Καλησπερούδια!

Βασικά, καλησπέρα σας. Προφανώς και με ξέρετε (οι φίλοι μου τουλάχιστον) από το άκρως επιτυχημένο (ναι...) blog Ελ ατακαδόρ, το οποίο, μπάι δε γουέι, θα ξεκινήσει οσονούπω διότι οι εξελίξεις στο σχολείο τρέχουν και δεν τις προλαβαίνω. Απανωτές έρχονται οι ατάκες από τα μούλικα.

Για να σας κατατοπίσω τι φάση παίζει, με κάλεσε η μαμά πατρίδα στο Διδυμότειχο.

Όχι αυτή...

Χμμ...Fail!

Ούτε αυτή...

Μαμά είπα όχι πατέρα!!!

Αλλά αυτή...

Αν μου βρίσεις αυτή την μάνα δεν θα παρεξηγηθώ.

Καλή φάση το Διδυμότειχο, δεν λέω. Ακόμη καλύτερη όταν είσαι εργαζόμενος, όχι φαντάρος (πάνε κοντά στον 1,5 χρόνο που απολύθηκα και σκέφτομαι: τόσο χάλια ήμουν; Τελικά τα χακί δεν μου πάνε - τουλάχιστον καθημερινά). Αλλά, όταν αρχίζεις και φτιάχνεις την ζωή σου στην Σαλλλλλλλόνικα και ξαφνικά ένα απόγευμα μαθαίνεις ότι σε 3 μέρες πρέπει να είσαι στον Έβρο και θα είσαι για τους επόμενους 9 μήνες περίπου, το μόνο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό είναι αυτό:

Λίγο ετεροχρονισμένο, αλλά θα μείνουμε στο 1ο σκέλος της πρότασης.

Και όταν λέω αφήνω πράγματα, αφήνω πράγματα: πτυχίο στα αγγλικά, πτυχίο στο πιάνο (που τόοοσο το έχω ζαλίσει εδώ και κάτι χρόνια), μαθήματα νοηματικής(ευτυχώς δεν ξεκίνησαν ακόμη, αλλά θα πρέπει να φάνε τόνγκα - δηλαδή ακυρίδι τρελό) και το χειρότερο απ' όλα ήταν τα μαθήματα ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΜΑΣΑΖ! Εκείνο, ειλικρινά το λέω, με πείραξε αφάνταστα. Όχι για τα λεφτά (άλλωστε έχω δώσει σε τόσες βλακείες λεφτά, σε αυτό δεν ήταν καθόλου), όσο που έχανα αυτή την όμορφη ατμόσφαιρα. Ηρεμούσα πραγματικά. Και η καθηγήτρια είναι και γαμώ τα τυπόνια. Μου συμπεριφέρθηκε πολύ εντάξει. Να λέει η μασαζοκαθηγήτρια: "τι να κάνουμε αγόρι μου! ¨Ετσι είναι η Ελλάδα" και λοιπά κλισέ, τα οποία ισχύουν, απλά βαριέμαι να τα γράφω. Άσε που τα ξέρετε οι περισσότεροι. Ένιωθα πραγματικά σαν να με έχει μουτζώσει κάποιος πολύ δυνατά.

Μία και να καίει.

Θεωρώ ότι είμαι δυνατός χαρακτήρας και πανεύκολα προσαρμόσιμος. Αλλά αυτό ήταν χτύπημα κάτω από την μέση. Δεν σου κρύβω ότι είχα νευρικό κλονισμό μια μέρα πριν έρθω εδώ για να κάνω ανάληψη υπηρεσίας (κοινώς έκλαιγα σαν υστερικό). Που θα βρω σπίτι, τι θα κάνω, πως θα επιβιώσω,ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ δεν έχω κανέναν φίλο εκεί μπουχουχουυυυ κλπ. Και σε αυτό το σημείο με πήρε το παράπονο (ευτυχώς που έχετε εμένα και σας τα λέω...).

Τα πράγματα κύλησαν πολύ καλύτερα απ' ό,τι περίμενα: σπίτι βρήκα πολύ εύκολα, τα σχολεία τα βρήκα επίσης εύκολα. Το vintage της όλης υπόθεσης ήταν το ξενοδοχείο στο οποίο έμενα για 2 μέρες. Χωρίς θέρμανση, χωρίς ζεστό νερό, πάλι καλά να λες που είχε ένα κρεβάτι και κοιμόμουν. Α, και χέστρα. Που το πας αυτό; Νόμιζα πλάκα μου κάνουν. Σχεδόν ετοιμόρροπο. Σάπια πατώματα, σάπια είσοδος. Σάπια όλα. Αλλά μου προκαλούσε γέλιο παρόλα αυτά. Δεν ξέρω. Για ένα περίεργο λόγο το έβρισκα διασκεδαστικό όλο αυτό που ζούσα. Ας όψετε το παζάρι του θείου. Είναι που είναι το πιο φθηνό ξενοδοχείο της κωμόπολης (ποιος μου έλεγε ότι είναι πόλη;;; 8.000 και κάτι κατοίκους έχει), το μάτωσε και ο θείος να κατεβάσει την τιμή. Έμπορος, βλέπεις. Αν δεν κάνει το παζάρι του θα αρρωστήσει. Όπερ και έγινε.

Το μόνο που λείπει τώρα είναι να πάρω ένα λαπιτόπι και να μην ξοδεύω άσκοπα λεφτά στο ίντερνετ καφέ. Θα μου πείτε, ακόμη δεν πληρώθηκες κάνεις και όνειρα; Εγώ θα πω ΝΑΙ, διότι τα όνειρα είναι τζάμπα (πολύ "Άρλεκιν" ακούστηκε αυτό).

Τα καλύτερα έρχονται αύριο. Και τα ζόρικα με μια έννοια.

Φτου! Ξέχασα κάτι που με είπαν να κάνω στο σχολείο για αυτό το κάτι...ΓΜΤ! ¨Εφυγα...

Η αναγούλα σε φωτογραφία...

Ρητορική ερώτηση τύπου...