Δεν φανταζόμουν ότι θα έφτανα ποτέ σε αυτό το σημείο ποτέ. Έβλεπα αναρτήσεις (γενικά, σε μπλογκ και λοιπά μέσα διασκέδασης - τύπου) για το πόσο εκνευριστική είναι εκείνη η κατηγορία ανθρώπων, το πόσο "αξίζουν" να πεθάνουν εκείνοι και διάφορες άλλες εκφράσεις (και εκφάνσεις) μισανθρωπίας.
Η άποψή μου σε αυτό είναι η εξής:
όσες είναι οι κωλοτρυπίδες (οι γνώμες μωρέ, πως κάνετε έτσι; Πολύ εύθικτοι μου γίνατε), τόσες είναι και οι καταληκτικές (για τα απανταχού νευρικά συστήματα) κατηγορίες ανθρώπων.
Έτσι και έγινε τα ξημερώματα της 15ης Νοεμβρίου, σε αυτή την θαυμάσια εφαρμογή που λέγεται "whatsapp", που ουδεμία σχέση έχει με την άααλλη εκνευριστική "κατηγορία"(στην προκειμένη περίπτωση, εταιρία) την "What's up".
Δεν είναι δυνατόν ρε πούστη μου να ξεκωλώνονται οι άλλες εταιρίες να βγάζουν προσφορές και η Κοσμοτέ να είναι:
 |
| φοβάμαι μην μου πέσει κανένα μπριγιάν... |
Προχτές που λέτε, ανοίγω το απλικέισο και ήταν μέσα κάποιος φίλος (ρουφιάνος είναι η Google, όχι εγώ) και καιγόμασταν. Αργά και σταθερά - ή, καλύτερα ειπείν, προοδευτικά. Οφείλω να πω ότι είχε οίστρο (δεν "έσερνε", δεν μιλούσα με κόκερ σπάνιελ) και έβγαζε χολή. Προς πάσα κατεύθυνση.
Το αστείο ήταν ότι η συζήτηση ξεκίνησε με το ότι δεν έχω δουλειά (ναι, πλέον δεν είμαι Εβροπαίος, αλλά λόγω ανεργίας τρώω "παίος" -όπερ μεθερμηνευόμενον εστί, δεν δουλεύω και είμαι στο πατρικό μου πλέον). Περιμέναμε (εγώ κυρίως και άλλοι αναπληρωτές, όχι ο ίδιος) με λαχτάρα την 3η φάση πρόσληψης αναπληρωτών, για να ανακαλύψουμε με "χαρά" ότι πήραν 3 άτομα μόνο. Σε αυτό το σημείο, έπεσε η πρώτη πράσινη σταγόνα (=χολή)...
Εκείνος: την είδες την τρίτη φάση? :p
Εγώ: Τρία άτομα πήραν...
Εκείνος: Ναι... Η επιτομή του ότι να ναι
Εγώ: Ρε το έχω πάρει απόφαση ότι δεν παίζει να με πάρουν.
Εκείνος: καλά μην το παίρνεις προσωπικά
Εκείνος: εγώ χαίρομαι λίγο
Εδώ γούρλωσα λίγο τα μάτια, αλλά κατάλαβα ότι δεν εννοούσε αυτό που φαίνεται. Λίγα δευτερόλεπτα μετά μου εξηγεί τι εννοεί, και με βρήκε σύμφωνο.
Είχα γνωρίσει μια κοπέλα πέρυσι που έτυχε να την ξέρω από παλιά. Στο περίπου συνάδελφος. Μιλούσαμε στο ίντερνετ και λέγαμε πως τα βγάζουμε πέρα, αν βγαίνουν τα χρήματα για συντήρηση κλπ. Για να μην γίνουν παρεξηγήσεις, η κοπέλα δούλευε σε διπλανό νομό (μην σου πω και παραδιπλανό) από εμένα. Σε μεγάλη πόλη (ο θεός να την κάνει). Νοικιάζαμε το ίδιο μέγεθος περίπου (σπίτι) αλλά έδινε κάτι ευρουλάκια παραπάνω (χωρίς καμιά διευκόλυνση από τον ιδιοκτήτη) και με την τεράστια διαφορά ότι εγώ έκανα όλες τις μετακινήσεις μου (από σχολείο σε σχολείο) με τα πόδια, ενώ εκείνη έπρεπε αναγκαστικά να πάρει αυτοκίνητο. Της έθεσα την εύλογη απορία μου :
"μα πως τα καταφέρνεις; Είναι που είναι το ενοίκιο ακριβό έχεις και τις μετακινήσεις! Σε βοηθάνε και οι δικοί σου,ε;".
...για να πάρω την αποστομωτική απάντηση, η οποία ακόμη με στοιχειώνει τα βράδια που δεν μπορώ να κοιμηθώ:
"(...)δήλωσα στους γονείς μου ότι δεν θέλω να με βοηθήσουν, διότι έτσι και αλλιός, πέρυσι δούλεψα αρκετά και έχω στην άκρη χρήματα"
Σοβαρά ρε συ;;; Έβαλες τόσα χρήματα στην άκρη και δεν ήθελες βοήθεια;;; Τι έκανες; Δούλεψες σε φάμπρικα; Ναρκωτικά; Κονσομασιόν;;; Διότι τα μόνα επαγγέλματα που μπορούν να σε προσφέρουν οικονομική άνεση αυτούς τους χαλεπούς καιρούς είναι αυτά - άσε που πολύ λίγο έχουν νιώσει την κρίση.
