GDD (Greek Dream Denial)

Δεν φανταζόμουν ότι θα έφτανα ποτέ σε αυτό το σημείο ποτέ. Έβλεπα αναρτήσεις (γενικά, σε μπλογκ και λοιπά μέσα διασκέδασης - τύπου) για το πόσο εκνευριστική είναι εκείνη η κατηγορία ανθρώπων, το πόσο "αξίζουν" να πεθάνουν εκείνοι και διάφορες άλλες εκφράσεις (και εκφάνσεις) μισανθρωπίας.

Η άποψή μου σε αυτό είναι η εξής:

όσες είναι οι κωλοτρυπίδες (οι γνώμες μωρέ, πως κάνετε έτσι; Πολύ εύθικτοι μου γίνατε), τόσες είναι και οι καταληκτικές (για τα απανταχού νευρικά συστήματα) κατηγορίες ανθρώπων.

Έτσι και έγινε τα ξημερώματα της 15ης Νοεμβρίου, σε αυτή την θαυμάσια εφαρμογή που λέγεται "whatsapp", που ουδεμία σχέση έχει με την άααλλη εκνευριστική "κατηγορία"(στην προκειμένη περίπτωση, εταιρία) την "What's up". 

Δεν είναι δυνατόν ρε πούστη μου να ξεκωλώνονται οι άλλες εταιρίες να βγάζουν προσφορές και η Κοσμοτέ να είναι: 

φοβάμαι μην μου πέσει κανένα μπριγιάν...

Προχτές που λέτε, ανοίγω το απλικέισο και ήταν μέσα κάποιος φίλος (ρουφιάνος είναι η Google, όχι εγώ) και καιγόμασταν. Αργά και σταθερά - ή, καλύτερα ειπείν, προοδευτικά. Οφείλω να πω ότι είχε οίστρο (δεν "έσερνε", δεν μιλούσα με κόκερ σπάνιελ) και έβγαζε χολή. Προς πάσα κατεύθυνση. 

Το αστείο ήταν ότι η συζήτηση ξεκίνησε με το ότι δεν έχω δουλειά (ναι, πλέον δεν είμαι Εβροπαίος, αλλά λόγω ανεργίας τρώω "παίος" -όπερ μεθερμηνευόμενον εστί, δεν δουλεύω και είμαι στο πατρικό μου πλέον). Περιμέναμε (εγώ κυρίως και άλλοι αναπληρωτές, όχι ο ίδιος) με λαχτάρα την 3η φάση πρόσληψης αναπληρωτών, για να ανακαλύψουμε με "χαρά" ότι πήραν 3 άτομα μόνο. Σε αυτό το σημείο, έπεσε η πρώτη πράσινη σταγόνα (=χολή)...

Εκείνος: την είδες την τρίτη φάση? :p

Εγώ:  Τρία άτομα πήραν...

Εκείνος: Ναι... Η επιτομή του ότι να ναι

Εγώ: Ρε το έχω πάρει απόφαση ότι δεν παίζει να με πάρουν.

Εκείνος: καλά μην το παίρνεις προσωπικά

Εκείνος: εγώ χαίρομαι λίγο

Εδώ γούρλωσα λίγο τα μάτια, αλλά κατάλαβα ότι δεν εννοούσε αυτό που φαίνεται. Λίγα δευτερόλεπτα μετά μου εξηγεί τι εννοεί, και με βρήκε σύμφωνο. 

Είχα γνωρίσει μια κοπέλα πέρυσι που έτυχε να την ξέρω από παλιά. Στο περίπου συνάδελφος. Μιλούσαμε στο ίντερνετ και λέγαμε πως τα βγάζουμε πέρα, αν βγαίνουν τα χρήματα για συντήρηση κλπ. Για να μην γίνουν παρεξηγήσεις, η κοπέλα δούλευε σε διπλανό νομό (μην σου πω και παραδιπλανό) από εμένα. Σε μεγάλη πόλη (ο θεός να την κάνει). Νοικιάζαμε το ίδιο μέγεθος περίπου (σπίτι) αλλά έδινε κάτι ευρουλάκια παραπάνω (χωρίς καμιά διευκόλυνση από τον ιδιοκτήτη) και με την τεράστια διαφορά ότι εγώ έκανα όλες τις μετακινήσεις μου (από σχολείο σε σχολείο) με τα πόδια, ενώ εκείνη έπρεπε αναγκαστικά να πάρει αυτοκίνητο. Της έθεσα την εύλογη απορία μου : 

"μα πως τα καταφέρνεις; Είναι που είναι το ενοίκιο ακριβό έχεις και τις μετακινήσεις! Σε βοηθάνε και οι δικοί σου,ε;". 

...για να πάρω την αποστομωτική απάντηση, η οποία ακόμη με στοιχειώνει τα βράδια που δεν μπορώ να κοιμηθώ: 

"(...)δήλωσα στους γονείς μου ότι δεν θέλω να με βοηθήσουν, διότι έτσι και αλλιός, πέρυσι δούλεψα αρκετά και έχω στην άκρη χρήματα"

Σοβαρά ρε συ;;; Έβαλες τόσα χρήματα στην άκρη και δεν ήθελες βοήθεια;;; Τι έκανες; Δούλεψες σε φάμπρικα; Ναρκωτικά; Κονσομασιόν;;; Διότι τα μόνα επαγγέλματα που μπορούν να σε προσφέρουν οικονομική άνεση αυτούς τους χαλεπούς καιρούς είναι αυτά - άσε που πολύ λίγο έχουν νιώσει την κρίση. 

Διότι βρέστε μου έναν γλυκοτσούτσουνο παντρεμένο που έχει σταματήσει να "οδεύει" προς την πορνεία, εις τέρψιν των ακόρεστων φιλήδονων γενετήσιων ορμών του (δεν έπρεπε να πάρω αυτή την βιταμίνη, με χάλασε)...

Άντε, πες ότι έκανε αυτή την βαρύγδουπη, τύπου "Βασιλάκι Καΐλα", δήλωση ("όχι, μητέρα! Δεν κέρδισα αυτά τα χρήματα με τον ιδρώτα μου! Δεν μπορώ να τα δεχτώ!")... Αν ήταν άλλη, ίσως και να την καταλάβαινα. Αλλά μην βάζεις την πραγματικότητα να σε διαψεύσει ρε γαμώτι!

Τι θέλω να πω:

μην μου το παίζεις μωρή "Αλίκη στο ναυτικό" και ότι θα πας "ΕΝΑΝΤΙΑ" στους γονείς σου να σε βοηθήσουν, από την στιγμή που είναι εργοστασιάρχες! 

Το καλύτερο δεν σας το είπα - ακόμη...

Πως είναι δυνατόν να μην δέχεσαι χρήματα από τους γονείς σου και την ίδια στιγμή να με ρωτάς πότε θα πληρωθώ;;; Πας καλά ή να βάλω τις φωνές;;;

Και επιστρέφουμε στο γιατί ο φίλος μου "χάρηκε" που δεν μας πήραν...

