Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2011

Back to base Μέρος 1ο

Αρχικά, θέλω  να ζητήσω ένα τεράστιο "συγγνώμη" από τους φίλους μου στην Θεσσαλονίκη. Αναφέρομαι κυρίως σε αυτούς που δεν πήρα ούτε ένα τηλέφωνο. Πραγματικά δεν προλαβαίνω. Ίσα - ίσα ήρθα για να μαζέψω κάποια πράγματα (CD για τα μούλικα - κάπως πρέπει να μορφωθούν, δεν θα μορφωθούν με ΣΑΚΗ ΡΟΥΒΑ, και κάτι άλλα τσιμπράγκαλα απαραίτητα για την διαβίωση και την επιβίωσή μου) και να φύγω. Θα επανορθώσω τα Χριστούγεννα. Μέχρι τότε, βέβαια, θα προσπαθώ να παίρνω κανένα τηλέφωνο. Πάρτε όμως και εσείς! Νιώθω τόσο μόνος εκεί πάνω...


Και αβοήθητος... Σνιφ...


Δεν έχω σύμμαχο στην καφρίλα. Οι "συνάδελφοι" για τα γούστα μου είναι άκρως ξενέρωτοι. Καταρχήν, όλοι είναι παντρεμένοι με παιδιά. Τι δουλειά έχω να κάτσω μαζί τους; Άντε λίγο χαβαλέ, τίποτα παραπάνω. Να πω για μουσική; Σιγά μην ακούνε τα ίδια που ακούω και εγώ (οπωσδήποτε ΟΧΙ). Έχουν τα ίδια ενδιαφέροντα; Φορ φακ σέικ, όχι (αφιερωμένο :Ρ ) ! Μόνο να βάλεις τα παιδιά στην μέση, αλλάζει το όλο θέμα. Επίσης, ΣΙΧΑΙΝΟΜΑΙ όταν μου το παίζουν ξερόλες! Όπως είχα αναφέρει σε προηγούμενη ανάρτηση, θεωρούν ότι είναι οι ύψιστοι παιδαγωγοί, αυτοί που θα τα διορθώσουν όλα. ΟΛΑ όμως. Οι απόλυτοι συνεχιστές μιας άψογης παιδαγωγικής. Θεέ μου, το σκέφτομαι και θέλω να ξεράσω όλο το νευρικό μου σύστημα! Τέσπα, αρκετά ασχολήθηκα μαζί τους.

Καταλάβατε πως έχει το πράγμα εκεί πάνω. Πόκα μιζέρια. Ήταν και τραγούδι, νομίζω, του Χάρρυ Κλυνν. Βαρέθηκα να ψάχνω, όμως, και συνεχίζω.

Έφτασα αισίως στο σπιτάκι μου. Το κρύο σπιτάκι μου. Τόσο κρύο δεν κάνει και εκεί πάνω. Εκεί έχω το εξής καλό: όλη η ζέστη από τον ιδιοκτήτη έρχεται προς τα πάνω - σαν βασικός νόμος της φυσικής - οπότε έχω μια πολύ καλή ζέστη (δεν λες ότι τα πετάς, αλλά όταν κουκουλωθείς είσαι και γαμώ) με τα ελάχιστα χρήματα - για την ακρίβεια δεν καίω τίποτα... Βγάζουμε ένα συμπέρασμα από αυτό: ότι ο ιδιοκτήτης (εφ' εξής "ο από κάτω") το μπουμπουνίζει το καλοριφεράκι. Του δίνει και καταλαβαίνει. Τι σκατά; Αυτόν δεν τον άγγιξε η κρίση;

Δεν ξέρω. Είμαι λίγο στα χαμένα. Έγιναν σχετικά πολλά πράγματα σήμερα. Κυρίως, συγχύστηκα με κάτι προσωπικό, τέλως πάντων. Δεν ξέρω καν θα έπρεπε να γράφω για αυτά τα θέματα. Τα βλέπουν πολλοί και δεν ξέρω πλέον ποιοι μπορούν να τα κρατήσουν μεταξύ μας. Αμφιβάλλω. Ειδικά μετά το σημερινό, αμφιβάλλω κατά πολύ.

Πολύ το σοβάρεψα, ε; Πάω να πιω μια μπύρα και τα λέμε αύριο.









Το O.S.T. της ημέρας:



Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2011

Πρεζόνι του blog

Στα κρυφά το γράφω αυτό το post, διότι φτάνει με το κατεστημένο των ίντερνετ καφέ. Στο τέλος, δεν θα έχω λεφτά να πληρώσω το ενοίκιο πόσο μάλλον να πάρω αυτό το πολυπόθητο ΛΑΠΤΟΠ. Το λέω και μου τρέχουν τα σάλια.


Αν συνεχίσω να γράφω, έτσι θα καταντήσω.