Διότι βρέστε μου έναν γλυκοτσούτσουνο παντρεμένο που έχει σταματήσει να "οδεύει" προς την πορνεία, εις τέρψιν των ακόρεστων φιλήδονων γενετήσιων ορμών του (δεν έπρεπε να πάρω αυτή την βιταμίνη, με χάλασε)...
Άντε, πες ότι έκανε αυτή την βαρύγδουπη, τύπου "Βασιλάκι Καΐλα", δήλωση ("όχι, μητέρα! Δεν κέρδισα αυτά τα χρήματα με τον ιδρώτα μου! Δεν μπορώ να τα δεχτώ!")... Αν ήταν άλλη, ίσως και να την καταλάβαινα. Αλλά μην βάζεις την πραγματικότητα να σε διαψεύσει ρε γαμώτι!
Τι θέλω να πω:
μην μου το παίζεις μωρή "Αλίκη στο ναυτικό" και ότι θα πας "ΕΝΑΝΤΙΑ" στους γονείς σου να σε βοηθήσουν, από την στιγμή που είναι εργοστασιάρχες!
Το καλύτερο δεν σας το είπα - ακόμη...
Πως είναι δυνατόν να μην δέχεσαι χρήματα από τους γονείς σου και την ίδια στιγμή να με ρωτάς πότε θα πληρωθώ;;; Πας καλά ή να βάλω τις φωνές;;;
Και επιστρέφουμε στο γιατί ο φίλος μου "χάρηκε" που δεν μας πήραν...
Διότι κάτι τέτοια άτομα, ζουν στην κοσμάρα τους και δεν νιώθουν τίποτα. Ούτε κρίση, ούτε καν τον βασικό κοινωνικό προβληματισμό [τύπου: "κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν δουλειά. Κάποια μέρα μπορεί να χτυπήσει και μένα η ανεργία. Κάπως πρέπει να κινητοποιηθώ". Όχι: "Κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν δουλειά (χέστηκα). Κάποια μέρα μπορεί να χτυπήσει και μένα η ανεργία (κουραφέξαλα). Κάπως πρέπει να κινητοποιηθώ (να σταματήσουν τις κωλοδιαδηλώσεις για να πιω τον καφέ μου, δεν έχω πιει ούτε έναν από το πρωί)]. Και τους αξίζει να μείνουν άνεργοι για να βιώσουν κάποια πράγματα στο πετσί τους. Τώρα ειδικά που η κρίση θα έχει αγγίξει και τους γονείς τους να δούμε τι θα πουν. Αναρωτιέμαι: θα πάρουν το ύφος γατιού που μόλις βγήκε από το πηγάδι (βρεγμένο) ή θα το παίξουν "αξύριστες" επαναστάτριες (με τα λεφτά του μπαμπάκα φυσικά);;;
Εδώ έρχομαι σε άλλο σημείο: το GD (Greek Dream). Το "ελληνικό όνειρο" έχει καταντήσει να είναι το εξής: τελειώνω το σχολείο με πολύ καλό βαθμό, τελειώνω το πανεπιστήμιο με πολύ καλό βαθμό, παντρεύομαι, βρίσκω δουλειά στο δημόσιο και περιμένω στωϊκά τον θάνατο να με πάρει, χωρίς να έχω ζήσει την ζωή μου στο ελάχιστο - με εξαίρεση την 5ήμερη που ήπια ένα ποτήρι παραπάνω (ήπια δυο δηλαδή), ξέρασα τα άντερά μου και με τρέχανε στο νοσοκομείο (αξεπέραστες εποχές). Τυπάκια σαν και αυτά θέλουν αυτό το πράγμα μόνο: βόλεψη. Δεν θέλουν να ζοριστούν παραπάνω. Λες και θα τους πέσει το βυζί αν τρέξουν λίγο παραπάνω.Τρώνε κλήση για παράνομο παρκάρισμα; Ο θείος έχει την λύση. Θέλουμε η κορούλα/γιόκας μας να βρει δουλειά στο δημόσιο; Ο θείος έχει την λύση και πάλι!
Και φυσικά, πως θα το ξεπληρώσουν την υποχρέωση; Μα με ένα πιάτο ΦΑΙ και αυτό φασολάδα, χωρίς τόνο για μεζεδάκι!!!
Για να μην λέτε ότι :"μα καλά, εσύ δεν ζήτησες ποτέ σου "βοήθεια" από κάποιον συγγενή;", ΝΑΙ και δεν ντρέπομαι να το παραδεχτώ. Έχω τα κότσια και το λέω! Και ό,τι χρειάστηκε ο συγγενής εγώ ήμουν παρών, δεν το έπαιξα: "μμμ! Σιγά! Και τι έκανες εσύ για μένα;"!!!
Και δεν τον ξεπέταξα με ένα πιάτο όσπρια...
