουγγαρίσει στην ζωή μου, το έκανα σε ένα απόγευμα. Και απ' ό,τι φαίνεται, θα το κάνω συνέχεια μέχρι να σταματήσει η βροχή. 

Ποτέ δεν περίμενα να σταματήσει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ η βροχή. Την λατρεύω την βροχή, ειδικά όταν είναι στα πλαίσια φθινόπωρου - χειμώνα(αν και προτιμώ περισσότερο το φθινόπωρο για βροχή). Εκεί μπορώ να κάθομαι με τις ώρες κάτω από τα σκεπάσματα. Με την διαφορά ότι δεν με χαλάει να είμαι έξω και να περπατάω με τις ώρες(με τον κατάλληλο "εξοπλισμό" πάντα). Όταν σκάνε διάφορα περίεργα λόγω βροχής, ειδικότερα όταν αυτά τα περίεργα συμβαίνουν μέσα στο σπίτι, τα πράγματα δεν είναι και τόσο ευχάριστα. 

Δεν θα ξεχάσω την φορά που είχε πλημμυρίσει το δωμάτιό μου στο πατρικό. Δεν είχε κλείσει 5 μήνες που βρισκόταν το πιάνο μέσα. Και νάαα να ρέει το νερό μέσα στο δωμάτιο. Και νάαα να ουρλιάζω από τα νεύρα μου. Να λέω συνέχεια τον λόγο που δεν πρέπει να φτάσει με ΤΙΠΟΤΑ το νερό να ακουμπήσει το πιάνο(ξύλο και νερό, φούσκωμα φαρίνα απ). 3000 τότε! Από την λύσσα μου να σώσω ό,τι πολύτιμο είχα τότε, άρχισα να βγάζω τα ρούχα μου, με σκοπό να εμποδίσω την πορεία του νερού. Τέλος καλό, όλα καλά. Για τότε. Τώρα τι γίνεται...

Το ωραίο εμφανίστηκε πριν ένα τέταρτο. Είχα ένα συγκεκριμένο σημείο απ' όπου έτρεχε το νερό. Τώρα έχω δυο. Είναι η στιγμή που δεν δέχεσαι το "να τα εκατοστήσεις" ως ευχή. Και στο Διδυμότειχο, ακόμη σφουγγαρίζουν...

Το μόνο που μου δίνει κουράγιο είναι αυτό:

- ΠΟΣΕΣ;;;;;;;;

-2 ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ!!!

ΠΕ-ΝΤΑ-Η-ΜΕ-ΡΗ! ΠΕ-ΝΤΑ-Η-ΜΕ-ΡΗ!

Τι Καβύλη, τι Σεβίλλη!

Πέρασαν υπέροχα αυτές οι δυο μέρες. Και έφαγα(σαν το ζώον), και γέλασα(σαν και μένα - δεν υπάρχει μεγαλύτερη μονάδα μέτρησης σε αυτό), και πήγα και ταξίδι! Ω, ναι! Πήγα στην Αδριανούπολη! Κάποια στιγμή θα κάνω φωτορεπορτάζ (πφ, και καλά), απλά τώρα δεν ήμουν αρκετά "προετοιμασμένος" για συλλογή φωτογραφιών. Και, πιστέψτε με, υπάρχουν πολλά καλά πράγματα για να δεις στην Αδριανούπολη. Και άσχημα.

Ας τα πάρουμε από την αρχή.

Δεν περίμενα ποτέ (πιο πολύ δεν το είχα αναλογιστεί) ότι βρίσκομαι τόσο κοντά στα σύνορα Ελλάδας - Τουρκίας. Ναι, ΟΚ, το ξέρω ότι πήγα στον ΕΒΡΟ και ότι συνορεύει με την ΤΟΥΡΚΙΑ, αλλά μου φαίνεται πολύ περίεργο που μέσα σε σαράντα λεπτά, βρισκόμουν στην Αδριανούπολη. Σαράντα λεπτά απλά για να κάνεις μια πάρα πολύ ωραία εκδρομή και αξιόλογη. Και σε άλλη χώρα παρακαλώ!Όπως, επίσης, έχω μάθει και το εξής: διάφορα τουριστικά γραφεία στο Διδυμότειχο (μπορεί να είναι και ένα συγκεκριμένο) διοργανώνουν ημερήσιες εκδρομές - τύπου - στην Αδριανούπολη με το υπέρογκο ποσό των 10 (!!!) ευρώ (αλέ - ρετούρ). Αλλά, καλύτερα είναι να πας με δικό σου μέσο, και ειδικά όταν αυτό το "μέσο" (βλ. Θείος) μιλάει άπταιστα Τούρκικα. Άλλη αντιμετώπιση έχεις όταν είσαι Έλληνας και μιλάς Τούρκικα και άλλη όταν μιλάς...Αγγλικά. Άσε που, περισσότερους θα βρεις να μιλάνε λίγες λέξεις Ελληνικές, παρά Αγγλικές. Μιλάμε για τις αγορές. Για νέα παιδιά, ουκ γιγνώσκω.