Θυμάστε ένα βίντεο που κυκλοφόρησε πρόσφατα στο facebook; Ξέρετε αυτό με τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, που ούρλιαζαν από χαρά ότι ήρθε ο Γιωργάκης κλπ; Για να το θυμηθήτε, ιδού:
Ω ναι, αυτό.


Ψάχναμε να βρούμε την δεδομένη στιγμή με τα πράγματα σε εξέλιξη, αν μπορούμε να βρούμε κάποιον ψηφοφόρο. Μην ψάχνετε άδικα. Τον βρήκα ήδη. Ή μάλλον, την βρήκα... Πραγματικά, ντρέπομαι για το ανθρώπινο είδος. Ειδικά για αυτό που αντιπροσωπεύεται στο παρών βίντεο. Τα πουνόμανα τώρα δεν εμφανίζονται, διότι τους έχει έρθει το αυγό στον πάτο. Αλλά, είναι τόσο χαμηλά στην τροφική αλυσίδα, που ακ


Γκαμότεν, πρέπει να φύγω. Έρχονται οι πράκτορες...

Δευτέρα 24 Οκτωβρίου 2011

Κάθε σήμερα και...καλύτερα

Hell-o και πάλι!

Άλλη μια μέρα στο ίντερνετ καφέ του Διδυμοτείχου. Υπολειπόμενος χρόνος 55 λεπτά (τώρα έχει πέσει στάνταρ. Είμαι τουλάχιστον μισή ώρα εδώ). Κάντε μια προσευχή βρε παιδιά να μπούνε τα λεφτά ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ στην τράπεζα για να πάρω το γ*#δι το λάπτοπ. Ούτε ξέρω σε τι φάση βρίσκονται οι δόσεις του άλλου υπολογιστή (διότι είμαι και πλούσιος και τους υπολογιστές τους έχω δυο - δυο). Αλλά χέστηκα. Θα γλυτώσω πολλά λεφτά. Αν συνεχίσω με αυτό το βιολί να πηγαίνω στο ίντερνετ καφέ, θα καταλήξω κάπως έτσι: 


Όχι τόσο θρεφτάρι, στο πιο αδύνατό του.


και στην συνέχεια κάπως έτσι:


Μ' έφαγε το κρύο και το αγιάζι...Και η αρρώστια για το ίντερνετ...


Επίσης το γαμάτο της υπόθεσης είναι ότι δεν θα χρειαστώ να βάλω γραμμή, διότι έχει ο σπιτονοικοκύρης (χρυσός άνθρωπος) και θα παίρνω από εκείνονε. Βέβαια, μου πέταξε κάτι κουλά του στυλ : "Εεε, νααα, και ο γιός μου που μένει στο υπόγειο (όχι ακριβώς υπόγειο, θα σας τα πω άλλη φορά) και άμα παίρνεις εσύ ίντερνετ θα καθυστερεί και αυτός μπλα μπλαμπλαμπλαμπλα μπλα,μπλα". Βαριέμαι να γράφω τα υπόλοιπα. Το ρεζουμέ είναι ότι ο κανακάρης του έβαλε τον πατέρα του να του πει όλα αυτά. Πρέπει να είναι λίγο anti-social ο γιόκας του. Θα μου πείτε είμαι ο νοικάρης τους τι δουλειά έχει αυτός με μένα; Αφού θα μοιραστούμε το ίντερνετ ρε @#$%^%!!! Δεν πρέπει να μιλήσουμε;;; Τέλως πάντων, τον έδωσα να καταλάβει ότι πρέπει να μιλήσουμε μαζί για να βγάλουμε άκρη.

Τι στο διάολο; Τόσο επικίνδυνος φαίνομαι; Προκαλώ φόβο και τρόμο τύπου; Μια χαρά κοινωνικό παιδί είμαι!


Αυτό ναι. Και πάλι, όχι για πολύ...


