Κάθε σήμερα και...καλύτερα

Hell-o και πάλι!

Άλλη μια μέρα στο ίντερνετ καφέ του Διδυμοτείχου. Υπολειπόμενος χρόνος 55 λεπτά (τώρα έχει πέσει στάνταρ. Είμαι τουλάχιστον μισή ώρα εδώ). Κάντε μια προσευχή βρε παιδιά να μπούνε τα λεφτά ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ στην τράπεζα για να πάρω το γ*#δι το λάπτοπ. Ούτε ξέρω σε τι φάση βρίσκονται οι δόσεις του άλλου υπολογιστή (διότι είμαι και πλούσιος και τους υπολογιστές τους έχω δυο - δυο). Αλλά χέστηκα. Θα γλυτώσω πολλά λεφτά. Αν συνεχίσω με αυτό το βιολί να πηγαίνω στο ίντερνετ καφέ, θα καταλήξω κάπως έτσι: 

Όχι τόσο θρεφτάρι, στο πιο αδύνατό του.

και στην συνέχεια κάπως έτσι:

Μ' έφαγε το κρύο και το αγιάζι...Και η αρρώστια για το ίντερνετ...

Επίσης το γαμάτο της υπόθεσης είναι ότι δεν θα χρειαστώ να βάλω γραμμή, διότι έχει ο σπιτονοικοκύρης (χρυσός άνθρωπος) και θα παίρνω από εκείνονε. Βέβαια, μου πέταξε κάτι κουλά του στυλ : "Εεε, νααα, και ο γιός μου που μένει στο υπόγειο (όχι ακριβώς υπόγειο, θα σας τα πω άλλη φορά) και άμα παίρνεις εσύ ίντερνετ θα καθυστερεί και αυτός μπλα μπλαμπλαμπλαμπλα μπλα,μπλα". Βαριέμαι να γράφω τα υπόλοιπα. Το ρεζουμέ είναι ότι ο κανακάρης του έβαλε τον πατέρα του να του πει όλα αυτά. Πρέπει να είναι λίγο anti-social ο γιόκας του. Θα μου πείτε είμαι ο νοικάρης τους τι δουλειά έχει αυτός με μένα; Αφού θα μοιραστούμε το ίντερνετ ρε @#$%^%!!! Δεν πρέπει να μιλήσουμε;;; Τέλως πάντων, τον έδωσα να καταλάβει ότι πρέπει να μιλήσουμε μαζί για να βγάλουμε άκρη.

Τι στο διάολο; Τόσο επικίνδυνος φαίνομαι; Προκαλώ φόβο και τρόμο τύπου; Μια χαρά κοινωνικό παιδί είμαι!

Αυτό ναι. Και πάλι, όχι για πολύ...

Αλλά γουστάρω όταν προκαλώ τον φόβο στα παιδάκια. Τα παιδιά της επαρχίας ναι μεν είναι καλά σε κάποια πράγματα, αλλά σε κάποια ξεπερνάνε και αυτά της πόλης. Για παράδειγμα, τα παιδιά της πόλης έχουν την τάση να κάνουν επιδειξιομανία, τα παιδιά της επαρχίας όχι (τόσο). Αλλά δεν έχουν και το μεράκι να μάθουν κάτι διαφορετικό. Και επίσης, τι πράγμα αυτό με τους δασκάλους ρε πούστη μου; Γιατί είναι τόοοσο στα αρχίδια τους; Δεν βλέπουν ότι το παιδί έχει μια Α απόσπαση προσοχής; Μια υπερκινητικότητα; Αυτός δεν είναι ο ρόλος του εκπαιδευτικού; Να παρατηρεί και να λέει το οποιοδήποτε περίεργο στον γονέα; Σήμερα γνώρισα ένα κοριτσάκι: την Χριστίνα. Δεν μιλάει στους δασκάλους, μιλάει μόνο στους συμμαθητές της. Και βρίζει. Βρίζει πολύ. Όπως επίσης και κάνει άσχημο πείραγμα. Αλλά στον δάσκαλο μούγκα στην στρούγκα. Το λέω μέσα στους υπόλοιπους συναδέλφους (σιχαίνομαι να την λέω αυτή την λέξη, αλλά τι να κάνω έτσι είναι) και μου λένε: "Α! Αυτή; Έχει "επιλεκτική αλαλία" ". Ρωτάω αν είναι αυτή η επίσημη διάγνωση και μου είπαν ότι αυτή την διάγνωση έχει βγάλει η σχολική σύμβουλος ορ σάμθινγκ. Ρωτάω (ξανά) και πως διορθώνεται αυτό, δεν υπάρχει θεραπεία κλπ και γίνεται ένας ωχετός από καφρίλες του στυλ: "Ναι, ένα χέρι ξύλο θέλει" (τάδε έφη διευθυντής σχολείου), "δώς μου την ένα διάστημα, σου πω 'γω μετά"(δασκάλα της τάξης). Μετά από αυτό, οι σκέψεις μου ήταν οι εξής:

Το γραφείο των δασκάλων είναι ένα μικρό εκκολαπτήριο βλακείας και άκρατης "παλαιοντολογίας". Ακόμη πιστεύουν ότι θα διορθώσουν το παιδί δέρνοντάς το; Δεν τους κατηγορώ. Αυτά τράβηξαν, αυτά θα διδάξουν. Συνεχιστές της απόλυτης βλακοειδούς σχιζοφρένειας. Καημένα...

Και καπάκι γίνεται η συνειρμική σκέψη: πως θα ήταν τα πράγματα αν τους έκαιγες όλους στην πυρά και διόριζες μόνο νέους; ΜΟΝΟ όμως. Πιο εκσυγχρονιζέ. Πιο παιδαγωγική σκέψη. Να γίνει μια σχετική επιτροπή βρε παιδί μου που να κρίνει αυτούς τους ανθρώπους και αναλόγως να τους σουτάρει από την θέση τους. Ζω μια ουτοπία. Οπότε τζάααμπα κάθομαι και συγχίζομαι. Αυτό που θα πω είναι:

ΣΤΑ ΤΡΕΝΑ ΤΩΡΑ!

Έγινε το απίστευτο προ λίγων λεπτών. Εκεί που γράφω στο μπλογκ και έχω πάρει τρελή συνειρμική σκέψη, ξαφνικά σκότος...

Και δεν πρόλαβε καν να κάνει αυτόματη αποθήκευση...

Δεν ξέρεις πως πήγα να αντιδράσω...

Από την μύτη να μ' έπιανες...

Ευτυχώς στρόφαρα γρήγορα και κατάλαβα ότι είχε τελειώσει ο προπληρωμένος χρόνος. Όλα τα καλά κάποτε τελειώνουν. Και τώρα πληρώνω. Και κάπου εδώ θα πάρω τον αγύριστο, διότι δεν με παίρνει χρηματικώς να συνεχίσω.

Σνιφ... Και ήθελα τόσο πολύ να συνεχίσω...

Η αναγούλα της ημέρας.

Είναι αστείο, δεν μπορείς να πεις.