Διότι κάτι τέτοια άτομα, ζουν στην κοσμάρα τους και δεν νιώθουν τίποτα. Ούτε κρίση, ούτε καν τον βασικό κοινωνικό προβληματισμό [τύπου: "κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν δουλειά. Κάποια μέρα μπορεί να χτυπήσει και μένα η ανεργία. Κάπως πρέπει να κινητοποιηθώ". Όχι: "Κάποιοι άνθρωποι δεν έχουν δουλειά (χέστηκα). Κάποια μέρα μπορεί να χτυπήσει και μένα η ανεργία (κουραφέξαλα). Κάπως πρέπει να κινητοποιηθώ (να σταματήσουν τις κωλοδιαδηλώσεις για να πιω τον καφέ μου, δεν έχω πιει ούτε έναν από το πρωί)]. Και τους αξίζει να μείνουν άνεργοι για να βιώσουν κάποια πράγματα στο πετσί τους. Τώρα ειδικά που η κρίση θα έχει αγγίξει και τους γονείς τους να δούμε τι θα πουν. Αναρωτιέμαι: θα πάρουν το ύφος γατιού που μόλις βγήκε από το πηγάδι (βρεγμένο) ή θα το παίξουν "αξύριστες" επαναστάτριες (με τα λεφτά του μπαμπάκα φυσικά);;;

Εδώ έρχομαι σε άλλο σημείο: το GD (Greek Dream). Το "ελληνικό όνειρο" έχει καταντήσει να είναι το εξής: τελειώνω το σχολείο με πολύ καλό βαθμό, τελειώνω το πανεπιστήμιο με πολύ καλό βαθμό, παντρεύομαι, βρίσκω δουλειά στο δημόσιο και περιμένω στωϊκά τον θάνατο να με πάρει, χωρίς να έχω ζήσει την ζωή μου στο ελάχιστο - με εξαίρεση την 5ήμερη που ήπια ένα ποτήρι παραπάνω (ήπια δυο δηλαδή), ξέρασα τα άντερά μου και με τρέχανε στο νοσοκομείο (αξεπέραστες εποχές). Τυπάκια σαν και αυτά θέλουν αυτό το πράγμα μόνο: βόλεψη. Δεν θέλουν να ζοριστούν παραπάνω. Λες και θα τους πέσει το βυζί αν τρέξουν λίγο παραπάνω.Τρώνε κλήση για παράνομο παρκάρισμα; Ο θείος έχει την λύση. Θέλουμε η κορούλα/γιόκας μας να βρει δουλειά στο δημόσιο; Ο θείος έχει την λύση και πάλι! 

Και φυσικά, πως θα το ξεπληρώσουν την υποχρέωση; Μα με ένα πιάτο ΦΑΙ και αυτό φασολάδα, χωρίς τόνο για μεζεδάκι!!!

Για να μην λέτε ότι :"μα καλά, εσύ δεν ζήτησες ποτέ σου "βοήθεια" από κάποιον συγγενή;", ΝΑΙ και δεν ντρέπομαι να το παραδεχτώ. Έχω τα κότσια και το λέω! Και ό,τι χρειάστηκε ο συγγενής εγώ ήμουν παρών, δεν το έπαιξα: "μμμ! Σιγά! Και τι έκανες εσύ για μένα;"!!! 

Και δεν τον ξεπέταξα με ένα πιάτο όσπρια...

Καλώς όρισες και πάλι, Πατρινό καρναβάλι...

Tοπική ώρα 03:00.

 Ανοίγω μάτια. Κοιτάω έξω από το παράθυρο, πίσσα μαύρη (ε, δεν περίμενα να δω και τα γαλανά νερά του Δούναβη). Ρίχνω νερό (στα μούτρα), βάζω φακούς επαφής διότι υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν βλέπω την τύφλα μου, αρπάζω το αγνώστου προελεύσεως ρολόι στολής μου (Made in ... Asia ας πούμε)...  

Πάλι τον σκάτωσα τον ύπνο μου...

Παίρνω τo "βατόμουρο" στο χέρι και σχεδόν τρέχοντας κατευθύνομαι στην κουζίνα όπου μασουλάω (για πρωινό παρακαλώ) ότι είχε περισέψει από το χθεσινό κοτοπουλάκι - παράλληλα διαβάζω μηνύματα τύπου: "που είσαι;",  "χάθηκες" κλπ. Ρίχνω, που λες, τα κλασικά "σταυρίδια" για το jet lag, την δουλειά μου και ανοίγω ιεροτελεστικά το λαπτοπάκι να λιώσω στο φεισμπουκ μπας και ξανά νυστάξω. 

Ρίχνω και καμιά τεμενάδα, άμα λάχει.

Και εκεί που έχω κάνει και ένα καϊμακλίδικο ελληνικό (να θυμόμαστε και την πατρίδα) ξυπνάει η συγκάτοικος που πετάει σε λίγες ώρες. "Τι έγινε, μπάτμαν; Που θα πάει το σκηνικάκι;", μου λέει και γελάμε σαν 5χρονα. Ακόμη να συνέλθω, τόσες μέρες και εγώ κοιμάμαι με ώρα ανατολικού ημισφαιρίου… Ξεπροβοδίζω και την συγκάτοικο που πηγαίνει για 10003 φορά Μάλτα (δεν το γλιτώνει το χρυσό κλειδί της πόλης). 

Ο ελληνικός καφές έχει γίνει Φρέντο (προφανέστατα μετά από τόοοση ώρα), ωστόσο εξακολουθώ να τον πίνω (τον καφέ, ντε) διότι έχουμε και κάποια βίτσια. Στριφτό τσιγάρο (απομεινάρι των φοιτητικάτων μου) και παλιό δίφωνο. Έχουμε και λέμε, 9 το βράδυ έχω μία κωλόπτηση πάνε έλα (ή αλλιώς turn όπως το λέμε εμείς του επαγγέλματος), όπερ εστί στο πόδι από τις  5 το απόγευμα… μία ώρίτσα να κάνεις μπάνιο, να βαφτείς λες και πας σε γάμο της ξαδέρφης σου της Νούλας από τα Άνω Κρεμαστά, ντύσιμο, καφές και τσιγάρο στο πόδι, αν βρεις και χρόνο να μπουκωθείς με κανά τοστ κάνεις προσευχή στην Παναγιά, μετά έρχεται το άγχος του λεωφορείου! Θα έρθει δεν θα έρθει, θα αργήσει..;; Μαργαρίτες να μαδάω κ όλο εκείνες να ρωτάω...τι να πεις…   

Ξέφυγα, πάλι! Πήρα μία μεγάλη απόφαση σήμερα, θα κρατάω ημερολόγιο (ω ναι, θα το κάνω) έτσι για να έχουμε να γελάμε με κάτι μετά από καμιά δεκαριά χρόνια. Αρχίζουμε με τα βασικά. Με Danny, γεννήθηκα στην Θεσσαλονίκη, σπούδασα στην Αθήνα, κάποτε ήθελα να γυρίσω όλο τον κόσμο και επειδή πολλοί λένε πρόσεχε τι εύχεσαι, έγινα αεροσυνοδός κάπου στην Μέση Ανατολή. Λοιπόν, θα ήθελα αρχικά να βγάλετε από το μυαλό σας ειδυλλιακά τοπία με καμήλες στην έρημο, χουρμάδες, χαμόγελα, καλοσιδερωμένες στολές κλπ... Όχι ότι δεν το φανταζόμουν και εγώ έτσι στην αρχή! Ή, μάλλον, καλύτερα κρατείστε αυτές τις εικόνες και προσθέστε αφόρητη ζέστη, ιδρώτα, άγχος, κούραση, jet lag, τρελούς επιβάτες (200 με 300 κάθε φορά)... Βλέπετε είμαι "ψάρι" και δουλέυω ακόμη στην economy, μπλοκαρισμένες τουαλέτες αεροπλάνου (μην ρωτήσετε με τι) και κάθε καρυδιάς καρύδι "συνάδελφος" -  ο Θεός να τους κάνει μερικούς, άντε μην δαιμονιστώ ώρα που είναι.

