Tοπική ώρα 03:00.
Ανοίγω μάτια. Κοιτάω έξω από το παράθυρο, πίσσα μαύρη (ε, δεν περίμενα να δω και τα γαλανά νερά του Δούναβη). Ρίχνω νερό (στα μούτρα), βάζω φακούς επαφής διότι υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν βλέπω την τύφλα μου, αρπάζω το αγνώστου προελεύσεως ρολόι στολής μου (Made in ... Asia ας πούμε)...
 |
| Πάλι τον σκάτωσα τον ύπνο μου... |
Παίρνω τo "βατόμουρο" στο χέρι και σχεδόν τρέχοντας κατευθύνομαι στην κουζίνα όπου μασουλάω (για πρωινό παρακαλώ) ότι είχε περισέψει από το χθεσινό κοτοπουλάκι - παράλληλα διαβάζω μηνύματα τύπου: "που είσαι;", "χάθηκες" κλπ. Ρίχνω, που λες, τα κλασικά "σταυρίδια" για το jet lag, την δουλειά μου και ανοίγω ιεροτελεστικά το λαπτοπάκι να λιώσω στο φεισμπουκ μπας και ξανά νυστάξω.
 |
| Ρίχνω και καμιά τεμενάδα, άμα λάχει. |
Και εκεί που έχω κάνει και ένα καϊμακλίδικο ελληνικό (να θυμόμαστε και την πατρίδα) ξυπνάει η συγκάτοικος που πετάει σε λίγες ώρες. "Τι έγινε, μπάτμαν; Που θα πάει το σκηνικάκι;", μου λέει και γελάμε σαν 5χρονα. Ακόμη να συνέλθω, τόσες μέρες και εγώ κοιμάμαι με ώρα ανατολικού ημισφαιρίου… Ξεπροβοδίζω και την συγκάτοικο που πηγαίνει για 10003 φορά Μάλτα (δεν το γλιτώνει το χρυσό κλειδί της πόλης).
Ο ελληνικός καφές έχει γίνει Φρέντο (προφανέστατα μετά από τόοοση ώρα), ωστόσο εξακολουθώ να τον πίνω (τον καφέ, ντε) διότι έχουμε και κάποια βίτσια. Στριφτό τσιγάρο (απομεινάρι των φοιτητικάτων μου) και παλιό δίφωνο. Έχουμε και λέμε, 9 το βράδυ έχω μία κωλόπτηση πάνε έλα (ή αλλιώς turn όπως το λέμε εμείς του επαγγέλματος), όπερ εστί στο πόδι από τις 5 το απόγευμα… μία ώρίτσα να κάνεις μπάνιο, να βαφτείς λες και πας σε γάμο της ξαδέρφης σου της Νούλας από τα Άνω Κρεμαστά, ντύσιμο, καφές και τσιγάρο στο πόδι, αν βρεις και χρόνο να μπουκωθείς με κανά τοστ κάνεις προσευχή στην Παναγιά, μετά έρχεται το άγχος του λεωφορείου! Θα έρθει δεν θα έρθει, θα αργήσει..;; Μαργαρίτες να μαδάω κ όλο εκείνες να ρωτάω...τι να πεις…
Ξέφυγα, πάλι! Πήρα μία μεγάλη απόφαση σήμερα, θα κρατάω ημερολόγιο (ω ναι, θα το κάνω) έτσι για να έχουμε να γελάμε με κάτι μετά από καμιά δεκαριά χρόνια. Αρχίζουμε με τα βασικά. Με Danny, γεννήθηκα στην Θεσσαλονίκη, σπούδασα στην Αθήνα, κάποτε ήθελα να γυρίσω όλο τον κόσμο και επειδή πολλοί λένε πρόσεχε τι εύχεσαι, έγινα αεροσυνοδός κάπου στην Μέση Ανατολή. Λοιπόν, θα ήθελα αρχικά να βγάλετε από το μυαλό σας ειδυλλιακά τοπία με καμήλες στην έρημο, χουρμάδες, χαμόγελα, καλοσιδερωμένες στολές κλπ... Όχι ότι δεν το φανταζόμουν και εγώ έτσι στην αρχή! Ή, μάλλον, καλύτερα κρατείστε αυτές τις εικόνες και προσθέστε αφόρητη ζέστη, ιδρώτα, άγχος, κούραση, jet lag, τρελούς επιβάτες (200 με 300 κάθε φορά)... Βλέπετε είμαι "ψάρι" και δουλέυω ακόμη στην economy, μπλοκαρισμένες τουαλέτες αεροπλάνου (μην ρωτήσετε με τι) και κάθε καρυδιάς καρύδι "συνάδελφος" - ο Θεός να τους κάνει μερικούς, άντε μην δαιμονιστώ ώρα που είναι.
Δεν προσδοκώ καμία αναγνώριση, που λες, ούτε καν επιθανάτια! (φτου φτου φτου κουνήσου από την θέση σου, κάνε και τρεις γυροβολιές). Αλλά ρε παιδί μου έχουμε καταντήσει σπίτι - δουλειά - facebook. Καιρός για κάτι δημιουργικό, σωστά; Σωστά.
Ρεπάρουμε αυτό το 3μερο και να δούμε πως στο Βούδα θα περάσει! Ραμαζάνι εδώ, 50 βαθμούς υπό σκιά, κλειστά μπαρ, αλκοόλ ούτε για αστειο, εκτός και αν έχεις κάνει τα κουμάντα σου από πριν διότι των φρονίμων τα παιδιά... Δεν λέω, καλή η πολυπολιτισμικότητα αλλά τι σου φταίω η έρμη να θέλω να πάω στο σουπερ μάρκετ γιατί σε λίγο θα φάω τις σάρκες μου, και να πρέπει να ντυθώ από την κορυφή ως τα νυχιά? Ας μην το αγγίξω όμως καλύτερα αυτό το θέμα γιατί θα καεί ο σκληρός μου.
Οσάκα πάω πάλι...
3η φορά αυτόν τον μήνα, παρακαλώ! Με έχουν μάθει και οι πέτρες στο ξενοδοχείο, -welcome back που λες από την πόρτα ακόμη –smoking room please εγώ, αριγκάτο και τα ρέστα παγωτό με γεύση πράσινο τσάι. Τι αηδία, Θεε μου, αυτό το πράμα;! Δεν λέω, αγαπώ Ιαπωνία, αλλά στο θέμα της κουζίνας... από μακριά και αγαπημένοι! Θα ξεχάσω που κόντεψα να χάσω την πτήση όταν με πήγε 3 παρά δύο στο λόμπι 5 λεπτά πριν την αναχώρηση;!! Πάλι καλά που ο καπετάνιος ήταν Έλληνας αλλιώς θα είχα μείνει άνεργη για ένα (συγγνώμη για τα γαλλικά μου) χέσιμο.
Την πρώτη φορά έκανα ιστορική περιήγηση στην πόλη, κάστρα, μουσεία κλπ. καθ' ότι είμαστε και του κλασσικού, την δεύτερη πήγα Κιότο, ναοί, σουβενίρ, υποκλίσεις, γκέισες άντε να δούμε τι στον Βούδα θα κάνουμε πάλι. Προς αποφυγή παρεξηγήσεως δηλώνω πάλι ότι λατρεύω Τζαπάν αλλά το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται και ο παπάς μάνα μου!