Έπαθα πλάκα με τον πεζόδρομό τους. Απ' ό,τι μου είπε το τίο με,  ένα από τα λίγα πράγματα που αξίζει να δεις είναι ο πεζόδρομος, η κλειστή αγορά (που είναι δίπλα στον πεζόδρομο)... Σε γενικές γραμμές, αυτά. Άντε να δεις και κανένα Τζαμί (προφανώς απέξω) - τα οποία είναι επιβλητικά. Η πόλη γενικά είναι ψιλοπαραγκούπολη. Την γυρίσαμε ως ένα σημείο. Από τη μια πλευρά, έχεις μια πόλη που είναι προσεγμένη, ωραία φτιαγμένη και εντυπωσιακή. Από την άλλη, έχεις το gypsyville. Και όχι μόνο το ένα μέρος της Αδριανούπολης. Ακόμη και τα ενδιάμεσα χωριά, μέχρι να φτάσεις στην πόλη. Τα δικά μας τα χωριά μπροστά τους, είναι η Νέα Υόρκη. Καστανιές; Δεν σας αρέσει; Για δείτε το χωριό αμέσως μετά τα σύνορα (νομίζω ότι το λένε oiuwegomneokikepopiloakasaoglu). Θα τρίβετε τα μάτια σας...

Έχει πλάκα το γεγονός ότι θέλουν να σε πασάρουν κάθε λογής αηδία. Τι θέλω να πω... Για να σε καλοπιάσουν, λένε ό,τι βλακεία κατεβάσει η γκλάβα τους. Για παράδειγμα: μπήκα στην εσωτερική αγορά της πόλης. Βρήκα κάτι ωραία αρωματικά και ξεκίνησα να τα μυρίζω(υπέροχα μυρίζουν). Το κλασσικό χαρακτηριστικό ενός έμπορα είναι το μπούρου - μπούρου (στην πλατεία Κουμουνδούρου - άκυρο. Like totally). Είπε... Και την δεν είπε. Το κορυφαίο που συγκράτησα και όσο το θυμάμαι γελάω είναι όταν με ρώτησε τι θρήσκευμα έχω(χμ...ναι). Μου δίνει δυο επιλογές: Musulman ή Ortodόξ. Του λέω ορθόξος και η απάντηση που με κούφανε είναι(μισά Ελληνικά, μισά Τούρκικα): 

- Είσαι από τους ωραίους Ορθόδοξους.

- Με κάνετε και κοκκινίζω...

Το θέμα είναι άλλο: άνετα τον είχα τον συγκεκριμένο στο παζάρι(τον Θείο πάλι δεν τον έχει κανένας). Αλλά κώλωσα ο βλάκας και δεν έκανα παζάρι καλό. Μου λέει: το ένα κάνει 1,5 ευρώ, τα δυο θα τα πάρεις 2,5. Λέω καλή ευκαιρία. Με είδε που τα σκεφτόμουν και άρχισε να βγάζει σακούλα. Συμφωνώ να τα πάρω και μου λέει: αν πάρεις άλλα δυο, θα πληρώσεις 5 ευρώ. Το σκέφτομαι και λέω (από μέσα μου βρε κουτά) και που είναι η so called καλή τιμή; Με λίγα λόγια, τον έδωσα τόνγκα και ησύχασε. Κάτι μουρμούρησε, αλλά τον αγνόησα.

You bettah do!