Δεν προσδοκώ καμία αναγνώριση, που λες, ούτε καν επιθανάτια! (φτου φτου φτου κουνήσου από την θέση σου, κάνε και τρεις γυροβολιές). Αλλά ρε παιδί μου έχουμε καταντήσει σπίτι - δουλειά - facebook. Καιρός για κάτι δημιουργικό, σωστά; Σωστά.

Ρεπάρουμε αυτό το 3μερο και να δούμε πως στο Βούδα θα περάσει! Ραμαζάνι εδώ, 50 βαθμούς υπό σκιά, κλειστά μπαρ, αλκοόλ ούτε για αστειο, εκτός και αν έχεις κάνει τα κουμάντα σου από πριν διότι των φρονίμων τα παιδιά... Δεν λέω,  καλή η πολυπολιτισμικότητα αλλά τι σου φταίω η έρμη να θέλω να πάω στο σουπερ μάρκετ γιατί σε λίγο θα φάω τις σάρκες μου, και να πρέπει να ντυθώ από την κορυφή ως τα νυχιά? Ας μην το αγγίξω όμως καλύτερα αυτό το θέμα γιατί θα καεί ο σκληρός μου.

Οσάκα πάω πάλι...

3η φορά αυτόν τον μήνα, παρακαλώ! Με έχουν μάθει και οι πέτρες στο ξενοδοχείο, -welcome back που λες από την πόρτα ακόμη –smoking room please εγώ, αριγκάτο και τα ρέστα παγωτό με γεύση πράσινο τσάι. Τι αηδία, Θεε μου, αυτό το πράμα;! Δεν λέω, αγαπώ Ιαπωνία, αλλά στο θέμα της κουζίνας... από μακριά και αγαπημένοι! Θα ξεχάσω που κόντεψα να χάσω την πτήση όταν με πήγε 3 παρά δύο στο λόμπι 5 λεπτά πριν την αναχώρηση;!! Πάλι καλά που ο καπετάνιος ήταν Έλληνας αλλιώς θα είχα μείνει άνεργη για ένα (συγγνώμη για τα γαλλικά μου) χέσιμο.

Την πρώτη φορά έκανα ιστορική περιήγηση στην  πόλη, κάστρα, μουσεία κλπ. καθ' ότι είμαστε και του κλασσικού, την δεύτερη πήγα Κιότο, ναοί, σουβενίρ, υποκλίσεις, γκέισες άντε να δούμε τι στον Βούδα θα κάνουμε πάλι. Προς αποφυγή παρεξηγήσεως δηλώνω πάλι ότι λατρεύω Τζαπάν αλλά το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται και ο παπάς μάνα μου!

Bir çöplükte iki horoz ötmez

Να με συμπαθάτε για τους Τούρκικους τίτλους που βλέπετε και, λογικά, σπάτε το κεφάλι σας να βρείτε τι σημαίνουν. 

Όχι ότι κόπτεστε και τρελά, αλλά λέμε τώρα...

Αυτή η γλώσσα πραγματικά με ακυρώνει. Δεν έχει σχεδόν καμία "ευρωπαϊκή βάση" και ψιλοζορίζομαι να μάθω κάποια πράγματα. Σιγά σιγά, όμως, έρχεται και το κοκό. Που θα μου πάει; Θα την μάθω καλύτερα και από κάποιες "Τουρκολόγες"...

Τώρα που είπα "Τουρκολόγες", έχω να αναφέρω τα εξής: Από τον άλλο μήνα (νομίζω) και μετά, θα γίνει κάτι το μαγικό (δεν θα γίνει και η "φαντασία" του Disney). Πιο πολύ για βρωμιά μου κάνει εμένα, αλλά θα καταλάβετε στην συνέχεια...

Έχω μια φίλη (την "Τουρκολόγα" που έλεγα) την οποία για ευνόητους λόγους, εφεξής θα την λέω Danny Goodman (δεν είναι τραβέλι, απλά κάφρος - και κυρία), η οποία - ωσάν τους περισσότερους πλέον Έλληνες - αναζήτησε την τύχη του/της (κοντεύω να μπερδευτώ και εγώ με αυτή την αλλαγή φίλου που έκανα στην κοπελιά...) στο εξωτερικό - και τα κατάφερε, απ' ό,τι φαίνεται! Κάνει αυτό που γούσταρε (να μην κάθετε στα αυγά της - άσε που αυτό της ταιριάζει στην τελική)...*

Μωρέ, τι μου ήρθε στο μυαλό μόλις τώρα... Ότι το Danny θα μπορούσε να είναι και γυναικείο όνομα!  Ε Υ Ρ Η Κ Α !

Έλα βρε, όλα καλά!!! Το καλό μου ντράπηκε...

*...χωρίς να έχει την ανάγκη κανενός (την financial, για να τα πούμε και στην γλώσσα της λιγάκι :Ρ). Και λέω χαριτολογώντας "στην γλώσσα της", διότι το επάγγελμά της δεν της δίνει τόσες ευκαιρίες να μιλήσει στα Ελληνικά. Συνέχεια Τούρκικά και Αγγλικά. Σε λίγο θα γίνουν οι μητρικές της γλώσσες - άντε βρε! Σου έφεξε! Θα είσαι και δίγλωσση! Ατιμούλα...

Το θέμα έχει ως εξής: η Danny νιώθει μόνη εκεί, όσο και αν έχει να την συντροφεύει ένα lobby Ελλήνων που έχει δημιουργηθεί στον τόπο που δουλεύει (στην βάση της δουλειάς της, τέλος πάντων). Για να σκεφτείτε πόσο τρελή - σε λογικά πλαίσια, πάντα - είναι, έχει βρει παρηγοριά στο blog μου (φανταστείτε την απόγνωσή της εκεί πέρα). 

Στον καλύτερο γιατρό θα σε πάμε, κούκλα μου. Μην ανησυχείς...

Η Danny, που λέτε, γράφει το ημερολόγιό της - σαν καλό κορίτσι που είναι. Σκέψεις, συμβάντα, κουλές καταστάσεις και άλλα πολλά (ήδη διάβασα κάποια προσχέδιά της και ήταν όλα τα λεφτά). Επειδή είμαι ειλικρινείς μαζί σας, θα σας πω τι πραγματικά συμβαίνει: συμφωνήσαμε (μάλλον "πιέστηκα" και λίγο παραπάνω) να φιλοξενήσω χώρο για τα "απομνημονεύματά της. Αν και η πρώτη σκέψη ήταν να φαίνεται ότι και καλά τα κλέβω από κάποιον άγνωστο. Με λίγο καλύτερη σκέψη, δεν μου άρεσε και τόσο. Έτσι, αποφάσισα (-με;) να το κάνουμε ξεκάθαρο από την αρχή.

