Τρίτη 14 Αυγούστου 2012

Uzun zamandır görüldü

Η αλήθεια να λέγετε. Έχω πολύ καιρό να τα πω, να τα βγάλω από μέσα μου (μόλις έφαγα - τουρλού). Σκέψεις, σκέψεις και ξανά σκέψεις. Πέρασα μια φρίκη με την ιδιωτικότητα, δηλαδή δεν ήθελα να φανερώνω πράγματα για μένα (όχι ότι την ξεπέρασα).
Και όχι μόνο αυτό...
Μετά το περσινό φιάσκο που είχα πάθει στο facebook με τον καλό μου φίλο ΒΑΓΓΕΛΑ (Βάγγουρα, αν το βλέπεις αυτό, να πάρεις το παιδί σου και να πας... ξέρεις εσύ) και με προτροπή φίλου, ξεκίνησα να χρησιμοποιώ κατά κόρον την ιδιωτική περιήγηση στους εκάστοτε περιηγητές (Chrome, Mozila, Explorer). Ευτυχώς όχι στον δικό μου. Εκεί βάζω κωδικό από την αρχή.

Τον καλό μου τον υπολογιστάκο. Τον αγαπώ. Μόχθησα για να τον αποκτήσω. Ξέρεις τι είναι να τα βγάζεις πέρα με 40 καθικάκια (και δεν εννοώ αυτά που χέζαμε μικροί); Μου άξιζε στην τελική...

Anywho!

 Απλά σήμερα ξαναείδα μετά από καιρό μια φίλη, την Χριστίνα (δεν δίνω περισσότερες λεπτομέρειες - το ψυχαναγκαστικό της προηγούμενης παραγράφου που λέγαμε) και μου λέει στο άσχετο τελείως ότι διάβαζε το blog μου. Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό είναι: "τι γλυκό! Με διάβαζε και η Χριστίνα". Τώρα έκανα την σκέψη: "πρέπει να είχε πολύ ελεύθερο χρόνο τον χειμώνα"... Και μου ήρθε η όρεξη κάπως να γράψω. Είναι κάποιοι εδώ που, έστω και αν κρατάμε - χωρίς ενδεχόμενο δόλο - κάποια απόσταση, θέλουν να μαθαίνουν κάααποια από τα νέα μου.

Προς αυτούς λοιπόν:

Πάρτε κανένα τηλέφωνο!Ή έστω μια αναπάντητη, αν τσιγκουνεύεστε! Στην τελική υπάρχει και το φουμπού! Δεν δαγκώνω!


Πολύ...

Επίσημα είμαι άνεργος - καθότι αναπληρωτής - από τον Ιούνιο. Η φάση έγινε τραγική με τις μειώσεις (που σκατά θα πάει αυτή η κατάσταση;). Θυμάμαι ειδικά το σκηνικό που έμαθα τι θα πάρω για τον μήνα Μάιο. Την ώρα που το είδα, θα έμπαινα στο ολοήμερο. Δεν σας το κρύβω, πραγματικά δεν είχα κουράγιο να χαμογελάσω στα παιδιά. Τους είπα μόνο: "ζωγραφίστε" και αυτό ήταν. Έβαλα και την  μουσική να παίζει (δεν θυμάμαι τι, μπορεί και Satie) και άφησα το βλέμμα μου να χαθεί στον απέναντι τοίχο. Για να ηρεμήσω (ντεμέκ), έκανα Shopping Therapy στον Μασούτη. Ξόδεψα το υπέρογκο ποσό των 5€ για να πάρω... αφρόλουτρο. Καλά ακούσατε. Αφρόλουτρο! Δεν λέτε πάλι καλά; Αν ήμουν στην Θεσσαλονίκη, μάλλον θα σήκωνα την "Πρωτοπορία" στον αέρα... Αφρόλουτρο; Αφρόλουτρο! Τι πειράζει; Άσε που το άρωμα είναι γαμηστερό (όχι τόσο σε μένα τελικά).

Οι διακοπές για φέτος προέβλεπαν Αθήνα - είτε μέσα, είτε στα πέριξ. Καφέδες με φίλους, συγγενείς, γνωστούς, είχε απ' όλα το πρόγραμμα. Μέχρι και Χαλκίδα πήγα (ωραίο μέρος - και ακόμη πιο ωραία η παραλία, αν και μου είπαν ότι δεν ήταν και από τις "καλύτερες". Τελικά είμαι πολύ ολιγαρκής...)! Ήταν να πάω και σε άλλα μέρη, τύπου Κρήτη, Λουτράκι, ίσως να πήγαινα και Ιθάκη, αλλά όλα τα σχέδια ναυάγησαν. Είτε γιατί ο φίλος ή η φίλη δεν μπορούσαν να με φιλοξενήσουν, είτε διότι κάποιοι είχαν την φαεινή ιδέα να μην σηκώσουν τα κινητά τους. Έτσι, υποθέτω, η λίστα με αυτούς που θα δω του χρόνου θα έχει μειωθεί αρκετά, σωστά; Σωστά...


Αυτό δεν το καταλαβαίνω: βλέπεις ότι σε έπαιρνε κάποιος τηλέφωνο. Ποιος ο λόγος να μην απαντήσεις καν (και δεν εννοώ αμέσως); Άσε και το κατάλαβα μόλις τώρα...