Αλλά γουστάρω όταν προκαλώ τον φόβο στα παιδάκια. Τα παιδιά της επαρχίας ναι μεν είναι καλά σε κάποια πράγματα, αλλά σε κάποια ξεπερνάνε και αυτά της πόλης. Για παράδειγμα, τα παιδιά της πόλης έχουν την τάση να κάνουν επιδειξιομανία, τα παιδιά της επαρχίας όχι (τόσο). Αλλά δεν έχουν και το μεράκι να μάθουν κάτι διαφορετικό. Και επίσης, τι πράγμα αυτό με τους δασκάλους ρε πούστη μου; Γιατί είναι τόοοσο στα αρχίδια τους; Δεν βλέπουν ότι το παιδί έχει μια Α απόσπαση προσοχής; Μια υπερκινητικότητα; Αυτός δεν είναι ο ρόλος του εκπαιδευτικού; Να παρατηρεί και να λέει το οποιοδήποτε περίεργο στον γονέα; Σήμερα γνώρισα ένα κοριτσάκι: την Χριστίνα. Δεν μιλάει στους δασκάλους, μιλάει μόνο στους συμμαθητές της. Και βρίζει. Βρίζει πολύ. Όπως επίσης και κάνει άσχημο πείραγμα. Αλλά στον δάσκαλο μούγκα στην στρούγκα. Το λέω μέσα στους υπόλοιπους συναδέλφους (σιχαίνομαι να την λέω αυτή την λέξη, αλλά τι να κάνω έτσι είναι) και μου λένε: "Α! Αυτή; Έχει "επιλεκτική αλαλία" ". Ρωτάω αν είναι αυτή η επίσημη διάγνωση και μου είπαν ότι αυτή την διάγνωση έχει βγάλει η σχολική σύμβουλος ορ σάμθινγκ. Ρωτάω (ξανά) και πως διορθώνεται αυτό, δεν υπάρχει θεραπεία κλπ και γίνεται ένας ωχετός από καφρίλες του στυλ: "Ναι, ένα χέρι ξύλο θέλει" (τάδε έφη διευθυντής σχολείου), "δώς μου την ένα διάστημα, σου πω 'γω μετά"(δασκάλα της τάξης). Μετά από αυτό, οι σκέψεις μου ήταν οι εξής:

Το γραφείο των δασκάλων είναι ένα μικρό εκκολαπτήριο βλακείας και άκρατης "παλαιοντολογίας". Ακόμη πιστεύουν ότι θα διορθώσουν το παιδί δέρνοντάς το; Δεν τους κατηγορώ. Αυτά τράβηξαν, αυτά θα διδάξουν. Συνεχιστές της απόλυτης βλακοειδούς σχιζοφρένειας. Καημένα...

Και καπάκι γίνεται η συνειρμική σκέψη: πως θα ήταν τα πράγματα αν τους έκαιγες όλους στην πυρά και διόριζες μόνο νέους; ΜΟΝΟ όμως. Πιο εκσυγχρονιζέ. Πιο παιδαγωγική σκέψη. Να γίνει μια σχετική επιτροπή βρε παιδί μου που να κρίνει αυτούς τους ανθρώπους και αναλόγως να τους σουτάρει από την θέση τους. Ζω μια ουτοπία. Οπότε τζάααμπα κάθομαι και συγχίζομαι. Αυτό που θα πω είναι:


ΣΤΑ ΤΡΕΝΑ ΤΩΡΑ!


Έγινε το απίστευτο προ λίγων λεπτών. Εκεί που γράφω στο μπλογκ και έχω πάρει τρελή συνειρμική σκέψη, ξαφνικά σκότος...

Και δεν πρόλαβε καν να κάνει αυτόματη αποθήκευση...

Δεν ξέρεις πως πήγα να αντιδράσω...


Από την μύτη να μ' έπιανες...


Ευτυχώς στρόφαρα γρήγορα και κατάλαβα ότι είχε τελειώσει ο προπληρωμένος χρόνος. Όλα τα καλά κάποτε τελειώνουν. Και τώρα πληρώνω. Και κάπου εδώ θα πάρω τον αγύριστο, διότι δεν με παίρνει χρηματικώς να συνεχίσω.

Σνιφ... Και ήθελα τόσο πολύ να συνεχίσω...










Η αναγούλα της ημέρας.


Είναι αστείο, δεν μπορείς να πεις.

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2011

Καλησπερούδια!

Βασικά, καλησπέρα σας. Προφανώς και με ξέρετε (οι φίλοι μου τουλάχιστον) από το άκρως επιτυχημένο (ναι...) blog Ελ ατακαδόρ, το οποίο, μπάι δε γουέι, θα ξεκινήσει οσονούπω διότι οι εξελίξεις στο σχολείο τρέχουν και δεν τις προλαβαίνω. Απανωτές έρχονται οι ατάκες από τα μούλικα.

Για να σας κατατοπίσω τι φάση παίζει, με κάλεσε η μαμά πατρίδα στο Διδυμότειχο.


Όχι αυτή...


Χμμ...Fail!


Ούτε αυτή...


Μαμά είπα όχι πατέρα!!!


Αλλά αυτή...


Αν μου βρίσεις αυτή την μάνα δεν θα παρεξηγηθώ.