Μάλιστα, το όνομα του ιστολογίου ίσως να παρουσιάσει κάποιες αλλαγές - μικρές, μην φανταστείτε κάτι το ιδιαίτερο...

Έχω κάνει την απίστευτη καφρίλα να αποκρύψω το επάγγελμά της. Μάλλον δεν θα είναι και τόσο καφρίλα τελικά. Θα το ανακαλύψετε στην πορεία...

Uzun zamandır görüldü

Η αλήθεια να λέγετε. Έχω πολύ καιρό να τα πω, να τα βγάλω από μέσα μου (μόλις έφαγα - τουρλού). Σκέψεις, σκέψεις και ξανά σκέψεις. Πέρασα μια φρίκη με την ιδιωτικότητα, δηλαδή δεν ήθελα να φανερώνω πράγματα για μένα (όχι ότι την ξεπέρασα).

Και όχι μόνο αυτό...

Μετά το περσινό φιάσκο που είχα πάθει στο facebook με τον καλό μου φίλο ΒΑΓΓΕΛΑ (Βάγγουρα, αν το βλέπεις αυτό, να πάρεις το παιδί σου και να πας... ξέρεις εσύ) και με προτροπή φίλου, ξεκίνησα να χρησιμοποιώ κατά κόρον την ιδιωτική περιήγηση στους εκάστοτε περιηγητές (Chrome, Mozila, Explorer). Ευτυχώς όχι στον δικό μου. Εκεί βάζω κωδικό από την αρχή.

Τον καλό μου τον υπολογιστάκο. Τον αγαπώ. Μόχθησα για να τον αποκτήσω. Ξέρεις τι είναι να τα βγάζεις πέρα με 40 καθικάκια (και δεν εννοώ αυτά που χέζαμε μικροί); Μου άξιζε στην τελική...

Anywho!

 Απλά σήμερα ξαναείδα μετά από καιρό μια φίλη, την Χριστίνα (δεν δίνω περισσότερες λεπτομέρειες - το ψυχαναγκαστικό της προηγούμενης παραγράφου που λέγαμε) και μου λέει στο άσχετο τελείως ότι διάβαζε το blog μου. Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό είναι: "τι γλυκό! Με διάβαζε και η Χριστίνα". Τώρα έκανα την σκέψη: "πρέπει να είχε πολύ ελεύθερο χρόνο τον χειμώνα"... Και μου ήρθε η όρεξη κάπως να γράψω. Είναι κάποιοι εδώ που, έστω και αν κρατάμε - χωρίς ενδεχόμενο δόλο - κάποια απόσταση, θέλουν να μαθαίνουν κάααποια από τα νέα μου.

Προς αυτούς λοιπόν:

Πάρτε κανένα τηλέφωνο!Ή έστω μια αναπάντητη, αν τσιγκουνεύεστε! Στην τελική υπάρχει και το φουμπού! Δεν δαγκώνω!

Πολύ...

Επίσημα είμαι άνεργος - καθότι αναπληρωτής - από τον Ιούνιο. Η φάση έγινε τραγική με τις μειώσεις (που σκατά θα πάει αυτή η κατάσταση;). Θυμάμαι ειδικά το σκηνικό που έμαθα τι θα πάρω για τον μήνα Μάιο. Την ώρα που το είδα, θα έμπαινα στο ολοήμερο. Δεν σας το κρύβω, πραγματικά δεν είχα κουράγιο να χαμογελάσω στα παιδιά. Τους είπα μόνο: "ζωγραφίστε" και αυτό ήταν. Έβαλα και την  μουσική να παίζει (δεν θυμάμαι τι, μπορεί και Satie) και άφησα το βλέμμα μου να χαθεί στον απέναντι τοίχο. Για να ηρεμήσω (ντεμέκ), έκανα Shopping Therapy στον Μασούτη. Ξόδεψα το υπέρογκο ποσό των 5€ για να πάρω... αφρόλουτρο. Καλά ακούσατε. Αφρόλουτρο! Δεν λέτε πάλι καλά; Αν ήμουν στην Θεσσαλονίκη, μάλλον θα σήκωνα την "Πρωτοπορία" στον αέρα... Αφρόλουτρο; Αφρόλουτρο! Τι πειράζει; Άσε που το άρωμα είναι γαμηστερό (όχι τόσο σε μένα τελικά).

Οι διακοπές για φέτος προέβλεπαν Αθήνα - είτε μέσα, είτε στα πέριξ. Καφέδες με φίλους, συγγενείς, γνωστούς, είχε απ' όλα το πρόγραμμα. Μέχρι και Χαλκίδα πήγα (ωραίο μέρος - και ακόμη πιο ωραία η παραλία, αν και μου είπαν ότι δεν ήταν και από τις "καλύτερες". Τελικά είμαι πολύ ολιγαρκής...)! Ήταν να πάω και σε άλλα μέρη, τύπου Κρήτη, Λουτράκι, ίσως να πήγαινα και Ιθάκη, αλλά όλα τα σχέδια ναυάγησαν. Είτε γιατί ο φίλος ή η φίλη δεν μπορούσαν να με φιλοξενήσουν, είτε διότι κάποιοι είχαν την φαεινή ιδέα να μην σηκώσουν τα κινητά τους. Έτσι, υποθέτω, η λίστα με αυτούς που θα δω του χρόνου θα έχει μειωθεί αρκετά, σωστά; Σωστά...

Αυτό δεν το καταλαβαίνω: βλέπεις ότι σε έπαιρνε κάποιος τηλέφωνο. Ποιος ο λόγος να μην απαντήσεις καν (και δεν εννοώ αμέσως); Άσε και το κατάλαβα μόλις τώρα...

Μου αρέσει η Αθήνα, όσο και να με βρίζουν μερικοί. Έχει τόσα πολλά να κάνεις, άλλα τόσα να δεις, να επισκεφθείς, να γευτείς (αν και σε αυτό, ακόμη ψάχνω για ωραίες γεύσεις στην Αθήνα) να μπλα, να μπλα, να μπλα! Να μην βάλουμε τα ψώνια. Την "Πολιτεία" την ψιλοξέσκισα. Ούτε που θυμάμαι τι αγορές έκανα (στο σύνολο). Δεν πρέπει να ήταν πάνω από ...ντα ευρώ. Όπως και να έχει, το ευχαριστήθηκα, δεν το μετάνιωσα καθόλου. 

Το άλλο με την Ακρόπολη; Πήγαμε ένα απόγευμα προς την νύχτα στον Βράχο... Η θέα ήταν απλά αποστομωτική... Από Μοναστηράκι και πάνω, όλα φαίνονταν μαγευτικά. Κρίμα που δεν μπόρεσα να ξαναπάω μια φορά πριν φύγω, έτσι για το γαμώτο!

Κάααπως έτσι...