Πάντως, εξακολουθώ να θέλω να πάω μόνος με άτομα της ηλικίας μου. Δεν λέω, σταματημό δεν είχε το γέλιο με τον Θείο, αλλά διαφορετικά είναι να πάω με κάποιον από εσάς. Θα είχε περισσότερο γέλιο αν πηγαίναμε όλοι χωρίς να ξέρουμε γρι Τούρκικα (να δω τι συνεννόηση θα βγάζαμε).

Επίσης! Την άλλη φορά που θα πάμε (σιγά μην πήγαινα μόνο μια φορά...πφφφ), θα παιχτεί φάση Χαμάμ. Αυτό και αν θα είναι τέλειο...

Ποινάυ. Θαίλωη φάαιη.

Ψόφιο luncheon meat

Τι σκατά έχω πάθει σήμερα και είμαι τόσο χάλια; Όχι ψυχολογικά(με τονώνει το ηθικό το ότι πλησιάζουν οι μέρες για διακοπές - και επιτέλους θα δω φίλους και γνωστούς. Μπορεί και εχθρούς, ποτέ δεν ξέρεις), αλλά σωματικά. Με το που έκανα και την τελευταία ώρα στο ολοήμερο, πραγματικά άρχισα να σέρνομαι. Στο δε σπίτι; Κόντεψα να φάω τρελές σαβούρντες. Ναι, ξέρω τι θα σχολιάσετε από μέσα σας (αυτοί που με γνωρίζετε από κοντά): "Κανένα νέο θα μας πεις;". Ειλικρινά, παιδιά, σήμερα είμαι χάλια σωματικά! Δεν κάνω πλάκα! Επίσης, νυστάζω πολύ. Δεν θα κοιμηθώ τώρα, διότι το βράδυ το μάτι πάλι γαρίδα θα είναι. Από την μύτη να με πιάσεις θα σκάσω. Έξαλλος είμαι...

Μετά από τον παραλογισμό, ας πω και κάτι άλλο.

Χμ, τι να πω;

Α, ναι! Το βρήκα!

Σήμερα εξαντλήθηκαν επισήμως και τα τελευταία χρήματα του λογαριασμού. Τα άρπαξα, διότι δεν είχα λεφτά ούτε για μια φραντζόλα. Ακόοομη περιμένω να με πληρώσουν. Ακόοομη περιμένω να με ειδοποιήσουν για το αν εγκρίθηκε η μεθαυριανή άδειά μου(άσχετο, αλλά σχετικό). Γιατί όλα να λειτουργούν με τον ρυθμό ωρίμανσης της Φέτας; Η βρωμιάρα και σιχαμένη κουτσομπόλα (βλ. Διευθύντρια Π.Ε. Έβρου) το μυαλό το είχε να ρωτήσει την προηγούμενη εβδομάδα γιατί ακριβώς την θέλω την άδεια.

Είχα βάλει ως δικαιολογία "λόγους υγείας" και ότι θα έλειπα μια μέρα.

Πω!!! Πως τις σιχαίνομαι τέτοια μικροαστίλα!!! Η, εντελώς ξεφτυλισμένη, δικαιολογία της: "Εεε! Νααα!  Όχι ότι θέλω να μάθω τι θα κάνετε, αλλά δεν το ξεκαθαρίζετε απολύτως". Ξεκινάω να της πω τι σκατά θα κάνω στο νοσοκομείο και με διακόπτει, λέγοντας ότι δεν εννοούσε αυτό. Αυτό που ήθελε να κάνει η Γκατσόλ(ι)σα είναι να με πείσει να πάρω αναρρωτική. Μα τις λέω μια μέρα θα λείψω, όχι παραπάνω. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα, μιλώντας μόνη της(παραμιλώντας σχεδόν), καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί να μου δώσει αναρρωτική άδεια διότι είμαι αναπληρωτής και μπλα μπλα μπλα μου λέει: "εντάξει κύριε, σας ευχαριστώ". Πετάγεται η διευθύντρια από μέσα και λέει τι με ρώτησε. Τις απαντάω κάτι και μου λέει:"ήθελε να σου πασάρει αναρρωτική". Άγνωσται αι βουλαί της βλαμμένης. Όπως και να έχει, αύριο πρέπει να πάρω τηλέφωνο για να μάθω τι έγινε.

