Πάμε Έβρο;

Και δεν πάμε; Τι έχουμε να χάσουμε; Είναι φθηνά σχεδόν τα πάντα. Και κάνει ψοφόκρυο!!! Μέσα σε δύο μέρες (βλακείες λέω. Από χτες το απόγευμα) τα πάντα μπήκαν στο ψυγείο. Ακόμη και εγώ...

Όταν ξύπνησα, ήταν κρύο ακόμη και το σεντόνι. Μετά από μια πάλη με το πάπλωμα (ο θεός να το κάνει. Λες και είναι από αφρό σαπουνιού Μασσαλίας - ah, τι chic) και με μια άλλη με μένα (σχιζοφρένεια έχω;), πήρα την μεγάλη απόφαση να τσακιστώ να πάρω κανένα σαλατικό, λίγο ψωμί (το ξέρατε ότι η μαργαρίτα έχει 8 ολόκληρα κομμάτια; Ήδη τρίβω σατανικά τα χέρια μου) και να σκεφτώ τι θα φάω για μεσημέρι (πατάτες βραστές θα κάνω τελικά). 

Όταν κατάφερα να σηκωθώ από το κρεββάτι (μετά κόπων και βασάνων), αφού έφαγα και κάτι (ρυζόγαλο - θα μιλήσω παρακάτω για αυτό), σκέφτηκα το εξής: αφού κάνει το απίστευτο κρύο, γιατί να μην φορέσω τις αρβύλες από τον στρατό; Είναι αρκετά καλές για τέτοιους καιρούς (ειδικά για χιόνια). Τα φοράω και αμέσως ένιωθα ότι περπατούσα σε ξυλοπόδαρα. Τι σκατά; Τόσο χαμηλά είναι τα "καθημερινά" παπούτσια; Το προσπέρασα γρήγορα, διότι δεν με παίρνει χρονικά.

Πρώτη στάση: φούρνος. Δεύτερη στάση: Μανάβικο. Μετά το μανάβικο, κατέβαινα μια από τις πιο γνωστές οδούς του Διδυμοτείχου (δεν έχει και πολλές). Είχα σταμπάρει ένα μαγαζί τόσο καιρό που είμαι εδώ και ήθελα οπωσδήποτε να το επισκεφτώ. Είναι από αυτά που έχουν τα βοτάνια, τα καλά προϊόντα ρε παιδί μου. Το ζαχάρωνα συνέχεια. Βρίσκω μια συνάδελφο (από τα τρία δημοτικά που βρίσκομαι), πιάνουμε την κουβέντα και την ρωτάω αν ξέρει τι παίζει με αυτό το μαγαζί. Έχει καλά προϊόντα ή πουλάει αέρα κοπανιστό; Ούτε και αυτή ήξερε. Με τα πολλά, με πείθει να μπω στο μαγαζί να ρίξω ένα βλέφαρο (ατςςς). Τυπικό μαγαζί που πουλάει αυτού του είδους τα πράγματα, εσωτερικά.

Μου άρεσε ένα συγκεκριμένο: το δάκρυ της Χίου (νέο μυθιστόρημα της Κάλη Καρατζά). Και σε εκείνο το σημείο μου ξεφουρνίζει το εξής: 

- Το "δάκρυ της Χίου" το έχουμε σε προσφορά.Τα 100 γραμμάρια, από 6 ευρώ στα 3.

Σχεδόν με κλειστά μάτια το πήρα.

Την ρωτάω γιατί σε αυτή την τιμή; Και μου λέει: "Επειδή είναι τσαλακωμένο το σακουλάκι του" ! 

Τώρα, το καημένο σακουλάκι που είναι τσαλακωμένο (άχου το μωρρρέεε), είναι στην κουζίνα μου. Χνιε, χνιε, χνιε...

Μιλάμε για πολύ δάκρυ...

Το ρυζόγαλο, λοιπόν, βγήκε καλό. Εντάξει, δεν βγήκε και σιμιγδαλένιος χαλβάς (όσοι έχουν δοκιμάσει από τα χέρια μου, ξέρουν), αλλά τρώγεται. Τελικά, ήθελε περισσότερο ζάχαρη. Και περισσότερο νισεστέ. Ας με βοηθήσει κάποιος/α σε αυτό: αφού κρύωσε το ρυζόγαλο, τα έβαλα (τα μπωλάκια) στο ψυγείο. Γιατί, όμως, κανένα από τα δυο δεν έχει στερεοποιηθεί και είναι σαν σούπα; Έφταιγε το ότι δεν έβαλα αρκετό νισεστέ; Έβαλα όσο χρειαζόταν!!! Άι σιχτίρ... Τσατίζομαι όταν κάνω συνταγές και δεν μου βγαίνουν με την πρώτη. Τα παίρνω, πραγματικά...

Ω θεοί!!!!!!

Πεινάω. Και πεινάω πολύ.

Παιδάκια, θα σας ευχηθώ καλό Σαββατοκύριακο. Να περάσετε τέλεια και πιείτε καμιά μπύρα και για μένα. Το αξίζω!!! :Ρ