Ζέστη; Ναι, είχε αρκετή. Όπως και να έχει, δεν συγκρίνεται με την ζέστη της Θεσσαλονίκης (υγρασία βλέπεις). Το αστείο είναι ότι πάντα εδώ έχουμε λιγότερους βαθμούς Κελσίου, και πάντα η ζέστη είναι πιο αφόρητη εδώ.Είπαμε, υγρασία...

Όταν βρισκόμουν εις τας Αθήνας, έμαθα ότι μια συγκεκριμένη περίοδο, ξεκίνησε πάλι η κατάθεση των δηλώσεων για αναπληρωτές. Φυσικά και έκανα.  Μόνο που αυτή την φορά δήλωσα εσκεμμένα Έβρο. Τι σκατά Εβροπαίος θα ήμουν αν δεν το δήλωνα; Έπαιξα λίγο και με το κεφάλι μου αυτή την φορά. Δεν ξέρω. Όταν θα έχω νεώτερα, θα... τα μάθετε με κάποιον τρόπο. Ευχηθείτε μου καλή τύχη (ομοίως εύχομαι και σ' εσάς)!!!

Πως είναι δυνατόν να ξέχασα να αναφέρω το κοσμοϊστορικό γεγονός για μένα: πήγα σε ένα αξιόλογο waterpark!!! 

Πωωωω... Τι να σας λέω!!!

Δεν ξέρω από που να ξεκινήσω!!!

Άκρατος ενθουσιασμός!!!

Τα έκανα πάνω μου... Αλλά δεν πειράζει!!! Ιιιι!!!

Σε κάτι τέτοιες φάσεις καταλαβαίνω και κατανοώ ότι είμαι ένα μικρό παιδί που περνάει στερητικό σύνδρομο αδρεναλίνης. Δεν μ' ένοιαξε καθόλου ο χρόνος αναμονής. Δεν μ' ένοιαξε καθόλου το πόσο κάτι μαλακισμένα μαζί με τις μανάδες τους (ωραίος γονιός - από μικρός τα μαθαίνει στην πουτσιά. Way to go, mom) μου κλέβανε με τον χειρότερο δυνατό τρόπο την σειρά, στην οποία περίμενα αρκετό χρόνο ώστε να ξεφλουδίζετε τώρα η πλάτη μου.

Νταξ, αυτό με πείραξε...

Δεν σταμάτησα καθόλου να ανεβοκατεβαίνω στις τσουλήθρες. Μ' έπιασε το αυτιστικό μου σε εκείνη την φάση. Για παραπάνω από μια ώρα, ανεβοκατέβαινα τις σκάλες για να πάω στις τσουλήθρες. Όλες τις πέρασα ένα χέρι. Και δυο μην σου πω. Και παραπάνω από 4 για την ακρίβεια. Σε κάποια φάση κάθομαι να σκεφτώ ότι ήρθα με παρέα εδώ πέρα, μα που είναι; Και πηγαίνω προς τις ξαπλώστρες στις οποίες είχαμε αράξει. Μόνο τότε κατάλαβα ότι διψούσα απίστευτα - για πείνα, όχι και τόσο. Το 500 έφυγε άκλαφτο, περιττό να το πω.

ΦΥΣΙΚΑ και δεν αρκέστηκα στη μια φορά μόνο... ;)

Υπήρξε και δεύτερη παρέα. Πιο θαρραλέα από την πρώτη και πιο πρόθυμη να δοκιμάσει τα όριά της. Τους διπλούς "λουκουμάδες" (ως είθισται να τους λέμε με τον Βάγγουρα) τους είχαμε ματώσει. Μιλάμε για γέλιο τώρα, όχι αστεία - και ξέρετε πως γελάω...

Το μεγάλο μου παράπονο παραμένει το ότι δεν πήγα στο Allou Fun Park. Έχει καταντήσει σαν αλησμόνητη γη. Εκεί να με δείτε. Αρρώστια πραγματική. Και το καλύτερο; Δεν αναγουλιάζω με τίποτα.

Μωρέ, λες να πάω για αστροναύτης; Συμφέρω...!!!

Και τώρα, πίσω στα πάτρια εδάφη. Ίδια πρόσωπα (αλλά αγαπημένα), ρουτίνα, βαρεμάρα. Πρέπει να βάλω την εφευρετικότητά μου μπρος και να βρω τι θα κάνω τόσο καιρό εδώ - πέρα από τα μονοήμερα ταξιδάκια σε θάλασσες...

Λίγο chill out, διότι χάλια τα νεύρα σας, χάλια...

Back to base Μέρος 2o

Μου φαίνεται θα καταλήξει σε τριλογία. Το τρίτο μέρος θα γραφτεί (μάλλον) με την ολοκληρωτική επιστροφή μου στα πάτρια εδάφη.

Τώρα που το σκέφτομαι δεν είναι τα πάτρια εδάφη, είναι τα μητρικά. 

Τι θέλω να πω...

Όλοι λένε, είτε για διακοπές είτε για οποιοδήποτε άλλο λόγο, θα πάω στο χωριό του πατέρα μου ή στο χωριό της μάνας μου. Έλα που το χωριό του πατέρα μου είναι η Πόλη. Λίγο δύσκολο να πας για Πάσχα εκεί βέβαια... Άσε που θα μας έβγαινε ο πάτος στο να πληρώνουμε ξενοδοχεία - διότι δεν υπάρχει ουδεμία περιουσία εκεί πέρα. Ούτε ένα ντιβάνι βρε αδερφέ, να το "φουσκώσω" λίγο και να λέω ότι έχω περιουσία (έχω και ντιβάνι, πάμε μια βόλτα;)! Την γλώσσα παραλίγο να είχα για κληρονομιά (τύπου δίγλωσσος), αλλά δεν έκατσε η φάση. Νταξ, αν έρχεσαι σε μια περίοδο που αν πεις ότι είσαι μετανάστης φρόντισε να κάνεις και την διαθήκη σου (1964), δεν σκέφτεσαι καν να μιλήσεις στην δεύτερη μητρική σου γλώσσα...

Τώρα τι σας λέω, κλάιν εντελώς. Χαζά παράπονα που υπάρχει και η περίπτωση να τα έχω πει και σε άλλο ποστ...

Κοίτα που φτάσαμε! Να λες στην μητέρα σου θέλω να βάλω πλυντήριο για να σε βοηθήσω και να σου πετάει την αποστομοτική ατάκα : Δεν πλένουν σήμερα. Τι φάση; της λέω. "Σήμερα είναι ημέρα πένθους"...

Argh!!!

Δηλαδή, τι φάση;;; Τσουρέκια και αυγά μπορούμε να κάνουμε, ενώ πλυντήριο όχι; Το αστείο είναι ότι την πέτυχα την ώρα που έπλενε πρασινάδα για την μαγειρίτσα. Όπερ μεθερμηνευόμενον εστί, ΕΚΑΝΕ ΔΟΥΛΕΙΑ! Άντε βγάλε άκρη...

Στα καπάκια, έρχεται και το δεύτερο σοκ της ημέρας(actually, του δίλεπτου). Θέλω να επιβεβαιώσω το γεγονός ότι θα κοπούν για την μαγειρίτσα. Βλέπω την πρασινάδα, δεν βλέπω τα εντεράκια όμως.