Επιτέλους! Η διαμονή μου εδώ θα αποκτήσει νόημα. Αύριο θα πάω για κεμπάπια στην Αδριανούπολη. Ξέρεις μωρέ, έτσι για την γεύση. Γιατί είμαι και πολύ high class άτομο! Τι φάση με τα κεμπάπια... Αύριο θα έρθει ο θείος(όχι ο "θείος" από τον στρατό, ο θείος από την Πόλη) και μιας και θα καθίσει στο Δι/χο μια νύχτα, θα πάμε στα πέριξ. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν έχω πάει ποτέ στην Αδριανούπολη. Ευκαιρία λοιπόν! 

Μμμ!!! Μου ήρθε καταπληκτική ιδέα! Να ψωνίσω κατιτίς από τα ΝΤΟΥΤΙ free shops(έχω να πατήσω κάτι χρόνια, πρέπει να έχουν αλλάξει και όνομα)!

Γιατί μ'έπιασε το χαζοχαρούμενο μου τώρα;;; Για να συνέλθουμε λέω εγώ!!!

Κοίτα! Βρήκα ένα κουπόνι!

Κάτι για ζέσταμα...

Μαμάαα... Q_Q

Και πάμε!

Πάρε αυτό!

Και αυτό!

ΚΑΙ ΑΥΤΑ!

ΚΑΙ ΑΥΤΑ! Πάρτα όλα... 

Όταν σε πιάνει κρίση από την πείνα, αυτά παθαίνεις. Έφυγα για φαΐ. Αφού απλώσω το πλυντήριο πρώτα.

Αψού-ντιο

Φόλα!!!

Δεν ξέρω τι λέω. Δεν την παλεύω. Με έχει πιάσει η κοπρολαλία μου πάλι. Πιο πολύ για Τουρέτ μου κάνει.

Όλο σκέφτομαι το πόσες μέρες έμειναν για να κατέβω στην Θεσσαλονίκη.  Ούτε σαν φαντάρος δεν τις μετρούσα τις μέρες τόσο πολύ. Έσβησα και εκείνη την χαζοεφαρμογή την Λελέχα(leleja - το ξέρω ότι διαβάζετε με -τζα στο τέλος, αλλά μ'αρέσει περισσότερο η Ισπανική προφορά του), αλλιώς θα έβαζα πόσες μέρες θα μου έμεναν ακόμη. Με ακρίβεια. Όχι τα μπακαλίστικα που κάνω τώρα: ανοίγω το ημερολόγιο των windows και μετράω τις μέρες με το ποντίκι του λάπτοπ. Τρε μπανάλ! Τς, τς, τς...

Τώρα που έφερα το ποντίκι του λάπτοπ στο μυαλό μου(δεν θέλω σχόλια), θέλω να πω το εξής. Δεν υπάρχει πιο σπαστικό πράγμα από το mouse pad ενός λάπτοπ!!! Θέλεις να παίξεις κάτι και όχι μόνο σου καταρρακώνει το ηθικό, αλλά σε κάνει να ξερνάς με λύσσα τον τραχανά που έφαγες(ενισχυμένο με κρητικό ντάκο). Μπλιαχ! Καλά θα κάνω να το βγάλω από το μυαλό μου γρήγορα, διότι όντως δεν θα είναι καλή η κατάληξη. Εγώ να σκουπίζω γαστρικά υγρά από την φλοκάτη. Δεν υπάρχει περίπτωση... Καλύτερα να την πετάξω. Ποιος ακούει την μάνα μου μετά. Ήταν η προίκα της, μου είπε. Ωραία η προίκα σου "Εύα", αλλά ο "Αδάμ" σου είναι ένα μάτσο χάλια. Μάπα το καρπούζι.

Δεν σας είπα! Σήμερα ήταν η παρθενική μου υπηρεσία! Έζησα μεγαλεία καφρίλας(από μέρους μου). Με την συνάδελφο(μην ρωτάς, την σιχαίνομαι την λέξη αυτή, αλλά...αναγκαίο κακό βλέπεις). Κυρίως η καφρίλα ήταν και από τους δυο μας. Μου εξηγούσε το πως περπατάει σαν τελικό σίγμα(ψύξη) και λέγαμε διάφορες βλακείες για να "μετριάσουμε" την κατάσταση. 

