Αψού-ντιο

Φόλα!!!

Δεν ξέρω τι λέω. Δεν την παλεύω. Με έχει πιάσει η κοπρολαλία μου πάλι. Πιο πολύ για Τουρέτ μου κάνει.

Όλο σκέφτομαι το πόσες μέρες έμειναν για να κατέβω στην Θεσσαλονίκη.  Ούτε σαν φαντάρος δεν τις μετρούσα τις μέρες τόσο πολύ. Έσβησα και εκείνη την χαζοεφαρμογή την Λελέχα(leleja - το ξέρω ότι διαβάζετε με -τζα στο τέλος, αλλά μ'αρέσει περισσότερο η Ισπανική προφορά του), αλλιώς θα έβαζα πόσες μέρες θα μου έμεναν ακόμη. Με ακρίβεια. Όχι τα μπακαλίστικα που κάνω τώρα: ανοίγω το ημερολόγιο των windows και μετράω τις μέρες με το ποντίκι του λάπτοπ. Τρε μπανάλ! Τς, τς, τς...

Τώρα που έφερα το ποντίκι του λάπτοπ στο μυαλό μου(δεν θέλω σχόλια), θέλω να πω το εξής. Δεν υπάρχει πιο σπαστικό πράγμα από το mouse pad ενός λάπτοπ!!! Θέλεις να παίξεις κάτι και όχι μόνο σου καταρρακώνει το ηθικό, αλλά σε κάνει να ξερνάς με λύσσα τον τραχανά που έφαγες(ενισχυμένο με κρητικό ντάκο). Μπλιαχ! Καλά θα κάνω να το βγάλω από το μυαλό μου γρήγορα, διότι όντως δεν θα είναι καλή η κατάληξη. Εγώ να σκουπίζω γαστρικά υγρά από την φλοκάτη. Δεν υπάρχει περίπτωση... Καλύτερα να την πετάξω. Ποιος ακούει την μάνα μου μετά. Ήταν η προίκα της, μου είπε. Ωραία η προίκα σου "Εύα", αλλά ο "Αδάμ" σου είναι ένα μάτσο χάλια. Μάπα το καρπούζι.

Δεν σας είπα! Σήμερα ήταν η παρθενική μου υπηρεσία! Έζησα μεγαλεία καφρίλας(από μέρους μου). Με την συνάδελφο(μην ρωτάς, την σιχαίνομαι την λέξη αυτή, αλλά...αναγκαίο κακό βλέπεις). Κυρίως η καφρίλα ήταν και από τους δυο μας. Μου εξηγούσε το πως περπατάει σαν τελικό σίγμα(ψύξη) και λέγαμε διάφορες βλακείες για να "μετριάσουμε" την κατάσταση. 

Να ξεκαθαρίσω το εξής: έβλεπα από τους άλλους (χμφφφ) και μου λέγανε ότι το να κάνεις υπηρεσία δεν ήταν και ό,τι το πιο ευχάριστο. Χάρη στο ωραιότατο κρύο που επικρατεί ανά φάσεις. Σήμερα, όμως, ήμουν τυχερός. Στο σημείο που καθόμουν είχε σκάσει ο προβολέας του Ηλία και ήμουν πολύ τζετέ.

Ας συνεχίσω, λοιπόν!

Δεν μπορώ να καταλάβω τα παιδάκια που έρχονται καθε τρις και λίγο και σου λένε: «Κύριε/κυρία, τα παιδιά παίζουν μπάλα στο πίσω μέρος της αυλής!» (που να βάζαμε και ρουφιάνο. Το παιδάκι είναι κλάσης ανώτερο – τα παιδάκια, γενικά), «ο τάδε/δείνα με χτύπησε». Η απάντησή μου πιστεύω ότι είναι η πλέον αποστομοτική: «Ε, και  ;». Με κοιτάνε όπως κοιτάνε τα σκυλιά το αφεντικό τους, όταν κάνει κάποιον ήχο και δεν τον γνωρίζουν.

Αυτό στο φαφούτικό του.