- Αύριο θα τα πλύνει τα έντερα ο μπαμπάς;

- Δεν θα πλύνει έντερα (τεμπέλης, σκέφτομαι).

- Τότε τι θα γίνει;
- Θα την κάνουμε διαφορετική. Με μανιτάρια!

Για come again;;;

Ωραία τα μανιτάρια, δεν λέω. Πολύ λίγους ανθρώπους γνώρισα που να μην τρώνε μανιτάρια, τύπου vegan (ανάθεμά σε κυρία "τύπου"). Πράγματι, πρέπει να γίνει αφιέρωμα σε ανθρώπους που δεν τρώνε μανιτάρια.

Το έχεσα, ξέφυγα από το θέμα...

Και γαμώ τα μανιτάρια. Στις πίτσες, στις σάλτσες για μακαρονάδα, σχεδόν παντού! Αλλά να αντικαταστήσει ΤΕΛΕΙΩΣ την μαγειρίτσα;;; Αυτή την στιγμή περιμένουν όλοι όσοι νηστεύουν (ας αφήσουμε τις αηδίες για "ψυχική ανάταση" και λοιπές μπουρδολογίες [*] ): να λιώσουν τα άντερά τους στην μαγειρίτσα. Να αφήσουν να ρέει άφθονο το σκορδοστούμπι και το μπούκοβο στα μπολάκια, μέχρι να αποκτήσουν αιμορροΐδες. Τώρα... Να σκάσω και να την φάω. Θα πρέπει να επαναλαμβάνω την ατάκα του Joey: Κρεμμύδι; Good! Φρέσκο κρεμμύδι; Good! Μαϊντανός; Good! Άνιθος; Good! Μανιτάρια; Good!

B R E A K I N G   N E W S ! ! !

Συνταρακτικά νέα! Ούτε αρνί θα σουβλίσουμε... Μπιφτεκάκια, σουβλάκια και άγιος ο θεός! Πωωω!!! Μούρλια θα είναι εφέτο η Κυριακή του Πάσχα! Τώρα που το σκέφτομαι, ψιλοχέστηκα και για το αρνί. Μια χαρά είναι το κρεατικό. Ούτως ή άλλως, δεν έκοβα φλέβα για το αρνί γενικά. Οπότε κλάιν μάιν. Τζάμπα γκρινιάζω...

[*] Τι ήθελα να πω, να συμπληρώσω δηλαδή...

Το μόνο καλό που μου είχε κάνει η νηστεία (ναι, έκανα παλιότερα για 24 συναπτά έτη περίπου) είναι η εγκράτεια. Ναι, το ξέρω ότι σας φαίνεται γελοίο και ό,τι στο καλό άλλο σας έρχεται στο μυαλό. Δεν πρόκειται επίσης να κάτσω να αναλύσω την άποψή μου περί θεότητας κλπ. Στην τελική, όλοι έχουμε από μια κωλότρυπα και δεν κόπτομαι για να μάθω την ΔΙΚΙΑ σου (παρόλα αυτά, θέλω να αφήσεις κανένα σχόλιο - sincearelly yours). No offense, δεν πιέζω κανέναν να κάνει πράγματα που δεν θέλει. Ούτε καν να διαβάσει το αποτυχημένο μου blog, που από τα λίγα καλά που έχει είναι η απουσία ορθογραφικών λαθών. Ευχαριστώ τα ελάχιστα άτομα που δείχνουν την υποστήριξή τους! Ειδικά το μαλακισμένο το domar.ru που έχει ξεκωλοθεί να διαβάζει τις αναρτήσεις μου...

Anyβέι, μέσω της πολυετούς νηστείας έμαθα να είμαι πιο εγκρατής. Ασχέτως αν έχω να πατήσω από το προηγούμενο Πάσχα. Και αυτό μην φανταστείς, ίσα - ίσα να πάρω το Άγιο Φως από τον αναπτήρα του πάτερ και μετά να τσιτωθώ στο φαΐ. Φέτο, θέλω να κάνω υπέρβαση: να κάτσω 20 λεπτά παραπάνω... Για ποιο λόγο; Δεν ξέρω. Νομίζω με πιάνει ο αυτισμός μου.

 Και λίγο γέλωτας για κλείσιμο...!

Άουτς!

Ιδού από που προέρχονται τα πασχαλινά αυγά...

Όταν τα βρεις, πιάστα.

Φάτε Μάτια Αρακά

Δύσκολες ώρες. Ειδικά όταν βλέπεις στην τηλεόραση ταινία με τις δίδυμες Όλσεν. Χαριτωμένο το ταινιάκι, δεν λέω - να πω την αμαρτία μου το έχω δει παλιότερα ολόκληρο - , αλλά ως εκεί. 

Μια μικρή λεπτομέρεια...

...την οποία την παρατήρησα τώρα που ξαναπαρακολουθώ την ταινία. Το όνομα της ανάδοχης οικογένειας, η οποία θα έπαιρνε ένα από τα δυο πουτανάκια in progress: Μπάτκις. Ακούς το "αλητάκι" να λέει ότι δεν θέλει να πάει σε αυτή την οικογένεια διότι έχουν τέτοιο επίθετο και μπλαμπλαμπλα. Αναρωτιέμαι και εγώ μα τι έχει το επίθετο; Μετά έκανα αλλαγή του ονόματος...

Πικάντικο...

Πρωινά καψίδια - μεσημεριανά τέλος πάντων. Είναι μέχρι να πάρω την απόφαση να ξεκουνηθώ και να πάω να ψωνίσω κάτι να μαγειρέψω. Έχω βαρεθεί να το κάνω. Ειλικρινά. Όσο προσμένω κάτι, τόσο φουντώνω και χαόνομαι γενικότερα (15 μέρες περίπου για διακοπές). Είναι και ο απόλυτος ψυχαναγκασμός που ακούει στο όνομα Ομοιοπαθητική. Δεν μ' ένοιαξε που έκοψα την κοκα-κόλα. Ίσα - ίσα μου έκανε και καλό. Μόλις θυμήθηκα ότι είχα φτάσει σε σημείο να μην περνάει μέρα χωρίς να πιω. Κορυφαίο σκηνικό ήταν όταν αντί για χυμό, ήπια Κ.Κ. και η μητέρα κόντεψε να πάθει εγκεφαλικό (αλήθεια, γιατί το είχα κάνει, ακόμη δεν μπορώ να το καταλάβω. Θα το βάλω στον φάκελο "εφηβική βλακεία").

Σκοτίστηκα για το ότι πρέπει να κόψω τον καφέ, μέντα, δυόσμο, ευκάλυπτο, χαμομήλι, καμφορά και κάθε λογής βλακεία που θα σκεφτόταν ένας ... δεν μου έρχεται τώρα κάτι καλό. Αυτό που με ενόχλησε αφάνταστα - και συνεχίζει να μου την δίνει είναι η κανέλα. 

Κανέλα...

Γραμμούλα κανείς;

Κκκκανννέλα...

Παραλύω...

Κααανέεελααα...!!!

Χάνω το φως μου, πατερούλη...