Να ξεκαθαρίσω το εξής: έβλεπα από τους άλλους (χμφφφ) και μου λέγανε ότι το να κάνεις υπηρεσία δεν ήταν και ό,τι το πιο ευχάριστο. Χάρη στο ωραιότατο κρύο που επικρατεί ανά φάσεις. Σήμερα, όμως, ήμουν τυχερός. Στο σημείο που καθόμουν είχε σκάσει ο προβολέας του Ηλία και ήμουν πολύ τζετέ.

Ας συνεχίσω, λοιπόν!

Δεν μπορώ να καταλάβω τα παιδάκια που έρχονται καθε τρις και λίγο και σου λένε: «Κύριε/κυρία, τα παιδιά παίζουν μπάλα στο πίσω μέρος της αυλής!» (που να βάζαμε και ρουφιάνο. Το παιδάκι είναι κλάσης ανώτερο – τα παιδάκια, γενικά), «ο τάδε/δείνα με χτύπησε». Η απάντησή μου πιστεύω ότι είναι η πλέον αποστομοτική: «Ε, και  ;». Με κοιτάνε όπως κοιτάνε τα σκυλιά το αφεντικό τους, όταν κάνει κάποιον ήχο και δεν τον γνωρίζουν.

Αυτό στο φαφούτικό του.

Απόψε κάνω ΓΚΡΑΟΥ.

Καλό μήνα και τα σχετικά. Ελπίζω όλα να σας πηγαίνουν καλά, διότι σε μένα μια πάει, μια δεν πάει. Δεν πάει άλλο αυτό το πράγμα. Όλο φτάνουν πράγματα στα αυτιά μου και δεν ξέρω πως να αντιδράσω. Τρομερά ψέμματα(αναφερόμενα σε μένα) τα οποία, άνθρωποι που εμπιστευόμουν (γενικά μιλώντας) τα πίστεψαν και τα πιστεύουν. Χωρίς βέβαια να μπουν στον κόπο να ψάξουν την αλήθεια. Χωρίς να ρωτήσουν και την δική μου άποψη περί του θέματος. Εμ βρίζεται τους δημόσιους υπάλληλους, εμ συμπεριφέρεστε σαν αυτούς! Και πέρα από αυτό, θεωρείται ότι η άποψή σας είναι η σωστότερη των σωστότερων. Κάτι σαν το αλάθητο του Πάπα. Φτάνει, τα έχω πει σε προηγούμενη ανάρτηση. Δεν θα γεμίσω και καινούργιες με αυτό το 1000παιγμένο θέμα. Φύγετε από την ζωή μου, κάντε ό,τι σκατά θέλετε, μόνο για μια φορά στην ζωή σας πείτε μου την γαμημένη την αλήθεια!!! Έχει καταντήσει αηδία αυτό το πράγμα!!!

Άγιος άνθρωπος... :Ρ

Για να μην το ξεχάσω:

σε κάποια φάση, είδα σχόλιο σε κάποια αναδημοσίευση που έχει κάνει φίλη μου το ιστολόγιο αυτό από τον λογαριασμό της στο facebook. Δεν το κάνουν αναδημοσίευση επειδή τους έχω πει ή κάτι τέτοιο. Δεν υπάρχει λόγος. Το ιστολόγιο αυτό το έχω κάνει καθαρά για τους φίλους. Αν θέλει κάποιος να προστεθεί στην παρέα μας(μπλιαχ, πως το είπα έτσι;), καλώς να ορίσει. Ούτε διαφημίσεις έχω για να πω, όσοι πατήσετε πάνω σε αυτές, θα πάρω λεφτά, ούτε νοιάζομαι για τις στατιστικές που δείχνει το blogger. Χέστηκα. Αλλά δεν θέλω να βλέπω αηδίες του τύπου: "μα καλά, υπάρχουν τόσα άλλα blog να διαβάσεις και διαβάζεις αυτό;" Άντε και σφίξου ρε μ*#νί! Τράβα διάβασε τα γα*#τα ιστολόγια που διαβάζεις εσύ και οι χίπηδες φίλοι σου και μην μας πρήζεις τον πέο!

