Comme au tini

Χτες (δηλαδή 17 Νοεμβρίου) έγιναν αξιοσημείωτα γεγονότα. Μην φανταστείτε. Θυμάστε τον Σταύρο, την μοναδική μου αγάπη; Έκανε το τελειότερο "χτύπημα": κατά την διάρκεια της σχολικής γιορτής και λίγο πριν πουν τα παιδιά το πάλαι ποτέ "ένα το χελιδόνι", σηκώνεται ωραία και όμορφα, στέκεται μπροστά από το μικρόφωνο και λέει με στόμφο και καμάρι:

- Εγώ! Εσύ! Αυτός! Εμείς! Εσείς! Αυτοί!

Κοινώς, έλεγε τις προσωπικές αντωνυμίες.

Κρατήθηκα με νύχια και με δόντια να μην γελάσω (τουλάχιστον δυνατά), αλλά αυτό που έκαναν οι περισσότεροι ήταν να χειροκροτήσουν. Εννοείτε πως το έκανα και εγώ! Αλλιώς τι σκατά fan του Σταύρου θα ήμουν;;;

Χωρίς κανέναν ενδοιασμό και ντροπή.

Ξέρω πως νιώθετε όλοι για αυτές τις γιορτές. Αναγκαίο κακό. Και να θες δεν μπορείς να το αποφύγεις. Πόσο μάλλον αν είσαι δάσκαλος. Λες και καταλαβαίνουν τα μούλικα τι λένε. Ψωμί - παιδεία - ελευθερία. ΟΚ, καταλαβαίνω ότι είναι δουλειά των δασκάλων να τα ενημερώσουν. Ποιοι το κάνουν; Κανένας. Μόνο εγώ πήγα να το κάνω, με πρόφαση να εξηγήσω τι στο περίπου λέει το "χελιδόνι". Αλλά ποσώς σκοτίστηκαν. Το μόνο που θέλουν είναι να τελειώσει η κωλογιορτή για να φάνε καμιά μπουγάτσα (πλάκα στην πλάκα, δυο μπουγατσατζίδικα έχω δίπλα μου και δεν έχω φάει σε κανένα. Την έχω δει Μίστερ υγιεινή διατροφή - αν εξαιρέσεις την φέτα που την έχω ξεφτιλίσει).

Προ λίγου, είδα ένα στάτους status στο facebook που έλεγε: "Ψωμί δεν έχουμε, παιδεία δεν έχουμε, ελευθερία δεν έχουμε". Ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Εν μέρει συμφωνώ. Δεν συμφωνώ απόλυτα. Ψωμί δεν έχουμε, αυτό είναι το γεγονός. Δουλειές δεν υπάρχουν, και αν υπάρχουν, δεν υπάρχουν χρήματα. Ούτε παιδεία δεν έχουμε. Να φανταστείτε (θα το ξέρουν όσοι είναι δάσκαλοι) έχει γεμίσει ο τόπος φωτοτυπίες. Φωτοτυπίες για την ιστορία, φωτοτυπίες για τα μαθηματικά, για την γλώσσα και πάει λέγοντας. Ομοίως με τα χρήματα, δεν υπάρχουν βιβλία. Σε αρκετές περιπτώσεις, έχουν έρθει τα βιβλία της μουσικής. Μόνο. Καλή χρυσή η μουσική, αλλά μόνο τα βιβλία της μουσικής;;; Την παλεύουμε; Τι λέω, δεν την παλεύουμε... Όσο για την ελευθερία, στο χέρι μας είναι να την κερδίσουμε.

Σαν πολύ δεν το σοβάρεψα;;; Για να αλλάξουμε πορεία!!!

Ή σελίδα, όπως θέτε.

Ο ιδιοκτήτης μου ξέρασε (χμ, καλός τίτλος για βιβλίο). Ναι, αλήθεια λέω. Εκεί που έκανα την βραδινή μου περιποίηση (τα δόντια μου έπλενα), ξαφνικά ακούω από τον φωταγωγό ένα "χουααααααρλχχχχχχ" και μετά ένα συνεχόμενο φτύσιμο. Στο τέλος, τράβηξε το καζανάκι. Μην φάει και καμιά παντόφλα από την γυναίκα του (την οποία, παρεπιπτόντως, ακόμη δεν έχω μάθει το όνομα της, συνέχεια το ξεχνάω). Το όνομα του ιδιοκτήτη (δηλαδή του άντρα της) το θυμάμαι, θέλοντας και μη. Είναι η εικόνα του αντίστοιχου αγίου στην κουζίνα.