Με τόση κανέλα, θα μπορούσα να παλαβώσω.

Και να ξεράσω.

Γιατί... ΓΙΑΤΙ καλοί μου άνθρωποι την κανέλα;;; Τι σας έφταιξε;; Το έχεσα βασικά με την κανέλα... Δεν είμαι και τόοοσο άρρωστος, απλά είναι συγκεκριμένα γλυκά που τα θέλω με κανέλα. Τώρα που το σκέφτομαι, έχουν βγάλει υποκατάστατο για κάθε βλογιοκομένο πράγμα, για την βρωμιάρα την κανέλα τι περιμένουν;;; Να ένα F.A.Q. για τους Γερμανούς επιστήμονες - είναι λίγο πειραγμένοι εδώ που τα λέμε...

Το πήρα απόφαση : θα μαγειρέψω αρακά.

Γιωργάκη, την έβαψες...

...και δεν εννοώ τον γνωστό και μη εξαιρετέο ΓΑΠ, αλλά το παιδάκι που με κόλλησε συνάχι. Αν το έχεις πάνω από το κεφάλι σου και κάνει το φυσερό την ώρα που προσπαθείς να τον βοηθήσεις να κάνει το σπίτι της μουσικής, αυτά παθαίνεις. Και άλλα χειρότερα. Ρε φούστη μου, δεν θα ηρεμήσω ποτέ; Σχεδόν ανά δυο εβδομάδες, έχω και συνάχι. Χτες είχε πλάκα... Σχεδόν ένιωθα τον σιαλογόνο μου αδένα στον ουρανίσκο - και δεν ήταν κάτι καλό. Δεν μπορούσα να πω την βλακεία που λένε οι ψευτογευσιγνώστες : "Χμ! Ακουμπάει την σκληρή υπερώα μου και με κάνει να αναπηδώ από χαρά!", διότι χτες ήταν από αυτές τις νύχτες που δεν μπορούσα να πάρω ανάσα και κοιμόμουν αναγκαστικά με ανοιχτό στόμα. Αν μ' έβλεπε κάποιος, θα νόμιζε ότι είτε έπαθα εγκεφαλικό είτε είμαι πτώμα (όχι από την κούραση). 

Αρκετά με τις μύξες μου και τα συναφή.

Αδιαφορώ πλήρως αν με θεωρείτε αναξιόπιστο ως προς το κάθε πότε αναρτώ καμιά χαζομάρα. Δεν την παλεύω. Ειλικρινά. Όταν νιώθω έτοιμος...

...πράγμα που μου θυμίζει την ατάκα που λέγανε κάποιοι στο λύκειο, όταν τους λέγαμε να πάνε σε μπουρδέλο(διότι η αγαμία είχε φτάσει σε ανατριχιαστικά όρια): "Θα πάω όταν νιώθω έτοιμος, ντάξει;".

...όποτε έχει λεφτά δηλαδή.

Καλά κάνουν και τους βρίζουν τους δημόσιους υπαλλήλους. Ρε πάνε καλά οι άνθρωποι; Να μην τους πεις ότι θα φύγεις 2(!!!) λεπτά νωρίτερα (και, πρόσεξε! Υπάρχει περίπτωση να γίνει, όχι ότι θα γίνει ντε και καλά) και ξαφνικά τον βλέπεις φάντης - μπαστούνι μπροστά σου.

Ας τα πάρω από την αρχή.

Μου λέει μια δασκάλα χτες ότι θα έρθει νωρίτερα. Της είπα όλα ΟΚ. Είχα 3η ώρα με το τμήμα της. Πετάγεται και η άλλη δασκάλα (που πηγαίνω στην 4η ώρα στο τμήμα της) : "Α! Ωραία! Θα έρθεις νωρίτερα!". Γλυκόξινη η αντίδρασή μου στην ΚΑΦΡΙΛΑ της. Χαμογελάκι και άντε μου στο διάολο. Έρχεται πιο νωρίς απ' ό,τι υπολόγιζα η δασκάλα και αποφάσισα να κατέβω στο γραφείο των δασκάλων. Με χώνει ο διευθυντής (μέχρι να τελειώσει η χρονιά, εγκώμιο θα του πλέξω - ειρωνικά το λέω) να εκτυπώσω τις καταστάσεις βαθμολογιών. Εκεί που της φωτοτυπώ, πετάγεται η δασκάλα που θα πήγαινα στην 4η ώρα. Κυρία. Αργό βήμα. "Ήρθα νωρίτερα". Τι νωρίτερα μωρή; Νέφτι στον πάτο σου σε βάλανε!;; Τις άλλες φορές, 5λέπτα αργούσα και δεν έλεγε τίποτα. Τώρα τι την έπιασε;;; Είχε σοβαρή δουλειά: να ξύσει το σαπιομούνι της (είπα να μην βρίσω, αλλά τελικά δεν αντιστάθηκα)!

ΒΑΡΕΘΗΚΑ ΝΑ ΣΑΣ ΒΛΕΠΩ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΝΕΤΕ! ΦΤΑΝΕΙΙΙ!!!

Λες και κάνετε λειτούργημα. Στα διάλα...

Εκεί που γούσταρα ήταν όταν μου την είπε ο Μίστερ Δ.για το ότι δεν έβγαλα φωτοτυπία τις καταστάσεις των παιδιών. "Μα είπατε να περιορίσουμε τον αριθμό των φωτοτυπιών!". Την έφαγε την ψιλοήττα του ο γεροτσιφούτης...

Μπλιαχ

Από που να ξεκινήσω: το ότι ΠΑΛΙ έσταζε το ταβάνι της κουζίνας; Το ότι ο καιρός αν ήταν άνθρωπος, θα ήταν με βαριάς μορφής σχιζοφρένεια; Το ότι "παραβιάζω" αυτά που είπα χτες σχετικά με το πότε θα ποστάρω...; Γάμησέ τα...

Πρέπει να το πάρω απόφαση. ΔΕΝ πρόκειται να χιονίσει εδώ πέρα. Εγγυημένα πράγματα. Το είδα σήμερα και με τα μάτια μου. Με τα μάτια της καρδιάς πότε θα το δω (μου βρωμάει έντεχνο και άρλεκιν μαζί); Ας τα πάρουμε από την αρχή, διότι έγιναν διάφορα που αξίζουν να αναφερθούν.