Αυτός και οι φίλοι του στο Σινκάνσεν ΤΩΡΑ!

Πραγματικά, κάποιες φορές πιστεύω ότι χρειάζομαι να πάω σε ψυχοθεραπεία για "Διαχείριση Θυμού". Και τι να μου κάνει; Σκατούλες. Αν είσαι έτσι, το πολύ πολύ να το μετριάσεις. Δεν πιστεύω ότι θα το εξαλείψεις επ' ουδενί. Θυμάμαι την φράση - ΚόκαΚόλα που λένε οι Αμερικάνοι(την ονομάζω έτσι διότι πάει με όλα): Μια φορά κερατάς, για πάντα κερατάς. Δηλαδή:

• Μια φορά νευρικός, για πάντα νευρικός.
• Μια φορά σίχαμα, για πάντα σίχαμα.
• Μια φορά μ*#νί, για πάντα μ*#νί.
• Μια φορά κα*#λης/α, για πάντα κα*#λης/α...

και ούτω καθεξής.

Μου έχουν λείψει οι φίλοι μου. Αυτοί που  με αγαπάνε και το αποδεικνύουν με το να είναι στο πλευρό μου συνέχεια. Μου έχει λείψει να γελάσω μέχρι να μην μπορώ να πάρω ανάσα. Μου έχει λείψει πολύ το θάψιμο που ρίχνω μαζί τους(έλα τώρα που δεν το κάνεις). Γελάω σατανικά και το ευχαριστιέμαι. Μου έχει λείψει γενικότερα η Θεσσαλονίκη. Δεν λέω, καλό και το Διδυμότειχο, αλλά δεν είναι για πάντα. Δεν νομίζω ότι θα άντεχε κάποιος αφού έχει ζήσει σε πόλη να μείνει για πάντα εδώ. Μου φαίνεται λιγάκι αδιανόητο, δεν ξέρω. Και να φανταστείτε ότι μένουν κάποιοι μήνες ακόμη...

...

Δεν το είπα;! Μου ανάθεσαν να οργανώσω (σε συνεργασία με τις δασκάλες) την σχολική εορτή των Χριστουγέννων. Καλό ακούγεται, έτσι; Όχι όταν μάθεις ότι τα παιδιά που θα κάνουν την γιορτή είναι της Α και Β δημοτικού. Ειδικά της Α είναι πολλά και ΣΚΑΣΜΕΝΑ. Δεν το βουλώνουν ΠΟΤΕ. Όσο και να φωνάζεις, δεν καταλαβαίνουν τον Χριστό τους. Αν δεν φωνάξεις όμως, δεν πρόκειται να σταματήσουν. Οπότε τι κάνεις; Φωνάζεις τον μπόγια, που τυγχάνει να τον λένε "Ηρώδη".

Θέλω να πιάσω έναν - έναν τους γονείς και να τους πω: "Μαντάμ, γιατί το ταΐζετε ζάχαρη το παιδί σας;;; Δεν βλέπετε ότι δεν μπορεί να βγει από την μπρίζα;;; ΚΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΤΟ ΛΕΝΕ ΝΑ ΣΕ ΠΑΡΕΙ Ο ΔΙΑΟΛΟΣ!!! Απέφευγε την ζάχαρη από την διατροφή του παιδιού σου όσο μπορείς!!! Όχι βάλε όσο ένα εργοστάσιο!!! Σιχτίρ...". Τα κάνουν που τα κάνουν τα παιδιά(είτε από λάθος, είτε συνειδητά, είτε επειδή "θέλουν να ολοκληρωθούν σαν άνθρωποι" - η χειρότερη δικαιολογία EVAH που έχω ακούσει), αδιαφορούν πλήρως αν θα τα μεγαλώσουν σωστά. Λες και υπάρχουν φροντιστήρια που σε βοηθάνε σε αυτό. Που, και να υπήρχε, σιγά μην τα πήγαιναν. Θα έλεγαν ότι είναι οι καλύτεροι(Μπράβο Ρούλα). Ουστ!!!

Πάω να διαβάσω. Πρέπει να ετοιμάσω κάτι καλό για τα σκασμένα. Φτάνει με την ζωγραφική! Καιρός να μάθουν και κάτι...

Κάτι για τα αυτιά σας...