Τώρα που είπα εικονίσματα, το σπίτι είναι σχεδόν γεμάτο από αυτά. Ένα γύψινο, τύπου εικόνισμα, πάνω από το προσκεφάλι μου και άλλα δυο στην κουζίνα. Α! Ξέχασα και στο χωλ έχει κανά δυο. Ή ένα, δεν θυμάμαι. Βαριέμαι να πάω να κοιτάξω. Είναι άγιο αυτό το σπίτι. Έχει την χάρη του Κυρίου. Έχω κάνει πολλές μικρές προτάσεις. Αυτή η δουλειά με καταστρέφει σιγά σιγά.

Ελπίζω να εξελιχθώ στο τρίτο. Μετράει.

Ήρθε η ώρα επιτέλους να ξεκουνηθώ το ΣουΚου. Θα πάω εκδρομή! Νιώθω σαν παιδί του δημοτικού, που φωνάζαμε σαν τα υστερικά : "ΕΚΔΡΟΜΗΗΗ! ΕΚΔΡΟΜΗΗΗ!" για να χάσουμε μάθημα. Χεστήκαμε αν το δικαιούμασταν. Θέλαμε να πάμε. Απλά. Στεγνά. Ανθρώπινα.  Βέβαια, τις περισσότερες φορές παίρναμε τα τρία τους (και δεν εννοώ τα "μουυυ" τους) αλλά με την επιμονή (πιο πολύ πρηξοπούτσι θα το έλεγα - πιπέεερι) κάτι καταφέρναμε. Πλέον δεν υπάρχουν αυτά. Πληρώνω και πάω όπου γουστάρω. Να δω πότε θα με πληρώσει η Αννούλα. 

Δεν είναι;

Πεθύμησα αυγά μάτια για μεσημεριανό. Έτσι, αφού πήρα την σοβαρή απόφαση να ξαναβάλω το τζιν μου, κατέβηκα κάτω στην αγορά (η οποία απέχει μόλις λίγα μέτρα - δηλαδή κλάιν απόσταση). Έπρεπε λίγο να κάνω την έξοδό μου στα μουλωχτά, διότι μόλις είχα ρίξει άκυρο σε "συναδέλφους" (υποτίθεται την σιχαίνομαι, αλλά συνέχεια την λέω. Πρέπει να βρω κάποια λέξη αντί για αυτήν. Μπορείτε να βοηθήσετε; Silver alert) και καλά ήμουν κουρασμένος. Η τύχη μου, όμως, άλλα μου επιφύλαξε. Στον δρόμο είδα μια συνάδελφο με το μωράκι της και με προσκάλεσε στον καφέ που θα πήγαινε με άλλους συναδέλφους. Το κλου ήταν πως μου είπε ότι θα καθόντουσαν λίγο. Οπότε λέω από μέσα μου τι για λίγο θα κατέβω για καφέ; Θα τον πιω (τον καφέ πρόστυχοι όλοι σας ΦΤΟΥ ΣΑΣ) μαζί με φίλους και θα το ευχαριστηθώ. Έτσι, πήρα τα αυγουλάκια μου και πήγα στην κουζινούλα μου (Μαμαλάκης speaking).

Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι έχω ένα θέμα να σπάω αυγά (έφαγα ένα τσοφλάκι. Το είδα τελευταία στιγμή), έχω ένα θέμα με το να βγάζω τα αυγά από το τηγάνι. Σαν καλός ψυχαναγκαστικός που είμαι, τα αυγά θέλω να έχουν μια συγκεκριμένη μορφή όταν τα βάζω στο πιάτο.

Αυτή.

Χωρίς την γάτα.

Αλλά τις περισσότερες φορές, τρώω κάτι τέτοιο:

Στο πιάτο

Προσωπικά, το ένα με προκαλεί να το φάω, ενώ το άλλο να το πετάξω. Στην φάση που ήμουν, το έφαγα όπως είναι, διότι κόντευα να φάω το ξύλινο ταβάνι (το οποίο τόσο μισώ).

Κανονικά, θα έπρεπε να κοιμόμουν τώρα. Αλλά έκανα βλακεία και κοιμήθηκα το απόγευμα (ούτε καν μεσημέρι). Τώρα; Το μάτι είναι γαρίδα και δεν κλείνει με τίποτα.

Θα κάνω μια ύστατη προσπάθεια να κοιμηθώ. Ήδη η τηλεόραση παίζει βλακείες και τα ψιλοπαίρνω (άσχετο, δικαιολογίες βρίσκω).

Καληνύχτα. Μάλλον, καλημέρα.

Για να πάει καλά η μέρα...