Δεν την παλεύω κάστανο

Κάνω μια μικρή "ιεροτελεστία", δικιάς μου εφεύρεσης, που έχει τις ρίζες της από παλιά, όταν ακόμη ήμουν φοιτητής στην Θεσσαλονίκη: βράζω αργά το νερό και στην συνέχεια βάζω και το φακελάκι τσάι. Πράσινο τσάι με λεμόνι. Δεν είναι τα φανταστικά βοτάνια που είχα τότε, αλλά τι να κάνεις; Εκεί που βρίσκομαι, δεν λες που μπορώ και κρατάω λίγα πράγματα από το παρελθόν;

Γουλιά και ξεκινάω...

Συνέχεια έρχεται μια φράση που είχα διατυπώσει ο ίδιος για τον εαυτό μου: είναι ευλογία και κατάρα να έχεις μεγάλη μνήμη. Ευλογία διότι μαθαίνεις πολλά πράγματα και δεν πρόκειται να τα ξεχάσεις. Άσε που αυτό το σημείο της "σοφιστείας" έχει και την πλάκα του. Θυμάσαι πράγματα που οι υπόλοιποι δύσκολα θυμούνται - για την ακρίβεια το ξεχνάνε. Σε αυτό πολλοί φίλοι μου μπορούν να με επιβεβαιώσουν. Όταν συμβαίνει αυτό, συνήθως οι συζητήσεις καταλήγουν σε ατελείωτες ώρες γέλιου και αναμνήσεων - το ένα φέρνει το άλλο κλπ.

Έρχεται και το, ας πούμε, δυσάρεστο: να μην ξεχνάς. Ακούγεται λίγο οξύμωρο, το καταλαβαίνω. Εννοώ να μην ξεχνάς τις δυσάρεστες καταστάσεις, αυτές που σε έκαναν να πονέσεις, να κλάψεις (όχι πάντα) - είτε από τα νεύρα είτε από στεναχώρια και κυρίως, τους ανθρώπους που σου το προκάλεσαν αυτό. Σε αυτό θα προσθέσω και τους ανθρώπους που πίστευες ότι πραγματικά άξιζαν ένα κομμάτι από την ζωή σου. Θα καταλάβετε τι εννοώ αν πω το εξής: τους ανθρώπους που το έπαιζαν "φίλοι". Είναι σαν αρρώστια στην ζωή καθενός. Γελάς μαζί τους άπειρες ώρες, περνάς μαζί τους άλλες τόσες και στο τέλος τα πράγματα, ως είθισται, λόγω του ότι έχουν την τάση να αλλάζουν, αλλάζουν και οι ίδιοι. Όχι βέβαια προς το καλό το προσωπικό του καθενός, προς το δικό τους (φυσικά). Ποιος έχει τα κότσια να πει κάτι τέτοιο εξ αρχής, ότι δεν σε βλέπει σαν πραγματικό φίλο; Ακόμη και εγώ καμιά φορά κωλώνω - μόλο που δεν έχω κάνει τέτοιες ψευτοφιλίες (αν θεωρεί κανείς ότι έχω κάνει κάτι τέτοιο, ας το πει). Το χειρότερο είναι ότι το μαθαίνεις ΠΑΝΤΑ μετά, αφού γ*#θεί η κατάσταση μεταξύ σας και καταλαβαίνεις συμπεριφορές. Θεωρώ ότι καταλαβαίνετε τι λέω. Πιστεύω ότι το έχετε ζήσει πολλοί. Εγώ το έχω ζήσει πρόσφατα - το ζω ακόμη. Και απ' ό,τι φαίνεται, δεν θα σταματήσουμε να το ζούμε...

Συγγνώμη για το πρήξιμο. Έγιναν κάποια πράγματα πρόσφατα και απλά θέλω να τα πω. Δεν είναι κάτι, θέλω να πιστεύω. Εύχομαι να τελειώσουν όλα σύντομα. Αλλά τι λέω; Τα "αποτυπώματα" θα είναι πάντα εκεί. Γ*#ώ την καλή μου μνήμη...

Ευτυχώς γίνανε κάποια πράγματα σήμερα και γέλασα. Σε σημείο δακρύων (το Ραπανάκι το γνωρίζει πολύ καλά αυτό). Άκουγα ατάκες από συναδέλφους, όχι τόσο που είπαν αυτοί, ατάκες που είπαν και μαθητές τους. Αφορούσαν τοπικές διαλέκτους και η σύγχυση που δημιουργείται σε κάποιον που δεν την ξέρει.  Θα αναρτηθούν οσονούπω στο ιστολόγιο Ελ ατακαδόρ. Αναμείνατε...

Ακόμη μια γουλίτσα και συνεχίζω...

Είναι περασμένες 00:00. Θεωρητικά θα έπρεπε να κοιμάμαι. Η τηλεόραση υπνωτίζει. Άρα, κοιμάμαι ήδη δύο ώρες. Ο πραγματικός ύπνος, όμως, έρχεται με την συγκεκριμένη εκπομπή: τους Ρ.Α. (μην κάνετε πως δεν καταλάβατε, ξέρετε ποιους εννοώ). Αυτό που παθαίνω με δαύτηνε, το έχω πάθει και με την "Λάμψη" (όχι του Cubric, του Foskolou): την σιχαίνεσαι, αλλά αν κάνεις το λάθος και περάσεις από εκεί, την πάτησες. Θέλεις όπως και δήποτε να δεις τι θα γίνει παρακάτω, αλλιώς θα σκάσεις. Κακά τα ψέμματα, κάποια πράγματα που κάνουν είναι πετυχημένα, ας πούμε τώρα δείχνει τον Σταρόβα (μου την ψιλοσπάει για μια δήλωση που είχε κάνει, αλλά το ξεπερνάω σιγά - σιγά) και πετούσε κάτι πετυχημένα - για την ακρίβεια τραγουδούσε. Ωδή για την "πολιτιστική και γλωσσική διαμάχη" μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Γέλασα λίγο (ναι, το έπαθα και αυτό), αλλά μετά σαν να μην το είδα. 

Κοινώς, αυτή η εκπομπή μου θυμίζει το μεσημεριανό φαγητό που έφαγες την προηγούμενη εβδομάδα:  σαν να μην πέρασε ποτέ.

Αν και έχω πάρει φόρα για να πω κι άλλα, θα κάνω κράτη για αύριο. Τα λέμε.

Το O.S.T. της ημέρας:

Thanx Τέο! ;)