Μου αρέσει η Αθήνα, όσο και να με βρίζουν μερικοί. Έχει τόσα πολλά να κάνεις, άλλα τόσα να δεις, να επισκεφθείς, να γευτείς (αν και σε αυτό, ακόμη ψάχνω για ωραίες γεύσεις στην Αθήνα) να μπλα, να μπλα, να μπλα! Να μην βάλουμε τα ψώνια. Την "Πολιτεία" την ψιλοξέσκισα. Ούτε που θυμάμαι τι αγορές έκανα (στο σύνολο). Δεν πρέπει να ήταν πάνω από ...ντα ευρώ. Όπως και να έχει, το ευχαριστήθηκα, δεν το μετάνιωσα καθόλου. 

Το άλλο με την Ακρόπολη; Πήγαμε ένα απόγευμα προς την νύχτα στον Βράχο... Η θέα ήταν απλά αποστομωτική... Από Μοναστηράκι και πάνω, όλα φαίνονταν μαγευτικά. Κρίμα που δεν μπόρεσα να ξαναπάω μια φορά πριν φύγω, έτσι για το γαμώτο!



Κάααπως έτσι...


Ζέστη; Ναι, είχε αρκετή. Όπως και να έχει, δεν συγκρίνεται με την ζέστη της Θεσσαλονίκης (υγρασία βλέπεις). Το αστείο είναι ότι πάντα εδώ έχουμε λιγότερους βαθμούς Κελσίου, και πάντα η ζέστη είναι πιο αφόρητη εδώ.Είπαμε, υγρασία...

Όταν βρισκόμουν εις τας Αθήνας, έμαθα ότι μια συγκεκριμένη περίοδο, ξεκίνησε πάλι η κατάθεση των δηλώσεων για αναπληρωτές. Φυσικά και έκανα.  Μόνο που αυτή την φορά δήλωσα εσκεμμένα Έβρο. Τι σκατά Εβροπαίος θα ήμουν αν δεν το δήλωνα; Έπαιξα λίγο και με το κεφάλι μου αυτή την φορά. Δεν ξέρω. Όταν θα έχω νεώτερα, θα... τα μάθετε με κάποιον τρόπο. Ευχηθείτε μου καλή τύχη (ομοίως εύχομαι και σ' εσάς)!!!

Πως είναι δυνατόν να ξέχασα να αναφέρω το κοσμοϊστορικό γεγονός για μένα: πήγα σε ένα αξιόλογο waterpark!!! 
Πωωωω... Τι να σας λέω!!!
Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω!!!
Άκρατος ενθουσιασμός!!!


Τα έκανα πάνω μου... Αλλά δεν πειράζει!!! Ιιιι!!!

Σε κάτι τέτοιες φάσεις καταλαβαίνω και κατανοώ ότι είμαι ένα μικρό παιδί που περνάει στερητικό σύνδρομο αδρεναλίνης. Δεν μ' ένοιαξε καθόλου ο χρόνος αναμονής. Δεν μ' ένοιαξε καθόλου το πόσο κάτι μαλακισμένα μαζί με τις μανάδες τους (ωραίος γονιός - από μικρός τα μαθαίνει στην πουτσιά. Way to go, mom) μου κλέβανε με τον χειρότερο δυνατό τρόπο την σειρά, στην οποία περίμενα αρκετό χρόνο ώστε να ξεφλουδίζετε τώρα η πλάτη μου.
Νταξ, αυτό με πείραξε...
Δεν σταμάτησα καθόλου να ανεβοκατεβαίνω στις τσουλήθρες. Μ' έπιασε το αυτιστικό μου σε εκείνη την φάση. Για παραπάνω από μια ώρα, ανεβοκατέβαινα τις σκάλες για να πάω στις τσουλήθρες. Όλες τις πέρασα ένα χέρι. Και δυο μην σου πω. Και παραπάνω από 4 για την ακρίβεια. Σε κάποια φάση κάθομαι να σκεφτώ ότι ήρθα με παρέα εδώ πέρα, μα που είναι; Και πηγαίνω προς τις ξαπλώστρες στις οποίες είχαμε αράξει. Μόνο τότε κατάλαβα ότι διψούσα απίστευτα - για πείνα, όχι και τόσο. Το 500 έφυγε άκλαφτο, περιττό να το πω.

ΦΥΣΙΚΑ και δεν αρκέστηκα στη μια φορά μόνο... ;)

Υπήρξε και δεύτερη παρέα. Πιο θαρραλέα από την πρώτη και πιο πρόθυμη να δοκιμάσει τα όριά της. Τους διπλούς "λουκουμάδες" (ως είθισται να τους λέμε με τον Βάγγουρα) τους είχαμε ματώσει. Μιλάμε για γέλιο τώρα, όχι αστεία - και ξέρετε πως γελάω...

Το μεγάλο μου παράπονο παραμένει το ότι δεν πήγα στο Allou Fun Park. Έχει καταντήσει σαν αλησμόνητη γη. Εκεί να με δείτε. Αρρώστια πραγματική. Και το καλύτερο; Δεν αναγουλιάζω με τίποτα.

Μωρέ, λες να πάω για αστροναύτης; Συμφέρω...!!!



Και τώρα, πίσω στα πάτρια εδάφη. Ίδια πρόσωπα (αλλά αγαπημένα), ρουτίνα, βαρεμάρα. Πρέπει να βάλω την εφευρετικότητά μου μπρος και να βρω τι θα κάνω τόσο καιρό εδώ - πέρα από τα μονοήμερα ταξιδάκια σε θάλασσες...




Λίγο chill out, διότι χάλια τα νεύρα σας, χάλια...