Καλή φάση το Διδυμότειχο, δεν λέω. Ακόμη καλύτερη όταν είσαι εργαζόμενος, όχι φαντάρος (πάνε κοντά στον 1,5 χρόνο που απολύθηκα και σκέφτομαι: τόσο χάλια ήμουν; Τελικά τα χακί δεν μου πάνε - τουλάχιστον καθημερινά). Αλλά, όταν αρχίζεις και φτιάχνεις την ζωή σου στην Σαλλλλλλλόνικα και ξαφνικά ένα απόγευμα μαθαίνεις ότι σε 3 μέρες πρέπει να είσαι στον Έβρο και θα είσαι για τους επόμενους 9 μήνες περίπου, το μόνο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό είναι αυτό:


Λίγο ετεροχρονισμένο, αλλά θα μείνουμε στο 1ο σκέλος της πρότασης.



Και όταν λέω αφήνω πράγματα, αφήνω πράγματα: πτυχίο στα αγγλικά, πτυχίο στο πιάνο (που τόοοσο το έχω ζαλίσει εδώ και κάτι χρόνια), μαθήματα νοηματικής(ευτυχώς δεν ξεκίνησαν ακόμη, αλλά θα πρέπει να φάνε τόνγκα - δηλαδή ακυρίδι τρελό) και το χειρότερο απ' όλα ήταν τα μαθήματα ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΜΑΣΑΖ! Εκείνο, ειλικρινά το λέω, με πείραξε αφάνταστα. Όχι για τα λεφτά (άλλωστε έχω δώσει σε τόσες βλακείες λεφτά, σε αυτό δεν ήταν καθόλου), όσο που έχανα αυτή την όμορφη ατμόσφαιρα. Ηρεμούσα πραγματικά. Και η καθηγήτρια είναι και γαμώ τα τυπόνια. Μου συμπεριφέρθηκε πολύ εντάξει. Να λέει η μασαζοκαθηγήτρια: "τι να κάνουμε αγόρι μου! ¨Ετσι είναι η Ελλάδα" και λοιπά κλισέ, τα οποία ισχύουν, απλά βαριέμαι να τα γράφω. Άσε που τα ξέρετε οι περισσότεροι. Ένιωθα πραγματικά σαν να με έχει μουτζώσει κάποιος πολύ δυνατά.


Μία και να καίει.


Θεωρώ ότι είμαι δυνατός χαρακτήρας και πανεύκολα προσαρμόσιμος. Αλλά αυτό ήταν χτύπημα κάτω από την μέση. Δεν σου κρύβω ότι είχα νευρικό κλονισμό μια μέρα πριν έρθω εδώ για να κάνω ανάληψη υπηρεσίας (κοινώς έκλαιγα σαν υστερικό). Που θα βρω σπίτι, τι θα κάνω, πως θα επιβιώσω,ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ δεν έχω κανέναν φίλο εκεί μπουχουχουυυυ κλπ. Και σε αυτό το σημείο με πήρε το παράπονο (ευτυχώς που έχετε εμένα και σας τα λέω...).

Τα πράγματα κύλησαν πολύ καλύτερα απ' ό,τι περίμενα: σπίτι βρήκα πολύ εύκολα, τα σχολεία τα βρήκα επίσης εύκολα. Το vintage της όλης υπόθεσης ήταν το ξενοδοχείο στο οποίο έμενα για 2 μέρες. Χωρίς θέρμανση, χωρίς ζεστό νερό, πάλι καλά να λες που είχε ένα κρεβάτι και κοιμόμουν. Α, και χέστρα. Που το πας αυτό; Νόμιζα πλάκα μου κάνουν. Σχεδόν ετοιμόρροπο. Σάπια πατώματα, σάπια είσοδος. Σάπια όλα. Αλλά μου προκαλούσε γέλιο παρόλα αυτά. Δεν ξέρω. Για ένα περίεργο λόγο το έβρισκα διασκεδαστικό όλο αυτό που ζούσα. Ας όψετε το παζάρι του θείου. Είναι που είναι το πιο φθηνό ξενοδοχείο της κωμόπολης (ποιος μου έλεγε ότι είναι πόλη;;; 8.000 και κάτι κατοίκους έχει), το μάτωσε και ο θείος να κατεβάσει την τιμή. Έμπορος, βλέπεις. Αν δεν κάνει το παζάρι του θα αρρωστήσει. Όπερ και έγινε.

Το μόνο που λείπει τώρα είναι να πάρω ένα λαπιτόπι και να μην ξοδεύω άσκοπα λεφτά στο ίντερνετ καφέ. Θα μου πείτε, ακόμη δεν πληρώθηκες κάνεις και όνειρα; Εγώ θα πω ΝΑΙ, διότι τα όνειρα είναι τζάμπα (πολύ "Άρλεκιν" ακούστηκε αυτό).

Τα καλύτερα έρχονται αύριο. Και τα ζόρικα με μια έννοια.

Φτου! Ξέχασα κάτι που με είπαν να κάνω στο σχολείο για αυτό το κάτι...ΓΜΤ! ¨Εφυγα...



Η αναγούλα σε φωτογραφία...


Ρητορική ερώτηση τύπου...