Ντάκο Bell

Ζητώ συγγνώμη από το ταπεινό κοινό μου, που δεν του έγραψα κάτι τόσο καιρό. Αλλά τι λέω; Τέσσερα άτομα με διαβάζουν όλο κι όλο. Κι αν... 

... και ξέρει ποιος/α είσαι ...

Βασικά δεν έγινε και τίποτα το ιδιαίτερο αυτές τις ημέρες. Το συνταρακτικό νέο είναι ότι έχω ξεμείνει από λεφτά και ζήτησα από την καλή μητερούλα να βάλει κάτι στον τραπεζικό λογαριασμό. Πάνε εκείνες οι εποχές που έβλεπα από κοντά το "αλισβερίσι" χρημάτων. Είχε μια πιο σκοτεινή χροιά. Άσε που μπορούσες ανετότατα να παζαρέψεις το ποσό σου. Τώρα... Πνιχτήκαμε εις τας τεχνολογίας. 

Τώρα που το σκέφτομαι, φαντάζεσαι να περίμενα να μου δώσουν τα λεφτά από κοντά; Θα είχα πεθάνει από ασιτία. Σε συνδυασμό με κάποια βλαμμένα από τα σχολεία (για τα παιδιά αναφέρομαι), θα έπρεπε να κλείσω κάσα από τώρα. Πλέον δεν συμφέρει να πεθάνεις. Ούτε να ζεις. Τι σκατά θα κάνουμε;;;

Ίσως και ο μόνος που χαίρεται με τόσα ερωτήματα.

Όλως παραδόξως, σήμερα ήταν μια μέρα σχετικά ήρεμη. Σχετικά. Αν εξαιρέσεις τα παιδιά της Α' Δημοτικού (γνωστά και ως ΠΡΩΤΑΚΙΑ) τα οποία, κάθε φορά που έρχεται η Τετάρτη, με πιάνει κρύος ιδρώτας. Για να το καταπολεμήσω (και καλά), είμαι προετοιμασμένος κάθε φορά για πολύ φωνή. Παίζει να ακούγομαι σε όλο το σχολείο. Θα βγάλω και δίσκο! Τέτοια φωνή δεν λέει να πάει στράφι...

Αύριο μεγάλη μέρα. Είτε θα κλάψω από τα γέλια (με τα φάλτσα που θα κάνουν τα μικρά), είτε από την ντροπή. Μόνο αν βγει χάλια η γιορτή, μην γυρίσουν και πουν μετά : "Α! Ο μουσικός μας βοήθησε στην γιορτή" ! Ο Παντεπόπτης να με φυλάει (διότι είμαι και πολύ γούτσου)! 

Ένα άλλο που δεν κατάλαβα είναι το εξής: γιατί πρέπει να πάω από τις 08:30 στο σχολείο; Αγελάδα θα αρμέξουμε;;; Έκανα υποχώρηση (δεν μπορούσα να κάνω και αλλιώς, δεν μ' έπαιρνε). Ήθελα να σαπίσω στο κρεβατάκι μου και να δω τα υπόλοιπα επεισόδια "Steps" (καταλαβαίνετε σε τι σημείο έχω φτάσει). Από την άλλη σκέφτομαι ότι θα δω τον έρωτά μου, τον Σταυράκη.

Δεν θυμάμαι να έχω μιλήσει ποτέ για τον Σταύρο. Ο Σταύρος είναι ένα 9χρονο αυτιστικό παιδί, με απίστευτο ταλέντο στην μουσική. Για όνομα! Θυμάται όλες τις μελωδίες απέξω!!! Το σοκ το έπαθα την προηγούμενη Παρασκευή. Καθόμουν με την κυρία που τον προσέχει και συζητούσαμε. Μου λέει : "να πεις τον Σταύρο να σου τραγουδήσει. Τραγουδάει πολύ καλά! Βγήκε στο ραδιόφωνο για μπλαμπλαμπλα". Κοινώς, τον εκθείαζε. Πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις κρατάω μικρό καλάθι. Δεν είχα καμία απαίτηση. Είπα από μέσα μου: "Εντάξει! Τον αγαπάει πάρα πολύ για αυτό τα λέει! Και πως να μην αγαπάς αυτό το πλάσμα; Είναι αξιολάτρευτος!".

Κανείς, όμως, δεν με προετοίμασε για την συνέχεια...

Έρχεται ο Σταύρος, τελικά, εκεί που καθόμουν με την νταντά του. Τον πείθω να μου τραγουδήσει κάτι που ήξερε πρόσφατα (συγκεκριμένα, το "Αργυρόκαστρο", μιας και το είχε πει στο ραδιόφωνο). Φυσικά και δεν με/μας άκουσε και ξεκίνησε να λέει το "χοντρό μπιζέλι" (το μάθαμε πρόσφατα). 

Και σε εκείνο το σημείο, κουφάθηκα...

Άρχισε να το λέει ακριβώς στον τόνο (δεν καταλάβατε, ΑΚΡΙΒΩΣ στον τόνο, τον θυμόταν), να μην ξεφεύγει ΟΥΤΕ μόριο. Και ας χτυπιόταν σαν παλαβό. Δεν έχασε την στήριξη ούτε για αστείο (μια φορά μόνο και εκείνο επειδή χόρευε κιόλας). Να χέσω την στήριξη που μάθαινα τόσο καιρό. Και στα καπάκια, μου πετάει και την αρκούδα καφέ. Φυσικά άψογα εκτελεσμένο! Το αστείο ήταν που, δεν θυμόταν μόνο τον τόνο, έκανε και την μουσική!!! Με ένα του τραγούδι, έσκισε πολλών τα πτυχία...

Κάπου εκεί, τρελάθηκα.

Θα πάω εκδρομή στα πέριξ!!! Επιτέλους! Έχω ψιλοπήξει αυτές τις μέρες. Όλο σπίτι - σχολείο, σχολείο - σπίτι. Ούτε καν λαϊκή (τώρα ειδικά που δεν έχω και πολλά γκαφρά, τι να πάω να κάνω;). Θα ενημερώσω εντός ολίγων ημερών. 

Ως τότε, να περνάτε καλά (πολύ κλισέ έχουν καταντήσει οι "κατακλίδες" μου), να δείτε καμιά ταινία και προσοχή στα ποπ κορν (τώρα το έσωσα)...

Δεν ξέρετε τι κυκλοφορεί...