Βροχή. Ξυπνάω με βροχή. Σε κανονικές συνθήκες, όπως έχω πει, θα ξετρελαινόμουν. Όταν ξεκίνησε να στάζει η οροφή της κουζίνας από πριν τα Χριστούγεννα, όσο είμαι εδώ, δεν μπορώ να κοιμηθώ άνετα. Τέλος πάντων, όλα πήγαιναν σύμφωνα με το πρόγραμμα καταστροφής του κεντρικού νευρικού μου συστήματος. Η βροχή λυσσομανούσε, το ταβάνι έκανε τα δικά του. Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο ιδιοκτήτης με έγραψε στα paparex του. Πριν τις γιορτές, συμφωνήσαμε να ανέβει κάποια στιγμή και να το φτιάξει - μιας και έχει τα κλειδιά (του έδωσα, βέβαια, την άδεια - για το τυπικό του θέματος καθαρά). Εδώ έχω να πω ότι φταίω και εγώ λιγάκι. Με το που ήρθα, αντί να τον πιάσω και να του πω τι απέγινε τελικά με την οροφή, το αμέλησα (μπράβο μου). Του το είπα ότι στάζει και άρχισε να μου λέει διάφορες παπαρίτσες τύπου "τα εργαλεία τα έχω πάνω στην αποθήκη", "δεν έκανε καλό καιρό αυτές τις μέρες"... ΑΡΧΙΔΙΑ! Μια χαρά καιρό έκανε. Ενίοτε έβλεπα και τι καιρό έκανε στο Διδυμότειχο. Πραγματικά, σπάζομαι με αυτούς που με περνάνε με παιδάκι. Μωρέ μαλάκα, κοντεύω μια ηλικία. Έχω περάσει τόσα! Λες να μην μπορώ να καταλάβω πότε μου λες ψέμματα και πότε όχι; Σιχτίρ...

Συνεχίζω.

Εκεί που μιλούσαμε, γυρνάει και μου λέει "τώρα ειδικά που χιονίζει δεν μπορώ να κάνω και πολλά πράγματα". Σκέφτομαι αυτά που λέει... Τι λέει ρε μαλάκα; Θα με τρελάνει; Αφού ΒΡΕΧΕΙ, για αυτό τον λόγο ήρθα στο σπίτι του να μιλήσουμε, για την κωλοσκεπή που στάζει.

Κι όμως, κανένας δεν με προετοίμασε για αυτό...

Ενώ έβρεχε, ξαφνικά το τοπίο άσπρισε. Από μουντό καφέ, έγινε γιορτινό άσπρο (τα Χριστούγεννα άργησαν ένα μήνα). Σε δέκα λεπτά μέσα! Η υπόθεση όλων είναι η απολύτως φυσιολογική και κατανοητή: αν βρέχει, δεν μπορεί να το στρώσει. Λάθος, φίλοι μου. Σε λιγότερο από είκοσι λεπτά ήταν ΟΛΑ άσπρα. 

Έχετε δει - ή μάλλον έχετε ακούσει - όταν χιονίζει να πέφτουν αστραπές; Έγινε και αυτό. Δεν πάμε καλά. Πράγμα που αποδείχτηκε στην συνέχεια, διότι σε μισή ώρα εμφανίστηκε ο Ηλίας. ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ! Τάμα κοντεύουμε να κάνουμε για να πέσει χιόνι λίγο παραπάνω, με την φρούδα ελπίδα να αποκλειστούμε (και να χάσουμε μάθημα) και τώρα βγαίνει ήλιος. ΗΛΙΟΣ! ΗΛΙΟΣ!!!  Θα τρελαθώ! Από το πολύ ξενέρωμα, βαρέθηκα να κάνω το σπίτι (της κοντής ψωλής της φταίνε οι τρίχες). Δικαιολογίες ψάχνω και εγώ τώρα, μην το συζητάς...

Διάλειμμα και ύπνο.

Τζα!

Μια αλήθεια:

Έχω καιρό να ποστάρω.

Μια δεύτερη αλήθεια:

Έχω πολλά να κάνω.

Τι έχω να κάνω; Τα κέρατά μου. Ας ξεκινήσουμε από τα απλά.

Αν θυμάστε είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι θα ξεκινήσω γυμναστήριο - παρά τον σνομπισμό κάποιον που έλεγαν ότι θα κάνω ένα μήνα και θα το παρατήσω, το έκανα. Έχω κλείσει δυο βδομάδες και νιώθω τόσο καλά για αυτό. Γίνεται πολύ μηχανικά η όλη φάση: πάω, κάνω ζέσταμα, κάνω ό,τι έχω να κάνω και φεύγω. Δεν μ' ενδιαφέρει και πολύ να "ποζάρω" και να κάνω φιλίες. Κάποια πράγματα είναι γεννημένα για να είναι μηχανικά - καλό είναι να παραμείνουν ως έχουν.

Το άλλο; Ξεκίνησα Τούρκικα! Πράγμα για το οποίο είμαι επίσης αρκετά χαρούμενος! Δεν ξέρω από πότε εμφανίστηκε αυτό το "ταλέντο" (εννοώ, το θέμα με τις γλώσσες και την ικανότητα να θυμάμαι γενικά πολλά πράγματα), αλλά φροντίζω να το εκμεταλλευτώ καταλλήλως. Μερικοί με έχουν χαρακτηρίσει ως "τζιβάτο", κατά Mikeius. Στο σημείο που λέει ότι πιάνει μια δραστηριότητα, είτε είναι ξένη γλώσσα, είτε είναι νοηματική και την παρατάει σε ανάλογο χρόνο. Αν βλέπετε ΜΠΡΑΦ θα ξέρετε. Αν όχι, νταξ δεν χάνεται και κάτι. Δηλαδή χάνεται αμέριστη καφρίλα...

Τέλος πάντων! Στο θέμα μας! Αυτό που θέλω να προσθέσω είναι ότι δεν είμαι καθόλου έτσι όπως το περιγράφει ο Μιχάλης. Διατηρώ κάποια σειρά για να καταφέρω κάποια πράγματα. Π.χ. να είμαι οικονομικά ανεξάρτητος. Αν ήθελα να ξεζουμίσω τους γονείς μου οικονομικά, θα είχα μάθει τουλάχιστον 10 γλώσσες στο νερό.

Κι όμως είμαι ακόμη εδώ(αργούμε για το "λιωμένο παγωτό"). Περιμένω κάποιον/α από εσάς να μου κάνει μια επίσκεψη. Σήμερα είχα μια επίσκεψη από Εκουαδόρ! Μια φίλη μου, έστειλε (τον καιρό που ήταν εκεί, κατόπιν προτροπής δικιάς μου) μια καρτ ποστάλ! Δεν ξέρω γιατί, αλλά χάρηκα πάρα πολύ(σε λίγο το μπλογκ θα μετονομαστεί "έργα και ημέραι φανατικού αναγνώστη Άρλεκιν"). Η εικόνα ήταν άκυρη, αλλά κανένα απολύτως παράπονο! Περιμένω και από ΕΣΕΝΑ! Μην ξεχνιέσαι...

Στο περίπου αυτή είναι η καρτ ποστάλ.

Κατά τ' άλλα, ησυχία, βαρεμάρα, σαπίλα, σκουλαμέτρα. Σταμάτησα να ασχολούμαι με την καταμέτρηση των ημερών για το πότε θα επιστρέψω στην Θεσσαλονίκη. Πραγματικά, θα μου πηδήξει την ψυχολογία. Καλά, για Αθήνα ή για διακοπές, δεν τίθεται καν θέμα συζήτησης. Εκεί θα αρχίσω να φλερτάρω τον Πρίγκιπα Βάλιουμ. Αχ, αυτό το μπλε χρώμα του...

Α! Όπως επίσης θα προσπαθήσω να γράφω σε εβδομαδιαία βάση. Το καθημερινό μου φαίνεται και ακούγεται πολύ ψυχοφθόρο.

Οπότε, καλό Σαββατοκύριακο. :)